Το νέο του βιβλίο με τίτλο “Μια σταγόνα δάκρυ”, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις “Ραδάμανθυς”, παρουσιάζει την Παρασκευή 14 Δεκεμβρίου στο Ρέθυμνο ο Μιχάλης Τζανάκης. Η παρουσίαση θα γίνει στις 7:30 το απόγευμα στο καφέ “Galero”, στην παλιά πόλη του Ρεθύμνου.
Για το βιβλίο θα μιλήσουν η Ράνια Ταταράκη, φιλόλογος, ο Μανόλης Καμπανάκης, δρ. Φιλολογίας, ο Χρήστος Τσαντής, υπεύθυνος των εκδόσεων “Ραδάμανθυς”, και ο συγγραφέας Μιχάλης Τζανάκης. Αποσπάσματα θα διαβάσει η Φωτεινή Δουβλέκα.
Στο καινούργιο του βιβλίο ο συγγραφέας εμπνέεται από την πόλη του Ρεθύμνου, και την αξιοποιεί ως λογοτεχνικό σκηνικό όπου εκτυλίσσονται αρκετές από τις ιστορίες του.
Το “Μια σταγόνα δάκρυ” μάς χαρίζει 18 διηγήματα, τα οποία είναι εξαιρετικά. Με απλότητα, καθαρότητα και με ψυχή, ο Μιχάλης Τζανάκης μιλά για τα γήινα και καθημερινά, γι’ αυτά που ίσως είναι πιο δύσκολο να μιλήσει κανείς.
Το βιβλίο παρουσιάστηκε πρόσφατα, με μεγάλη συμμετοχή κόσμου, στο Ηράκλειο και στα Χανιά, και έχει ήδη κερδίσει τα θετικά σχόλια των αναγνωστών.
Στο Ηράκλειο, η τηλεοπτική παραγωγός Ρένα Παπαδάκη και η συντονίστρια Εκπαιδευτικού Έργου Μαρία Καδιανάκη μίλησαν για το βιβλίο και ανέδειξαν πτυχές από το συνολικό έργο του Μιχάλη Τζανάκη. Διάβασαν με θεατρικότητα αποσπάσματα από τα διηγήματα και έδωσαν με τον καλύτερο τρόπο τη σκυτάλη στον Νίκο Δαλαμάγκα και στη Γεωργία Επιτροπάκη για τον “Χορό του βιβλίου”.
Στα Χανιά, η φιλόλογος Μαρία Καλουδάκη διάβασε απόσπασμα από ένα διήγημα του βιβλίου και ο λόγος της συναντήθηκε με την έκφραση, με την κίνηση, με το χορευτικό δρώμενο που παρουσίασαν ο Νίκος Χατζηδάκης και η Χαρά Αμαργιανιτάκη.
Μετά από ένα πολύ ζεστό χειροκρότημα κάθισαν προσωρινά οι χορευτές, για να πάρει τον λόγο η Κωνσταντίνα Χαριτάκη, συγγραφέας του εξαιρετικού μυθιστορήματος “Σημείο Μηδέν”. «Με τη ματιά του μηχανολόγου και όχι του εξειδικευμένου φιλόλογου», είπε η Κωνσταντίνα Χαριτάκη, «θα προσπαθήσω να σας παρουσιάσω αυτό το πραγματικά ιδιαίτερο βιβλίο, μέσα από τις σελίδες του οποίου ταξίδεψα στο Μεγάλο Κάστρο, στο γραφικό Ρέθυμνο, στα ατμοσφαιρικά σοκάκια των Χανίων και ακόμη παραπέρα, στα γεμάτα ήχους, χρώματα και αρώματα παζάρια της Κωνσταντινούπολης, στην αφρικανική ήπειρο, με τα έντονα ζωηρά χρώματα και τα αδύναμα αφυδατωμένα κορμάκια των υποσιτισμένων παιδιών, για να φτάσω μέχρι το Παρίσι, και στο τέλος του ταξιδιού πολλές σταγόνες δακρύων να έχουν κυλήσει στο πρόσωπό μου. Ένα βιβλίο με ιστορίες που θα μπορούσαμε όλοι να έχουμε ζήσει ή που με κάποιες απ’ αυτές θα μπορούσαμε να ταυτιστούμε. Να σας ομολογήσω ότι μερικές ήταν πολύ οικίες, σα να έβλεπα εμένα... Έρωτες που διαλύθηκαν, γιατί η ζωή είχε διαφορετικά σχέδια από αυτά των δύο νέων, όπου το δάκρυ τους ενώθηκε με την αλμύρα της θάλασσας, κάτω από ένα αγέρωχο φάρο, λίγο παρακάτω από εδώ. Έρωτες που ξαναγεννήθηκαν μέσα από τις στάχτες τους, γιατί ακόμη και σχεδόν μετά από τριάντα χρόνια, μέσα σε μια σταγόνα δάκρυ, είχε επιβιώσει η σπίθα και δεν κατάφεραν ούτε οι καταιγίδες να τη σβήσουν. Το δάκρυ της μάνας και όχι απαραίτητα της βιολογικής. Μια σταγόνα δάκρυ για τις φιλίες, που γκρεμίστηκαν όταν φανερώθηκαν τα μυστικά του λευκού θανάτου ή για αυτές που τις πρόδωσαν οι 150 χιλιάδες δραχμές σαν αλλοτινά 30 αργύρια που προδίδουν ιδεολογίες και στάσεις ζωής. Ιστορίες που είναι δίπλα μας, αυτές των οικονομικών μεταναστών που μάχονται καθημερινά για μια καλύτερη ποιότητα ζωής, ανεξαρτήτου χρώματος και θρησκείας. Δάκρυα ικανοποίησης, χαράς, ευτυχίας, συγκίνησης, πόνου, λύπης, απόγνωσης... Μια τόση δα σταγόνα, που γίνεται κουκούλι για να κρύψει αυτά που νιώθει η καρδιά μας»...
