“Αλλαγή” φώναζε το ΠΑΣΟΚ... Κι όταν πήρε τις εκλογές του 1981 με τον ιστορικό θρίαμβο που σημάδεψε τα παιδικά μας χρόνια, καθώς έμειναν για πάντα χαραγμένες μέσα μας αυτές οι ανεπανάληπτες εικόνες της... “πράσινης” για πάρα πολλά χρόνια Κρήτης, βγήκε μετά η Ν.Δ. με το... “Απαλλαγή”... Κάθε φορά που ήταν να έρθει να μιλήσει στο χωριό ένας βουλευτής του ΠΑΣΟΚ (γιατί δε θυμάμαι τους νεοδημοκράτες βουλευτές να έρχονται στο χωριό εκείνα τα χρόνια), γινόταν ένα μικρό πανηγύρι...
Με τις ντουντούκες στο “ντυμένο” με σημαίες και αφίσες αυτοκίνητο, να ενημερώνει τους χωριανούς ότι «απόψε, στην πλατεία του χωριού, θα μιλήσει ο βουλευτής της κυβέρνησης “της Αλλαγής”» τάδε... Και τι να πρωτοθυμηθεί κανείς για τις ομιλίες εκείνες έστω και στα χωριά... Καλά, για τις κεντρικές προεκλογικές ομιλίες στο Ηράκλειο και τις άλλες μεγάλες πόλεις της χώρας οι νεότεροι, αν δεν υπήρχαν οι εικόνες και τα βίντεο από εκείνες τις εποχές, ούτε που θα μπορούσαν να φανταστούν τον όγκο των συγκεντρώσεων, τόσο του ΠΑΣΟΚ όσο και της Ν.Δ...
Να ελπίζει κανείς;
Κι εδώ πραγματικά γεννιέται ένα μεγάλο ερώτημα... Είναι καλό να ελπίζει κανείς; Και όταν τα “πιστεύω” του και οι ελπίδες του προδίδονται; Τι πρέπει να κάνει; Να συνεχίσει να ελπίζει; Ο ελληνικός λαός πίστεψε στον Ανδρέα Παπανδρέου τότε και του χάρισε μεγάλες και συνεχόμενες νίκες. Γιατί είχε προηγηθεί μια περίοδος μεγάλων πολιτικών αναταραχών στη χώρα, πριν και μετά τη Χούντα, που και αυτή ήταν ουσιαστικά μία τραγική συνέπεια της αιώνιας διχόνοιας μεταξύ των Ελλήνων. Είχε προηγηθεί η δολοφονική δράση του παρακράτους, με τους βασιλείς και τους παρακρατικούς να παρεμβαίνουν στον τρόπο διακυβέρνησης της χώρας... Η δολοφονία του Λαμπράκη. Για να έρθει η δολοφονία του Πέτρουλα... Και ύστερα, η λεγόμενη “κυβέρνηση των αποστατών” και το πραξικόπημα του 1967 από τους... “σωτήρες στρατιωτικούς, που ήρθαν να... βγάλουν τη χώρα απ’ τον γύψο και να αποτρέψουν τον κίνδυνο του κομμουνισμού”... Αυτά τα εμμετικά ότι τότε «κοιμόμασταν με τα παράθυρα ανοιχτά», ας μην τα ξαναθυμηθούμε... Ανάξια αναφοράς και σχολιασμού, πια...
Ας ονειρευτούμε και ας δράσουμε
Ε, λοιπόν, ναι. Προσωπικά, προτιμώ τις καταστάσεις του κομματικού φανατισμού που επικρατούσε στις δεκαετίες του 1980 και του 1990, παρά τη σημερινή “αποχή” των νέων ανθρώπων από τα κόμματα και την πολιτική... Αυτή η αποχή είναι πολύ επικίνδυνη. Όταν εσύ δεν ασχολείσαι με κόμματα και πολιτικές, αφήνεις τον άλλο δίπλα σου να ψηφίσει και να βγάλει την κυβέρνηση που θα επηρεάσει τη ζωή σου και τη ζωή των παιδιών σου... Αυτή η χώρα δεν έχει ανάγκη από “λαοπλάνους ηγέτες”... Από αυτούς έχουμε χορτάσει... Αυτή η χώρα χρειάζεται ενεργούς πολίτες. Να αγωνίζονται, να ονειρεύονται και να ανεβοκατεβάζουν κυβερνήσεις... Πίστεψε. Ονειρέψου. Αγωνίσου...
