Γράφει ο Στέλιος Ζέρβος
Τρυφερός πνευματώδης,ουσιαστικός και συχνά προφητικός, ο Μάνος Χατζιδάκις έφυγε σαν σήμερα απ τη ζω, στις 15 Ιουνίου του 1994, έχοντας προλάβει να μας χαρίσει όχι μόνο υπέροχες μελωδίες, και τραγούδια, αλλά και βαθιά λόγια, που στέκονται ως αλήθειες οι οποίες μας ανοίγουν τα μάτια ακόμα και σήμερα.
Για την Ελλάδα:
Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει: Πάντα μ’ απασχολούσε το γνωστό εμβατήριο όσες φορές τ’ άκουγα. Έλεγα μέσα μου, τι άραγες εννοεί;
Σκέφτηκα … και τότε , σαν κάτι να φωτίστηκε μέσα μου, εφόσον η Ελλάδα δεν πεθαίνει ποτέ, πάει να πει … πως και ποτέ δεν θα αναστηθεί!
Ο Νίκος Κοπιδάκης χαιρετά τον συνθέτη- από το ΛΕΥΚΩΜΑ των Ανωγείων της ΚΑΜΠΥΛΗΣ 2002
Για την Κρήτη:
Γεννήθηκα στην Ξάνθη! λέει ο ίδιος. Μα η Κρήτη κυκλοφορεί μέσα στο αίμα μου! Ακούω τις φωνές της, νοιώθω το πέλαγος να δέρνεται και να βογγά στα βράχια της, μυρίζομαι το χώμα της, τα περιβόλια της, χιμά ολοένα η ψυχή μου απάνω της να ρουφήξει δύναμη και ομορφιά…
Φωτο - Όταν ο Δήμαρχος Ανωγείων Γιώργης Κλάδος συνάντησε τον Μάνο Χατζηδάκι τον Ιούλιος του 1979
Για την Ευρωπαϊκή Ένωση:
Κοιτάξτε, ετοιμαζόμαστε για μια άλλου είδους σκλαβιά τώρα. Η Ευρωπαϊκή Ενότητα τι νομίζετε ότι είναι; Είμαστε πραγματικά ένα κράτος με δύναμη ώστε να μπορέσουμε να επιβάλλουμε απόψεις; Θα γίνουμε μια επαρχία στην οποία θα μας διοικεί η Ευρώπη. Και θα έχουμε μια ψευδαίσθηση ότι συνδιοικούμεθα στην Ευρώπη. Λοιπόν αυτή δεν είναι μια σκλαβιά;
Για την παιδεία:
Η μόνη αντιβίωση για την καταπολέμηση του κτήνους που περιέχουμε είναι η Παιδεία.
Για τη ζωή του:
Τώρα που ζω με τον εαυτό μου βαθειά κι απόλυτα, θέλω να μάθω ο ίδιος ποιος υπήρξα, τι σκέφτηκα, πώς έζησα και τι είναι αυτό που συνθέτει την μελλοντική μου απουσία.
Για τον ερώτα :
Η αμαρτία είναι βυζαντινή κι ο έρωτας αρχαίος.
Αν ξαναρχόμουνα στον κόσμο θα ήταν για να κάνω έρωτα και για το μόνο που θα λυπηθώ όταν θα φύγω, θα ‘ναι για τον έρωτα που θα χάσω.
Για τον ρατσισμό και τον φασισμό:
Όταν συνηθίζεις το τέρας, αρχίζεις να του μοιάζεις.
Ο φασισμός στις μέρες μας φανερώνεται με δυο μορφές. Ή προκλητικός, με το πρόσχημα αντιδράσεως σε πολιτικά ή κοινωνικά γεγονότα που δεν ευνοούν την περίπτωσή τους ή παθητικός μες στον οποίο κυριαρχεί ο φόβος για ό,τι συμβαίνει γύρω μας. Ανοχή και παθητικότητα λοιπόν. Κι έτσι εδραιώνεται η πρόκληση. Με την ανοχή των πολλών.
Καληνύχτα Κεμάλ. Αυτός ο κόσμος δεν θ αλλάξει ποτέ…
ΠΗΓΗ – ΦΩΤΟ - http://www.anogeia.gr/civilaziation/hatzidakis/1979.html
