Είναι κάποιες φορές που η δύναμη της πίστης και της θέλησης μπορεί να σε οδηγήσει στην υπέρβαση του ίδιου σου του εαυτού, που αυτό που μοιάζει απίστευτο, μπορεί να γίνει εφικτό! Κάτι τέτοιο θα πρέπει να συμβαίνει και με τους αθλητές-τριες που λαμβάνουν μέρος σε έναν υπερμαραθώνιο, όπως το «Σπάρταθλον». Έναν από τους δυσκολότερους αγώνες, με μεγάλη ιστορία αφού ακολουθεί τα βήματα του Φειδιππίδη όταν το 490 Π.Χ., διένυσε την διαδρομή Αθήνα- Σπάρτη, πριν την μάχη του Μαραθώνα για να ζητήσει βοήθεια στον πόλεμο μεταξύ Ελλήνων και Περσών.
Σε αυτό τον αγώνα λοιπόν, όχι μόνο έλαβε μέρος ο ηρακλειώτης πρωταθλητής Εμμανουήλ Κωνσταντουλάκης αλλά κατάφερε να τερματίσει την απόσταση των 250 χιλιομέτρων του αγώνα στην 3η θέση ως Έλληνας και στην 34η της γενικής κατάταξης, μεταξύ 300ων αθλητών-τριών από 53 χώρες σε χρόνο 29 ώρες 38 λεπτά και 16 δεύτερα!
«Σε τέτοιες αποστάσεις το σημαντικό είναι ο τερματισμός αρχικά. Όσοι ξεκινάνε και συμμετέχουν έχουν περάσει από μία επίπονη διαδικασία ετών και μηνών προπόνησης. Μόνο και μόνο που στέκονται στην εκκίνηση είναι πολύ σημαντικό. Ο τερματισμός μπορεί να έρθει, μπορεί και όχι. Αν έρθει είναι το καλύτερο, η διάκριση είναι το δευτερεύον. Όταν φτάνεις στο τέλος είναι η μεγαλύτερη ικανοποίηση», τόνισε στην εκπομπή «Κρήτη Σήμερα» ο σπουδαίος υπεραθλητής Εμμανουήλ Κωνσταντουλάκης και συνέχισε: «Θεωρείται από τους δυσκολότερους αγώνες κυρίως λόγω των καιρικών συνθηκών που επικρατούν κάποιες χρονιές και γιατί υπάρχουν κοψίματα, δηλαδή ανά μισή ώρα, σαράντα λεπτά υπάρχει κάποιο σημείο που αν περάσεις σε χρόνο πιο αργό από αυτόν που δίνει η διοργάνωση, σε σταματάνε είτε είσαι στο 50 χιλιόμετρο, είτε είσαι στο 240 χιλιόμετρο! Οι δυσκολίες είναι τα πολλά χιλιόμετρα, η νύχτα που έχεις να αντιμετωπίσεις, η ανάβαση στο Αρτεμίσιο Όρος, που είναι υψόμετρο περίπου 1000μ., το μονοπάτι, στομαχικά προβλήματα που αντιμετωπίζεις μετά τις πολλές ώρες τρεξίματος, έλλειψης τροφής και ενυδάτωσης και γενικά το εσωτερικό σύστημα ζορίζεται πάρα πολύ. Υπάρχει μεγάλη καταπόνηση του σώματος, είσαι ουσιαστικά εσύ και το έδαφος και παλεύεις και οι πολλές ώρες σε κίνηση. Αυτά ουσιαστικά κάνουν δύσκολο τον αγώνα, όπου όμως όσοι φτάνουν εκεί, έχει δουλέψει ένα μεγάλο μέρος της προπόνησης τους, έχει αντέξει το σώμα…».
Παίζει ρόλο το μυαλό…
Για να φτάσει κανείς βέβαια να συμμετάσχει σε έναν υπερμαραθώνιο, απαιτείται κατάλληλη προετοιμασία μεγάλου διαστήματος. Ωστόσο όσο και αν έχει προετοιμαστεί κάποιος, αυτό δεν αρκεί… «Για να λάβεις μέρος σε έναν τέτοιο αγώνα έχουν προηγηθεί πολλές ώρες προπόνησης. Σίγουρα όμως δεν μπορείς να κάνεις τα χιλιόμετρα του αγώνα σε προπόνηση όλα μαζί. Μετά τις 10-12 ώρες ξεκινάει και δουλεύει το μυαλό. Μπορεί κάποιος που έχει κάνει πολύ περισσότερη προπόνηση να μείνει πίσω από κάποιον άλλο που δεν έχει κάνει τόση, επειδή μπορεί να διαχειριστεί τις δυνάμεις του, τη θετική σκέψη του. Οι Υπεραποστάσεις δεν είναι αγώνες όπως ο Μαραθώνιος, μικρές αποστάσεις που παίζει ρόλο η δύναμη, η αντοχή, ταχύτητα, η μυϊκή μάζα. Παίζει ρόλο πως διαχειρίζεσαι εσύ το μυαλό και τις δύσκολες καταστάσεις που θα σου τύχουν στον αγώνα».
Από ένα σημείο και μετά λοιπόν ο όποιος πόνος γίνεται συνήθεια, φεύγει από τη σκέψη που σε διαφορετική περίπτωση θα σε καταβάλει. Ο αγώνας γίνεται εγκεφαλικός: «Σε τέτοιους αγώνες, ότι σχέδιο κάνεις μένει στο πρώτο μισό του αγώνα το πολύ! Στη συνέχεια έχεις να αντιμετωπίσεις καταστάσεις και προσπαθείς να δουλέψεις ανάλογα με αυτά που σου τυχαίνουν. Πάντα περνάνε αρνητικές σκέψεις. Όταν είσαι στο 100ο χιλιόμετρο, θέλεις άλλα 150, όταν είσαι στα 150 θέλεις άλλα 100… Όσο περνά η ώρα σκέφτεσαι χιλιόμετρα, αυτό δυσκολεύει τα πράγματα. Στα μισά είχα σκέψεις ότι πονάω, ότι δεν έχω κάνει επαρκή προπόνηση, αυτό όμως κράτησε 20 λεπτά. Είχα ένα στόχο, το ονειρευόμουν καιρό, οπότε δεν κράτησε πολύ! Απαιτείται μεγάλη προσήλωση, να μην αφήνεις πράγματα να σε καταβάλουν. Τότε φτάνει το σημείο που λες δεν πάει άλλο και σταματάς.»
Τώρα σε ότι αφορά στις διακοπές που απαιτείται να κάνει ένας υπεραθλητής σε έναν τέτοιο αγώνα, μοιάζουν ελάχιστες αν αναλογιστεί κανείς ότι μιλάμε για διαδρομή που ξεπερνάει τις 20- 30 ώρες και πλέον… «Οι σταθμοί είναι σχετικά συχνοί. Περίπου ανά 4 χιλιόμετρα έχουν νερά, ισοτονικά και ό,τι χρειάζεται ο καθένας. Στους βασικούς σταθμούς, ανά περίπου 4 ώρες τις πρώτες 10 ώρες και μετά ανά περίπου 1 ώρα υπάρχει το πλήρωμα που μπορεί να σε βοηθήσει…. Συνήθως κάθε αθλητής έχει δύο άτομα πλήρωμα. Εκεί οι στάσεις ήταν 8-10 λεπτά και σταματάς για να φας κάτι, να αλλάξεις παπούτσια. Αυτό ανά 3-4 ώρες, όχι συχνά…»
Μεγάλη η καταπόνηση
Η δήλωση του νικητή του φετινού αγώνα, του Έλληνα Φώτη Ζησιμόπουλου που ισοφάρισε το ρεκόρ του Κούρου (από το 1986), καλύπτοντας την απόσταση σε 21.57.37 ότι μετά τον αγώνα το σώμα του ήταν σα να είχε υποβληθεί σε μία σειρά από … χειμοθεραπείες, έκανε εμετούς και είχε πυρετού, επιβεβαιώνει την καταπόνηση που δέχεται το σώμα των αθλητών-τριών αυτού του επιπέδου, γεγονός που επιβεβαίωσε και ο Εμμανουήλ Κωνσταντουλάκης.
«Το σώμα και μετά τον αγώνα έχει μεγάλη επιβάρυνση, θέλει προσοχή! Και εγώ ανέβηκα μία ανηφόρα και ζαλίστηκα, ανέβασα παλμούς, αυτή τη στιγμή έχω οριακά γεύση. Μένουν για λίγες ημέρες κάποια πράγματα όμως μπροστά σε όλο αυτό που έχεις βιώσει δεν σε αφήνει να το σκεφτείς παραπάνω…».
Τέλος ο ηρακλειώτης υπερμαραθωνοδρόμος στέλνει το μήνυμα του μέσα από αυτή την επιτυχία του: «Θα ήθελα να πω ότι κάποιες φορές ονειρευόμαστε ορισμένα πράγματα και έρχονται κάποια γεγονότα μέσα από τα οποία χάνεται ο στόχος. Να μην αφήνουμε το όνειρο, αν προσπαθήσουμε μπορεί να τα καταφέρουμε να φτάσουμε εκεί. Να μην παρατάμε τους στόχους μας όταν όλα πάνε στραβά, να προχωράμε και να δοκιμάζουμε και ας μην είμαστε έτοιμοι».
Δείτε το βίντεο της εκπομπής "Κρήτη Σήμερα", της Κρήτη TV :
