Ήμουν μαθητής Γ΄Λυκείου και από την προηγούμενη χρονιά είχα κάνει τα πρώτα μου βήματα στην αθλητική δημοσιογραφία...
Και αν τα περισσότερα παιχνίδια που πήγαινα για ρεπορτάζ γίνονταν σαββατοκύριακο (Δ΄Εθνική τότε κυρίως), υπήρχαν και κάποιοι αγώνες μεσοβδόμαδα που πολλές φορές με "τσιγκλούσαν" για να πάω! Ωστόσο ήμουν συνεπής! Είναι αλήθεια πως δύο φορές έκανα "κοπάνα" στα χρόνια του Λυκείου. Η πρώτη στην Α΄Τάξη για ένα παιχνίδι Κυπέλλου ΟΦΗ-ΑΕΚ (περίοδος 1991-92) και η δεύτερη για ένα παιχνίδι... Τοπικού! Ένας συμμαθητής μου ήθελε παρέα για να δει τον αδελφό του που έπαιζε ποδόσφαιρο. Ο ίδιος δεν παρακολουθούσε φανατικά αλλά για τον μεγάλο του αδελφό γινόταν τρελός και παλαβός και βέβαια είχε γίνει και οπαδός της ομάδας του. Η ομάδα αυτή ήταν αρκετά ιστορική, εκπροσωπούσε ένα προσφυγικό προάστιο του Ηρακλείου με ιδιαιτερότητες και ήταν ο Εθνικός Ηρακλείου! Ομάδα στην οποία τη δεκαετία του '70 είχε αγωνιστεί και ο πατέρας μου! Ο παίκτης που ήταν αδελφός του συμμαθητή μου ήταν ένα μεγάλο ποδοσφαιρικό ταλέντο της εποχής, ή μάλλον ήταν ήδη φτασμένος: Λεγόταν Γιάννης Ταουσιάνης! Ο αδελφός του ο Ιδομενέας κι εγώ φύγαμε από το 1ο ΤΕΛ στη Θέρισσο, (από την Κονδυλάκη) και πήγαμε με τα μηχανάκια στο Μαρτινέγκο. Σε μια ομάδα αρκετά καλή για την εποχή, τον τότε Εθνικό έβλεπες δύο παίκτες ηγέτες: Τον Κυπριτίδη που ήταν στη δύση της καριέρας του και τον Ταουσιάνη που έδειχνε έτοιμος για πολυ πιο ψηλά! Δεν θυμάμαι με ποιον έπαιζε ο Εθνικός Ηρακλείου-να με συγχωρήσετε-αλλά διέκρινα ότι ο 21χρονος τότε Ταουσιάνης είχε συμπεριφορά ποδοσφαιριστή μεγαλύτερου...τουλάχιστον κατά δέκα χρόνια! Ήταν κάτι σαν προπονητής μέσα στο γηπεδο! Η αλήθεια είναι πως αυτό το είχαν παρατηρήσει κι άλλοι! Έδωσα συγχαρητήρια στον συμμαθητή μου για τον αδελφό του και φυσικά...δεν είχα όρεξη να γυρίσω στο σχολείο! Τελειώσαμε το σχολείο και ήρθε μια μέρα που επικοινώνησε μαζί μου ο νεότερος Ταουσιάνης για να μου πει πως ο αδελφός του είχε πάρει μεταγραφή στον ΠΟΑ! Ήταν μια πρώτη μεγάλη δικαίωση! Σίγουρα θα έπαιρνε πολλά εκεί! Και πήρε πολλά στο Ατσαλένιο (προσφυγικό προάστιο και πάλι μετά την Αγια Τριάδα) ο Γιάννης ο Ταουσιάνης και δικαίωνε μέρα με τη μέρα τον Στράτο Γεωργιάδη για την αδυναμία που του έδειξε αλλά και για το ότι τον πίστευε πολύ και για το ποδοσφαιρικό του μέλλον αφού θα κρεμούσε τα παπούτσιά του! Δύο μεγάλοι οπαδοί του Γιάννη του Ταουσιάνη έφυγαν πρόωρα και με μικρή χρονικά απόσταση! Ο Στράτος και.... ο Ιδομενέας Ταουσιάνης, ο συμμαθητής μου! Και τα έγραψα όλα αυτά γιατί ξέρω πως αυτή η ομάδα που θαυμάσαμε και σήμερα, η ομάδα του Εργοτέλη και αυτός ο προπονητής που αν μη τι άλλο δείχνουν πως είναι επιπέδου Super League 1 (και η ομάδα και ο τεχνικός) έχουν κάποιους που θαυμάζουν από ψηλά. Ξέρω ξέρω, ο Στράτος δεν θα χαιρόταν ποτέ για τον Εργοτέλη, ωστόσο για τον Ταουσιάνη και χαίρεται και χειροκροτάει και κάπου εκεί δίπλα του χειροκροτά ή μάλλον ζητωκραυγάζει ο Ιδομενέας!
Γιάννη Ταουσιάνη συνέχισε έτσι, κάνεις όλο το ποδοσφαιρικό Ηράκλειο χαρούμενο! Και για τον Εργοτέλη είχα γράψει πρόσφατα "αλλάζει κι αυτό δεν πρέπει να τον τρομάζει"...
