Ο Μαραθώνιος είναι τέχνη και ο Μαραθωνοδρόμος καλλιτέχνης. Για κάποιους η σημασία του ταξιδιού μπαίνει πιο πάνω από τον προορισμό και το τρέξιμο είναι η μεγαλύτερη μεταφορά της ζωής, γιατί παίρνεις ότι δίνεις.
Υπάρχει μία στιγμή σε κάθε αγώνα. Μία στιγμή που είτε μπορείς να εγκαταλείψεις, είτε να λυγίσεις ή να πεις στον εαυτό σου «Μπορώ να το κάνω». Αυτό αποτυπώθηκε ακράδαντα στο πρόσωπο του Αργύρη Παπαθανασόπουλου, του Έλληνα γιατρού στο επάγγελμα που κατάφερε όχι μόνο να βγει αλώβητος από τον πιο δύσκολο, τον πιο επίπονο και συνάμα τον πιο απαιτητικό Μαραθώνιο του κόσμου, αυτόν του Βόρειου Πόλου, αλλά κατάφερε να τον κατακτήσει και να σηκώσει στον τερματισμό την ελληνική σημαία στα ύψη, γράφοντας τη δική του ιστορία!
Από τον Μαραθώνιο της Αθήνας, την έρημο της Ναμίμπια, την κοιλάδα του Θανάτου, έως την Ανταρκτική, ο αθλητής που είναι μέλος του Συλλόγου Μαραθωνοδρόμων Κρήτης μιλάει αποκλειστικά στο www.neakriti.gr και στον Μάνο Μαρκάκη, από το Λονδίνο στο οποίο μένει μόνιμα τα τελευταία χρόνια, για τα όσα έζησε στο βορειότερο άκρο του πλανήτη.
Η «παγωμένη Σαχάρα», το τρέξιμο πάνω σε ένα παγόβουνο, ο περιστρεφόμενος πλανήτης , οι -30 βαθμοί που αντιμετώπισε, τα δάκρυα χαράς πάνω στην ελληνική σημαία στον τερματισμό και ο επόμενος μεγάλος στόχος, που δεν είναι άλλος από την κατάκτηση του Νότιου Πόλου, όπου μ' αυτόν τον τρόπο θα ολοκληρώσει τα δρομικά του όνειρα. Γιατί αν τα όνειρά σου δε σε φοβίζουν, τότε αυτά δεν είναι αρκετά μεγάλα...
Παίρνοντας όμως τα πράγματα… ανάποδα. Κάνοντας την αρχή με τον τερματισμό του Αργύρη Παπαθανασόπουλου στον Μαραθώνιο του Βόρειου Πόλου, όπου κατέλαβε την 1η θέση ανάμεσα σε 60 αθλητές ο ίδιος δήλωσε: «Είναι πραγματικά συγκλονιστικό. Οπωσδήποτε η συγκίνηση της νίκης ήταν κάτι το μοναδικό, όταν αντιλήφθηκα ότι κερδίζω τον αγώνα, δεν μπορούσα να κρατήσω τα δάκρυα στα μάτια μου. Ήταν από τις πιο συγκλονίστηκες δρομικές μου εμπειρίες».
Αναφορικά με τα όσα έζησε εκείνος καθ’ όλη τη διάρκεια της διοργάνωσης, συμπλήρωσε: «Είναι εντυπωσιακό το γεγονός ότι βρίσκεσαι στο βορειότερο άκρο του πλανήτη μας, με τις καιρικές συνθήκες που επικρατούν. Φαντάσου ότι είσαι σε μια παγωμένη Σαχάρα. Τη θερμοκρασία με το που κατέβεις από το αεροπλάνο την αισθάνεσαι σαν ένα βάρος στον πνεύμονά σου. Δε μπορείς να μείνεις πάνω από ένα μικρό χρονικό διάστημα χωρίς να κινείσαι. Μόνο για πέντε λεπτά μπορείς να μείνεις ακίνητος στο κρύο, μετά αρχίζεις και αντιλαμβάνεσαι ότι κάτι δεν πάει καλά στο σώμα σου. Είναι πραγματικά απαγορεύτηκες οι θερμοκρασίες. Το άλλο το εντυπωσιακό είναι ότι τρέχεις σε μια διαδρομή, ξεκινάει ο αγώνας στις 11 το βράδυ, όμως είναι μέρα, χαρά Θεού και ο ήλιος είναι σαν μια τεράστια μπάλα. Όπως βλέπεις το φεγγάρι το φωτισμένο. Αυτή η μπάλα του ήλιου δεν είναι όπως τη βλέπουμε στην Ευρώπη, που ανατέλλει και δύει. Δεν υπάρχει ανατολή και δύση εκεί. Ο ήλιος είναι πάντα εκεί και γυρίζει 360 μοίρες και γυρίζει γύρω από εσένα. Τρέχεις λοιπόν μέσα στη νύχτα και τερματίζεις στις 3 το πρωί με τον ήλιο στο ίδιο σημείο και λες, «είναι δυνατόν; Tι φαινόμενο είναι αυτό που γίνεται;». Εντυπωσιακό είναι επίσης είναι η όλη διοργάνωση του αγώνα. Δηλαδή από την αρχή φαντάσου είσαι σε ένα κομμάτι πάγου, το οποίο είναι περίπου τρία μέτρα βάθος και επιπλέει μέσα στην Αρκτική θάλασσα, το οποίο ταξιδεύει και εσύ δεν το αντιλαμβάνεσαι, αλλά αυτό το κομμάτι πάγου ταξιδεύει γύρω στο ένα χιλιόμετρο την ώρα. Εσύ λοιπόν κινείσαι μέσα στη θάλασσα, μέσα στον παγετό ενώ βρέχεσαι και είσαι σαν ένας περιστρεφόμενος γαλαξίας, ένας περιστρεφόμενος πλανήτης».
"Έπρεπε να σπάω τον πάγο από το πρόσωπό μου κάθε 20 λεπτά για να κλείσω τα μάτια μου"
Ο Αργύρης Παπαθανασόπουλος αναφέρθηκε παράλληλα και στις δυσκολίες που αντιμετώπισε πριν και κατά τη διάρκεια του αγώνα: «Υπάρχει μια κατασκήνωση εκεί στον Βόρειο Πόλο, φτιαγμένη από τους Ρώσους, οι οποίοι φτιάχνουν μια κατασκήνωση δυο εβδομάδες κάθε χρόνο, γιατί μόνο τότε μπορείς να πας εκεί, τον Απρίλιο. Οι άλλοι μήνες είναι απαγορευτικοί είτε γιατί λιώνουν οι πάγοι προς το τέλος του Απριλίου, όπως έτυχε φέτος, είτε διότι είναι πολύ σκοτάδι και έχει πάρα πολύ κρύο. Όταν φτάσαμε εκεί, μας είπαν, «έχετε τρεις ώρες για να ετοιμαστείτε, ο αγώνας ξεκινάει σε τρεις ώρες». Ήταν όλα τόσο γρήγορα. Με το που πάω εκεί με τον εξοπλισμό μου, προσπαθώ να δοκιμάζω τα υλικά, γιατί είναι η μοναδική ευκαιρία τα δοκιμάσεις τα υλικά σου, που να εξομοιώσεις σε άλλες συνθήκες.
Μιλάμε για θερμοκρασίες -35 και -30 βαθμών. Πήρα τη μάσκα μου και όλα τα υπόλοιπα που είχα για το πρόσωπο μου να το καλύψω. Εκεί είδα ότι έχω πρόβλημα με τη μάσκα μου, θάμπωνε, έπιανε κρυστάλλους που μέσα, στο εσωτερικό της και αποφάσισα να τρέξω χωρίς αυτή, γι' αυτό είδατε το πρόσωπο μου ότι ήταν παγωμένο, γεμάτο χιόνι, γιατί κάθε μορφή εφίδρωσης, εκτεθειμένη στον παγετό γίνεται πάγος. Στα μάτια δηλαδή, στις βλεφαρίδες, μέσα σε είκοσι λεπτά ο πάγος τα έκλεινε. Έπρεπε να σπας τον πάγο κάθε 20 λεπτά για να μπορείς να κλείνεις τα μάτια σου. Δεν μπορούσες να αναπνεύσεις. Είναι απερίγραπτο συναίσθημα».
"Ήθελα να τρέξω στα πιο απόμακρα μέρη του κόσμου και τα κατάφερα"
Όμως η δρομική του διαδρομή δεν ξεκινάει ούτε σταματάει εκεί και όπως τονίζει, για εκείνον πλέον η γοητεία είναι η ταξιδιωτική περιέργεια: «Τρέχω από τα δεκατέσσερα, έχω μια μεγάλη δρομική ιστορία. Το μεγαλύτερο κομμάτι και των γρήγορων αγώνων μου ήταν από τα είκοσι μέχρι τα είκοσι πέντε. Από το 2006 μέχρι σήμερα έχω κάνει ότι πιο ακραίο αγώνα μπορείτε να φανταστείτε. Σε μέρη περίεργα με φυλές περίεργες με ζούγκλες... Κάποια στιγμή κατάλαβα ότι έχω τρέξει παντού εκτός από την Ανταρκτική και τον Βόρειο πόλο. Και είδα ότι υπάρχει ένα κλαμπ μια λέσχη και είναι μόνο 100 πιστοποιημένα άτομα. Και είπα γιατί να μην μπω είμαι ο πρώτος Έλληνας μου μπήκε εκεί. Και έτσι ξεκίνησε. Και πιο πολύ η ταξιδιωτική περιέργεια γιατί το ταξίδι είναι πλέον αυτό που με γοητεύει πιο πολύ από το οτιδήποτε. Να βρεθώ στα πιο απόμακρα μέρη του κόσμου. Πλέον μένει ο Νότιος πόλος για το 2019 για να ολοκληρωθεί το πρότζεκτ που το αποκαλώ "seven runs".
Ο Βόρειος Πόλος ήταν η πρόκληση του πολικού κλίματος, να δοκιμάσω τα όρια και τις αντοχές μου. Αλλά το μέρος που μου έμεινε χαραγμένο στη μνήμη και το πιο όμορφο μέρος που έχω τρέξει ήταν στην έρημο Ναμίμπια στη Νότιο Αφρική με τους μεγαλύτερους αμμόλοφους. Είναι 600 μέτρα υψόμετρο ο λόφος και έχει ένα κομμάτι με απολιθωμένο δάσος που τα δέντρα δεν έχουν φύλλα και είναι σαν φαντάσματα. Σκεφτείτε ότι έχεις να ανέβεις έναν αμμόλοφο, μετά γλιστράς στην άμμο, σα να γλιστράς στο χιόνι, κατεβαίνεις κάτω και βλέπεις μπροστά σου ένα εξωτικό μέρος γεμάτο δέντρα με κίτρινη άμμο κάτω, μοναδικό τοπίο. Εκεί τρέχεις μαζί με ζώα. Καμηλοπαρδάλεις, ελέφαντες, είναι απίστευτη εμπειρία. Είχα τρέξει στην κοιλάδα του θανάτου στην Αμερική που έχει τις υψηλότερες θερμοκρασίες. Έτρεχα με 50 βαθμούς κελσίου. Σαν Έλληνες δεν είμαστε μαθημένοι στο κρύο και ξαφνικά να βρεθεί στο -30 έρχεσαι έξω από τα δικά σου όρια».
"Τίποτα δε μπορεί να συγκριθεί με τον Μαραθώνιο της Αθήνας"
Τέλος ο Αργύρης Παπαθανασόπουλος αναφέρεται και στον ιστορικό Μαραθώνιο της Αθήνας, λέγοντας χαρακτηριστικά πως δε μπορεί να συγκριθεί με κανέναν: «Σαν Έλληνας έχω ένα άλλο συγκινησιακό φορτίο και συναισθηματικό το οποίο το προσεγγίζω με άλλο φορτίο. Η συγκίνηση μπαίνοντας στο Παναθηναϊκό στάδιο και σκεπτόμενος τι συμβολίζει αυτό δε μπορεί να συγκριθεί τίποτα. Με κανέναν άλλο Μαραθώνιο και κανένα άλλο δρομικό αγώνα, αναφερόμενοι πάντα στον ιστορικό του συμβολισμό και γνωρίζοντας την ιστορία της Ελλάδας».
