Για τη «σταρ» του ελληνικού κινηματογράφου, Αλίκη Βουγιουκλάκη, μίλησε ο γνωστός ηθοποιός, Νίκος Γαλανός.
Ο ίδιος, σε συνέντευξη που παραχώρησε, σε περιοδικό, ανέφερε ότι είχε καταλάβει πως η Αλίκη Βουγιουκλάκη θα έφευγε σύντομα από τη ζωή.
Ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα από τη συνέντευξη:
Είχατε συνεργαστεί επί σειρά ετών με την Αλίκη Βουγιουκλάκη. Έχετε πολλές αναμνήσεις από εκείνη…
«Με την Αλίκη συνεργάστηκα πολλά χρόνια, θεατρικά και κινηματογραφικά. Ήμουν μαζί της σε όλες τις στιγμές της, μέχρι και στο τέλος της πάλι ήμασταν μαζί. Με την Αλίκη είχαμε μια πολύ ωραία σχέση. Στεναχωριέμαι προσωπικά, αλλά και γιατί όταν «φεύγει» ένας άνθρωπος νέος, λες «άδικο», ειδικά όταν έχεις ζήσει έναν άνθρωπο.
Αυτό που και για μένα ήταν ξαφνικό, παρόλο που είχα καταλάβει μήνες πριν γίνει και τελικό. Το είχα καταλάβει πριν από την Αλίκη, αλλά δεν της έλεγα τίποτα.
Ήταν άδικο που «έφυγε» νέα… λείπει, θα μπορούσε και τώρα να είναι εδώ, μια χαρά. Έχω «χάσει» και τον αδελφό μου, που «έφυγε» κι εκείνος νέος… Αυτό είναι που σε στεναχωρεί, αλλά αυτή είναι και η διαδρομή του ανθρώπου.
Όταν κάτι γίνεται ξαφνικά, όπως έγινε με την Αλίκη, που ούτε ο κόσμος το περίμενε, αλλά δεν το έδειχνε κι εκείνη μέχρι την τελευταία στιγμή».
Οι γιατροί δεν την είχαν ενημερώσει;
«Μέχρι την τελευταία στιγμή και στο σημείο που πλέον της είπαν οι γιατροί τι συμβαίνει, δεν πήγαινε ποτέ το μυαλό της ότι μπορεί ξαφνικά να «φύγει». Κανείς δεν ήθελε να πιστέψει ότι η Αλίκη έφυγε ή φεύγει».
Πτυχές της ζωής της Ελληνίδας «σταρ»
Από την πρώτη της εμφάνιση έως και την τελευταία, από το μελαχρινό Ποντικάκι στο σινεμά το 1954 μέχρι τη λαμπερή Μελωδία της ευτυχίας στο θέατρο το 1994, η Αλίκη αγαπήθηκε όσο κανένας άλλος ηθοποιός και έγινε εθνικό σύμβολο.
Η Αλίκη υπήρξε ένα χαρούμενο κορίτσι και από τα πρώτα χρόνια της ζωής της βρισκόταν μόνιμα πάνω σε μια καρέκλα να απαγγέλλει ποιήματα σε γιορτές, βαφτίσια ή οικογενειακές συγκεντρώσεις, ενώ «έστηνε» τα αδέλφια της στην αυλή του σπιτιού της για θεατρικό παιχνίδι.
Επί κατοχής ο τραγικός χαμός του πατέρα της, τη σημάδεψε.
Μάλιστα, η αδελφική της φίλη Λέλα Χήναρη παρέμεινε φίλη πιστή για πάντα, από το σχολείο. Είχε και εκείνη χάσει τον πατέρα της και αυτό τις «έδεσε».
Η κινηματογραφική γοητεία της Αλίκης «χτιζόταν» από ταινία σε ταινία, ρόλο με τον ρόλο.
Ήταν η πρώτη που κέντρισε το ενδιαφέρον του κοινού, η πρώτη που το έκανε να αγαπήσει τους Έλληνες ηθοποιούς.
Τη «σφραγίδα της πρωταγωνίστριας» αλλά και τη θεατρική αίγλη που είχε ανάγκη περί το 1958 της την χάρισε ο Κώστας Μουσούρης. Η Ωραία μου Κυρία σημείωσε ανεπανάληπτη επιτυχία αφού ξεπέρασε τις 338 παραστάσεις.
Στην ταινία «Διακοπές στην Αίγινα (1958) με συμπρωταγωιστή τον Ανδρέα Μπάρκουλη της πρότειναν να ανοίξει το χρώμα των μαλλιών της. Χάρη στον σκηνοθέτη της, Ανδρέα Λαμπρινό, η Αλίκη απέκτησε το ξανθό μαλλί για το οποίο το κοινό τη λάτρεψε.
Ο ρόλος της κακομαθημένης και ερωτοχτυπημένης μαθήτριας στο «Ξύλο βγήκε από τον παράδεισο» του Αλέκου Σακελλάριου το 1959 την έχρισε «βασίλισσα της ελληνικής οθόνης».
Μάλιστα, τα τραγούδια της ταινίας «Το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο» σε μουσική Μάνου Χατζιδάκι και ερμηνεύτρια την ίδια, της χάρισε και τον πρώτο χρυσό δίσκο στην ιστορία της ελληνικής δισκογραφίας.
Το τρυφερό κινηματογραφικό love story της Αλίκης με τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ στο «Ξύλο βγήκε από τον παράδεισο» όπου η Αλίκη ακτινοβολεί νιάτα, μπρίο και ομορφιά στο ρόλο της Λίζας Παπασταύρου, «έσπασε τα ταμεία» το 1959.
Το καλοκαίρι του 1960 υπήρξε ένα από τα πιο ευτυχισμένα καλοκαίρια της Αλίκης, ένα καλοκαίρι σκληρής δουλειάς στην Αντίπαρο για τα γυρίσματα της ταινίας «Μανταλένα» που της χάρισε το πρώτο βραβείο γυναικείου ρόλου στο Α' Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης.
Η Μανταλένα εκτός από το βραβείο που της απένειμε η σπουδαία Κατίνα Παξινού, της χάρισε και δύο υπέροχα τραγούδια, το «Θάλασσα πλατιά» και το «Μες σ' αυτή τη βάρκα».
Οι εκδηλώσεις λατρείας από εκαντοντάδες θαυμαστές της ήταν καθημερινό φαινόμενο στη διάρκεια της πρώτης πανελλαδικής περιοδείας της, το 1961.
Ωστόσο, κάθε φορά που Αλίκη τολμούσε να ξεφύγει από την κινηματογραφική εικόνα του ανέμελου, ναζιάρικου κοριτσιού, ο κόσμος δεν την ακολουθούσε.
Η εικόνα της ήταν «αιχμάλωτη» μόνο σε ρόλους χαριτωμένους και εύπεπτους. Η δύναμή της ήταν όμως τεράστια και η επιρροή της στους εκάστοτε παραγωγούς ισχυρή. Όλοι υποχωρούσαν στη μεγάλη εμπορικότητά της και τα εισιτήρια που έκοβε.
Τον χειμώνα του 1964-65, η Αλίκη και ο Δημήτρης αποφασίζουν να συνεργαστούν για πρώτη φορά στο θέατρο και όλοι αναρωτιούνται πως μπορούν να συνυπάρξουν αρμονικά μια ολόκληρη σεζόν, αφού όλες τις προηγούμενες συνεργασίες τους στον κινηματογράφο τρώγονταν σαν τον σκύλο με τη γάτα.
Ο Σακελλάριος με πολύ κόπο προσπαθούσε να τους συμφιλιώνει κάθε φορά, λέγοντας στην Αλίκη: «Κάνε υπομονή να τελειώσει η ταινία. Μήπως θα τον παντρευτείς;»...
Η πλασματική ή μη εικόνα του ευτυχισμένου ζευγαριού τροφοδότησε πολλές σελίδες και εξώφυλλα του Τύπου της εποχής.
Η αναγγελία των γάμων τους έγινε μετά από γύρισμα της τελευταίας σκηνής της Μοντέρνας Σταχτοπούτας (1965), όπου ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ της φοράει το γοβάκι που είχε χάσει στη Φοντάνα ντι Τρέβι. Στις 18 Ιανουαρίου του 1965 πραγματοποιείται ο γάμος της χρονιάς, αν όχι της δεκαετίας, στο γραφικό εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου στους Δελφούς.
Εκείνη συνεχίζει να είναι αιχμάλωτη της λατρείας του κοινού, ενώ ο Δημήτρης έχοντας διαγράψει μια άλλου είδους καριέρα με το Εθνικό σε ρόλους κλασσικούς αλλά και με τον Κάρολο Κουν δεν ήταν διατεθειμένος να ακολουθήσε αγόγγυστα το ρεπερτόριο που επέλεγε το κοινό για αυτούς. Αντιδρούσε και συχνά αυτό έφερνε ρήξη στις σχέσεις τους, τόσο προσωπικά όσο και επαγγελματικά.
Με το Ωραία μου κυρία του Μπέρναβντ Σο - παλαιότερη επιτυχία της Αλίκης - που ανέβηκε το 1973 στο Θέατρο Αλίκη, έκλεισε ο κύκλος της δεκάχρονης, σχεδόν συνεχούς και αδιάλειπτης θεατρικής συνεργασίας της με τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ.
(Με πληροφορίες από kathimerini.gr)
