Αν το εμφατικό αποτέλεσμα του Μαΐου επικυρωθεί στις 25 Ιουνίου, τι είδους κυβέρνηση θα έχει η χώρα είναι προφανές.
Το ερώτημα είναι τι είδους αντιπολίτευση θα έχει.
Η διαφορά ρητορικής ανάμεσα στον Τσίπρα και τον Ανδρουλάκη είναι αποκαλυπτική για τις προθέσεις τους.
Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ κινείται σταθερά στο πνεύμα της αντιπολιτευτικής συσπείρωσης απέναντι την επελαύνουσα Ν.Δ. - που θα είναι χειρότερη από την πρώτη τετραετία της, ιδίως με όρους παντοδυναμίας, με αποδυναμωμένη πλήρως την αντιπολίτευση να... τρώει τα σωθικά της, όπως αφήνει να εννοηθεί.
Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, από την άλλη, στην πράξη για την ώρα, φροντίζει ώστε η αντιπολίτευση στην επόμενη Βουλή να λειτουργεί με εσωτερικούς διαγκωνισμούς. Ό,τι πιο βολικό για τον Μητσοτάκη.
Αυτό ισοδυναμεί με προκαταβολική στήριξη στη Ν.Δ., ενόψει δύο αναμετρήσεων που θα αμφισβητήσουν την κυριαρχία της την περίοδο 2023-24: στις εκλογές στην Αυτοδιοίκηση και τις ευρωεκλογές.
Ο Ανδρουλάκης επιδιώκει καλύτερο ποσοστό για το κόμμα του. Θα ήταν εύλογο και θεμιτό, αν δεν το εννοούσε ως αποδυνάμωση του ΣΥΡΙΖΑ.
Δεν επιδιώκει πρωτίστως να επιστρέψουν στο ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝ.ΑΛ. όσοι διολίσθησαν προς τη Ν.Δ., αλλά το αντίθετο: τους ακολουθεί.
Ο στόχος του είναι να μην παραμείνουν στον ΣΥΡΙΖΑ όσοι έχουν μετακινηθεί από το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝ.ΑΛ.
Αν δεν το κάνει εσκεμμένα - για να διευκολύνει τον Μητσοτάκη, ελπίζοντας στη διάλυση ΣΥΡΙΖΑ - συνεχίζει να πλανάται. Αλλά στην πολιτική «έσται η έσχατη πλάνη χείρων της πρώτης».
Αλλά τότε θα είναι πολύ αργά και για τον χώρο του, απλά θα εισπράττει τις συνέπειες ενός “μικρομεγαλισμού”.
