Πραγματοποιήθηκε την περασμένη Τρίτη η Τακτική Γενική Συνέλευση του Συλλόγου Εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Ιεράπετρας «Μαρία Λιουδάκη» και οι εκλογές για την ανάδειξη των μελών του νέου Διοικητικού Συμβουλίου και της Ελεγκτικής Επιτροπής.
Ψήφισαν 213 εκπαιδευτικοί. Λευκά 11. Άκυρα 14. Έγκυρα 188.
Τα αποτελέσματα ήταν:
Ενωτική Κίνηση Εκπαιδευτικών Π.Ε. Ιεράπετρας 124
Υποψήφιοι για το Διοικητικό Συμβούλιο
Βασαρμίδου Μαρία 61
Δατσέρη Σταυρούλα 51
Καλογήρου Αλκμήνη 32
Καμαροπούλου Χρυσούλα 32
Κουρούπη Κυριακή 43
Κουτσελάκη Μαρία 33
Πασπαράκης Γιάννης 99
Τιμολέων Παράσχος (Πάρης) 62
Τσαούσης Περικλής 54
Υποψήφιοι γιατ την Ελεγκτική Επιτροπή
Δασκαλάκη Εμμανουέλα 63
Θεοδοσάκη Ευαγγελία 34
Κουνενιδάκη Ζαχαρένια 18
Κωνσταντακάκη Αικατερίνη 46
Κωνσταντάκη Μαρία 26
Ανεξάρτητη Κίνηση Εκπαιδευτικών 64
Υποψήφιοι για Διοικητικό Συμβούλιο
Αγγελούσης Κωνσταντίνος 34
Αλεβίζος Χρυσοβαλάντης (Βαλάντης) 28
Γιαλούση Σοφία 26
Ιακώβου Μαρία 20
Καραμπατζάκη Αλίκη 35
Κουντούρη Ρεγγίνα 33
Τσίτσος Άρης 36
Υποψήφια για Ελεγκτική Επιτροπή
Γερακιανάκη Μαρία 41
Σύμφωνα με αυτά τα αποτελέσματα, εκλέγονται στο νέο Διοικητικό Συμβούλιο από την Ενωτική Κίνηση Εκπαιδευτικών Π.Ε. Ιεράπετρας οι: Γιάννης Πασπαράκης, Πάρης Τιμολέων, Μαρία Βασαρμίδου, Περικλής Τσαούσης και Σταυρούλα Δατσέρη και από την Ανεξάρτητη Κίνηση Εκπαιδευτικών οι Άρης Τσίτσος και Αλίκη Καραμπατζάκη.
Στην Ελεγκτική Επιτροπή εκλέγονται από την Ενωτική Κίνηση Εκπαιδευτικών Π. Ε. Ιεράπετρας οι Εμμανουέλα Δασκαλάκη και Κατερίνα Κωνσταντακάκη και από την Ανεξάρτητη Κίνηση Εκπαιδευτικών η Μαρία Γερακιανάκη.
«Θερμά συγχαρητήρια σε όλες και όλους που εκλέχτηκαν και καλή δύναμη για να εργαστούν για το καλό του Συλλόγου και όλων των συναδέλφων.
Η Ενωτική Κίνηση Εκπαιδευτικών Π.Ε. Ιεράπετρας ευχαριστεί τα μέλη του Συλλόγου που μας τίμησαν με την ψήφο τους. Ζητάμε από όλες τις συναδέλφισσες και όλους τους συναδέλφους, τη συμμετοχή τους και τη συμβολή τους για να δυναμώσουμε τη φωνή του Συλλόγου μας. Ο Σύλλογος είμαστε όλες και όλοι εμείς, τα μέλη του, και μόνο με την ισότιμη συμμετοχή μας θα μπορέσει να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων στη σημερινή δύσκολη συγκυρία», καταλήγει σε ανακοίνωση της η Ενωτική Κίνηση Εκπαιδευτικών Π.Ε. Ιεράπετρας.
Σύμφωνα με πληροφορίες η νέα διοίκηση του Συλλόγου Εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Ιεράπετρας «Μαρία Λιουδάκη», θα συγκροτηθεί σε σώμα της ερχόμενη εβδομάδα, με τον πρόεδρο της απελθούσας διοίκησης και διευθυντή του Δημοτικού Σχολείου Αγίου Ιωάννου, Γιάννη Πασπαράκη, να διεκδικεί εκ νέου την προεδρία στο νέο Δ.Σ.
Γιατί ονομάζεται ο Σύλλογος «Μαρία Λιουδάκη»;
Ο Σύλλογος Εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης «Μαρία Λιουδάκη», σε λίγο θα κλείσει 60 χρόνια ζωής. Πήρε το όνομα του, στη μνήμη μιας παλιάς αγωνίστριας δασκάλας που όλοι στην Ανατολική Κρήτη κάτι έχουν ακούσει για τους αγώνες της. Η Μαρία Λιουδάκη, ήταν από τους πνευματικούς ανθρώπους που αφιέρωσαν τη ζωή τους, στην αντίσταση, αγωνίστηκαν και πέθαναν για την προκοπή του τόπου, και για μια καλύτερη κοινωνία.
Ήταν παιδαγωγός, λαογράφος και αγωνίστρια της Αντίστασης η Μαρία Λιουδάκη.
Ο τ. σχολικός σύμβουλος Μανόλης Μιλτ. Παπαδάκης είναι ο συγγραφέας του βιβλίου που αναφέρεται στη ζωή της με τίτλο «Μαρία Λιουδάκη, η Ιέρεια της Παιδείας». Είναι ο άνθρωπος που με τεράστιο κόπο «ανάστησε» τη μορφή της σπουδαίας αυτής δασκάλας, που όπως πολλούς πνευματικούς ανθρώπους το κατεστημένο, προσπάθησε να σβήσει από τη μνήμη του λαού μας, γιατί πάλεψαν ενάντια στο σύστημα.
Ήταν, σύμφωνα με τον συγγραφέα του βιβλίου, η πρωτότοκη κόρη μιας αγροτικής οικογένειας με οκτώ παιδιά, που μικρούλα ακόμα δούλευε στα χωράφια, βοηθούσε στο σπίτι, μεγάλωνε τα μικρότερα αδέλφια της, ζυμώνονταν με τη ζωή, τα ήθη και τα έθιμα του φτωχού λαού. Με υπεράνθρωπες προσπάθειες σπούδασε πεινώντας και περπατώντας πολλές ώρες δρόμο για να πάει στο σχολείο.
Παρ' όλες τις δυσκολίες, ήταν πάντα άριστη στα μαθήματα και σε ηλικία 14 χρόνων μόλις, έγινε υποδιδασκάλισσα το σχολικό έτος 1908-1909. Το 1914 πήρε ειδική εκπαιδευτική άδεια τριών χρόνων και τελείωσε πάλι με άριστα το Διδασκαλείο. Το 1916 ο «φακός» κατέγραψε το χαρμόσυνο γεγονός της γέννησης της Χαράς, που είναι το όγδοο αδελφάκι της.
Η διαφορά ηλικίας τους ήταν 22 ολόκληρα χρόνια και η Μαρία την έβλεπε σχεδόν σαν παιδί της. Μετά το διδασκαλείο, η Μαρία αναλαμβάνει τη διεύθυνση του διτάξιου Δημοτικού Σχολείου Θηλέων Κάτω Χωρίου Ιεράπετρας. Το 1925 πετυχαίνει στον πρώτο διαγωνισμό μετεκπαίδευσης Δασκάλων στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και γίνεται ένθερμη οπαδός της Εκπαιδευτικής Μεταρρύθμισης. Ο αγαπημένος της καθηγητής Μανόλης Τριανταφυλλίδης, την εισάγει στην επιστήμη της Λαογραφίας.
Αποφοιτώντας με άριστα από τη μετεκπαίδευση, αναλαμβάνει για δέκα χρόνια τη διεύθυνση του Παρθεναγωγείου της Ιεράπετρας. Δίνει αγώνα για να φτιαχτεί το διδακτήριο, που βρίσκεται σε άθλια κατάσταση, με αποτέλεσμα να κινδυνεύουν οι μαθήτριες και προσπαθεί να κινητοποιήσει τους γονείς, που είναι στην πλειονότητα τους εργάτες, ψαράδες και γεωργοί.
Οι επιστολές που τους απευθύνει η φωτισμένη δασκάλα φανερώνουν την πίστη της στη λαϊκή κινητοποίηση και στη συλλογική προσπάθεια, που μπορεί να αλλάξει όλη την τραγική κατάσταση του σχολείου: «Φροντίσετε», τους λέει, «να βρείτε τους άρχοντές σας. Κινηθείτε, εργαστείτε για τα παιδιά σας».
Η ίδια ξοδεύει από την τσέπη της και μοιράζεται το φαγητό της με τα πιο φτωχά παιδιά του σχολείου, όπου περνά όλη τη μέρα της μέχρι το βράδυ. Εργάζεται υπεράνθρωπα και παράλληλα αφοσιώνεται στο έργο της συλλογής του λαϊκού μας πολιτισμού. Στη διδασκαλία της εφαρμόζει με ενθουσιασμό τις αρχές του σχολείου εργασίας. Στην αρχή στο παρθεναγωγείο και σε συνέχεια στο μεικτό σχολείο που διευθύνει. Μετά το μάθημα, βοηθάει τα φτωχά παιδιά, χωρίς αμοιβή, να ξεπεράσουν τις δυσκολίες που έχουν.
Γράφει 21 διδακτικά βιβλία και παράλληλα παρακινεί τους μαθητές να της φέρνουν λαογραφικό υλικό, που άλλωστε συγκεντρώνει και η ίδια με περιοδείες στην κρητική ύπαιθρο. Την ίδια εποχή παίρνει μέρος στους συνδικαλιστικούς αγώνες, για τη βελτίωση της θέσης του δασκάλου, την εκλογή προοδευτικών συναδέλφων και την παροχή μιας καλύτερης Παιδείας στα παιδιά του λαού.
Με τις λαογραφικές της εργασίες έχουν ασχοληθεί οι πιο αξιόλογοι επιστήμονες. Ανάμεσα στα βιβλία της, οι κρητικές μαντινάδες και το βιβλίο «Στης γιαγιάς τα γόνατα». Δυο φορές μελέτες της βραβεύτηκαν από την Ακαδημία Αθηνών, αλλά ένα μεγάλο μέρος του έργου της παραμένει ανέκδοτο.
Στα χρόνια αυτά η Μαρία Λιουδάκη θα γνωριστεί και θα συνδεθεί πνευματικά με τον κομμουνιστή Ναπολέοντα Σουκατζίδη, αρραβωνιαστικό της Χαράς και μετέπειτα ήρωα της Εθνικής Αντίστασης, ο οποίος το 1935 αρραβωνιάζεται ανεπίσημα με τη Χαρά. Η Χαρά, φοιτήτρια της Φιλοσοφικής Σχολής Θεσσαλονίκης γίνεται αντιπρόσωπος της Οργάνωσης της Κομμουνιστικής Νεολαίας Ελλάδας για τις φοιτήτριες της Σχολής. Ακολουθούν διώξεις του Σουκατζίδη, εξορία του στα ξερονήσια και σε συνέχεια η φυλάκιση στην Ακροναυπλία. Η Μαρία αποσπάται το 1937 στο Λαογραφικό Αρχείο της Ακαδημίας Αθηνών. Θα μπορούσε να ακολουθήσει μια λαμπρή ακαδημαϊκή καριέρα αλλά τα «πιστεύω» της, η αξιοπρέπειά της και η σύνδεσή της με τον Σουκατζίδη, που φυλακισμένος δέχεται τις επιστολές της, τη «σφραγίζουν».
Η αλληλογραφία της αυτή χαρακτηρίστηκε σαν αδίκημα που αφορούσε την ασφάλεια του κοινωνικού καθεστώτος. Την ξαναστέλνουν στην Ιεράπετρα, όχι πια σαν διευθύντρια αλλά σαν απλή δασκάλα! Διευθυντής στο σχολείο της ένας «δάσκαλος» που ραδιουργεί εναντίον της.
Μόλις αναλαμβάνει υπηρεσία και ενώ έχει αρχίσει ο Ελληνοϊταλικός πόλεμος ασκείται με δική του μεσολάβηση πειθαρχική δίωξη εναντίον της γιατί επιβουλεύεται το κοινωνικό καθεστώς! Στην απολογία της θα πει ανάμεσα σε άλλα: «Πώς είναι δυνατό να αποκηρύξω τον Ναπολέοντα Σουκατζίδη που γνωρίζω ότι είναι υπερπατριώτης και θέλει να θυσιαστεί για την πατρίδα του»;
Η Μαρία Λιουδάκη τότε αρνήθηκε να κάνει δήλωση… Της επέβαλαν εξάμηνη προσωρινή απόλυση και στέρηση των μισών αποδοχών της... Σε λίγο θα σκοτωνόταν ο αδελφός της στα βουνά της Αλβανίας...
Στη διάρκεια της Κατοχής, η δασκάλα οργανώθηκε στο γυναικείο τμήμα του ΕΑΜ Ιεράπετρας, που προσέφερε μεγάλες υπηρεσίες στα πεινασμένα και ξυπόλυτα παιδιά της πόλης. Με κίνδυνο της ζωής της ετοίμαζε καθημερινά δελτίο ειδήσεων ακούγοντας από το παράνομο ραδιόφωνο τις συμμαχικές εκπομπές, ένα δελτίο που έβγαινε σε πολλά αντίτυπα για ενημέρωση του λαού. Αλλά και η Χαρά προσέφερε στην Αντίσταση και εργάστηκε παράνομα στο αναμορφωτικό σχολείο θηλέων το 1942 που στεγαζόταν στο Χαϊδάρι. Κυνηγημένη, χωρίς σπίτι θα μάθει για την εκτέλεση του Σουκατζίδη στην Καισαριανή, το 1944.
