Κάποτε στην Κρήτη ο τρύγος και η σταφίδα ήταν γιορτή. Στα χωριά συγκεντρώνονταν οι οικογένειες, με τα εγγόνια και τα δισέγγονα να συμμετέχουν στη διαδικασία που κρατούσε μέρες ολάκερες στους ατέλειωτους αμπελώνες της Κρήτης και στους επίσης ατέλειωτους οψιγιάδες.
Μνήμες που πολλοί από εμάς έχουν ακόμα στην άκρη του μυαλού τους, ανακαλώντας τις κάθε φορά που βλέπουν το κατάντημα της κρητικής σταφίδας. Τότε το προϊόν ήταν εν αφθονία, σε βαθμό που σχεδόν κανείς δε χρειαζόταν να αγοράσει για τις ανάγκες του σπιτιού του, αφού και αμπέλια να μην είχε, όλο και κάποιος γείτονας είχε τη δική του παραγωγή για να δώσει λίγες σταφίδες και να φιλέψει έτσι το διπλανό του.
Οι καιροί άλλαξαν. Ο τρύγος έπαψε να είναι γιορτή. Στα χωριά δε συγκεντρώνονται πια ολόκληρες οικογένειες. Και η σταφίδα για τα περισσότερα νοικοκυριά έγινε ανάμνηση..!
