Αν η Τέχνη είναι κυρίαρχη σε κάθε γωνιά του Παρισιού, υπάρχει μια συνοικία που στα σίγουρα διεκδικεί το μεγαλύτερο μερίδιο, με μνήμες από τον Τουλούζ Λοτρέκ, τον Σαλβαντόρ Νταλί και πολλούς δημιουργούς που σφράγισαν με την παρουσία τους τη σύγχρονη τέχνη.
Ο χρόνος μοιάζει να έχει "παγώσει" σε πολλές γωνιές της Μονμάρτης, ικανοποιώντας θά 'λεγε κανείς την αγωνιώδη επιθυμία τού Νταλί να νικήσει το χρόνο με τη δύναμη της μνήμης, όπως αυτή αποτυπώνεται στα εκπληκτικά "λιωμένα ρολόγια" του με τις δεκάδες παραλλαγές: αυτά που στα σίγουρα θα κερδίσουν μια σημαντική θέση στην καρδιά του επισκέπτη ο οποίος θα βυθιστεί στο μαγικό σουρεαλιστικό κόσμο του φημισμένου Ισπανού, στο "Espace Dali", λίγα μέτρα από την περίφημη "Σακρ Κερ".
Οι καλλιτέχνες που τριγυρίζουν στα γραφικά καφέ της Μονμάρτης και λανσάρουν την τέχνη τους στα πεζοδρόμια, προ(σ)καλώντας τους περαστικούς να αποτυπώσουν τη μορφή τους στο χαρτί ή στο μουσαμά, ανακαλούν στη μνήμη τις κορυφαίες μορφές της σύγχρονης τέχνης που έζησαν ή απλά άφησαν τη σφραγίδα τους στη Μονμάρτη.
Η περιοχή είναι από τις πλέον φημισμένες του Παρισιού, και όχι άδικα, αφού, πέρα από την καλλιτεχνική παράδοση, φημίζεται για τη μοναδική της ατμόσφαιρα, που για τους Έλληνες τουλάχιστον παραπέμπει σε κάτι αντίστοιχο με την αθηναϊκή Πλάκα, όχι πάντως στα ίδια συγκρίσιμα μεγέθη.
Η Μονμάρτη "ξεδιπλώνεται" στο ψηλότερο σημείο του Παρισιού, σε ένα λόφο ο οποίος πήρε το όνομά του πιθανότατα από τους μάρτυρες των πρώτων Χριστιανικών χρόνων. Η θέα της "Πόλης του Φωτός" από εκεί είναι εκπληκτική και ειδικά μπροστά από την εκκλησία της Αγίας Καρδιάς ("Σακρ Κερ").
Πρόκειται για μία από τις πιο εντυπωσιακές ίσως εκκλησίες του Παρισιού που οφείλει την ύπαρξή της στο τάμα δυο καθολικών επιχειρηματιών που με το ξέσπασμα του Γαλλοπρωσικού πολέμου, στα 1870, ορκίστηκαν να χτίσουν μια εκκλησία αφιερωμένη στην ιερή καρδιά του Ιησού, αν η Γαλλία απέφευγε την επικείμενη πρωσική εισβολή. Όταν το Παρίσι σώθηκε, οι δυο άντρες ξεκίνησαν την υλοποίηση του τάματός τους, χτίζοντας τη Βασιλική, που ολοκληρώθηκε στα 1914.
Τη φήμη της την αντλεί τόσο λόγω του μεγέθους και της εκπληκτικής θέας τής πόλης που παρέχει, όσο και λόγω της μοναδικής αρχιτεκτονικής της. Συνδυάζει πληθώρα στοιχείων - ανάμεσά τους και βυζαντινά, όπως η τεχνοτροπία του μεγάλου ψηφιδωτού του Ιερού με την απεικόνιση της μορφής του Ιησού.
Από τα πιο γνωστά έργα τέχνης που "φιλοξενεί" είναι τα αγάλματα του Αγίου Λουδοβίκου και της Ζαν Ντ' Αρκ πάνω από την πρόσοψη, ενώ σημείο αναφοράς αποτελεί και ο ωοειδής τρούλος που "δίνει" στην εκκλησία τον τίτλο του δεύτερου ψηλότερου κτιρίου του Παρισιού μετά τον Πύργο του Άιφελ.
Ο "λαγός" της Μονμάρτης
Πέρα από το Μουλέν Ρουζ, η Μονμάρτη φιλοξενεί άλλο ένα καμπαρέ με μεγάλη ιστορία, το πρώην "καμπαρέ των δολοφόνων" που βαφτίστηκε "Λαπέν Αζίλ" από το χιουμορίστα Αντρέ Ζιλ. Ο Ζιλ ζωγράφισε ένα λαγό να δραπετεύει από μια κατσαρόλα, γράφοντας έτσι μια παράξενη ιστορία που ερμηνεύτηκε σαν το λαγό (Lapin) με τον τρόπο του Ζιλ (a Gill) ή σαν ένα σβέλτο λαγό (agile). Όποια εκδοχή και να διαλέξει κανείς (Lapin a Gill ή Lapin agile), η αλήθεια είναι μια και μοναδική. Το "Λαπέν Αζίλ" έμεινε στην ιστορία ως ένας από τους πιο σημαντικούς χώρους συνάντησης των καλλιτεχνών που ζούσαν στο Παρίσι.
Από τις πολλές και ενδιαφέρουσες ιστορίες που γράφτηκαν στο "Λαπέν Αζίλ" ξεχωρίζει μία που χρονολογείται στα 1911, όταν ο πολέμιος της μοντέρνας τέχνης Ρολάν Ντορζελές σκάρωσε μια απίστευτη φάρσα σε βάρος των κυβιστών, και κυρίως του Γκιγιόμ Απολινέρ, ποιητή, κριτικού τέχνης και υπέρμαχου του κυβισμού. Έδεσε ένα πινέλο στην ουρά ενός γαϊδάρου που άνηκε στον ιδιοκτήτη του μαγαζιού και το "έργο" που προέκυψε από το κούνημα της ουράς του εκτέθηκε στο Σαλόνι των Ανεξάρτητων κάτω από τον τίτλο "Δύση πάνω από την Αδριατική".
Του Σταύρου Μουντουφάρη
