Και ενώ η κυβέρνηση ρίχνει όλα της τα “όπλα” στη μάχη κατά του κορωνοϊού και στο δημόσιο Σύστημα Υγείας, την ίδια ώρα φανερώνονται οι όποιες αδυναμίες του όλου συστήματος στην αντιμετώπιση απλών ζητημάτων τα οποία ταλαιπωρούν ευπαθείς ομάδες του πληθυσμού, υποβαθμίζοντας την καθημερινότητα και την ποιότητα ζωής τους.
Το πρόβλημα που αντιμετωπίζει μια 74χρονη από το Ατσαλένιο Ηρακλείου, η οποία κάνει τον δικό της αγώνα για να αποκτήσει δόντια, εν έτει 2020, “φωτογραφίζει” τις... δυσλειτουργίες του κοινωνικού κράτους, με την ίδια να απευθύνεται στην “ΚΡΗΤΗ TV” και στην εφημερίδα “Νέα Κρήτη” ποντάροντας στην ανθρωπιά και στην αλληλεγγύη του κρητικού λαού.
«Θέλω τη βοήθεια του κόσμου για να φτιάξω τα δόντια μου, ώστε να μπορέσω να ζήσω με αξιοπρέπεια. Δε θέλω τίποτε άλλο», δηλώνει η κ. Ευτυχία Καντανολέων η οποία μας περιέγραψε τη δύσκολη καθημερινότητά της.
«Δυσκολεύομαι να μασήσω το φαγητό. Έχω πρόβλημα με το στομάχι μου. Τρώω γιαούρτια και ό,τι είναι... μαλακό σε τροφή. Δεν θέλω οικονομική βοήθεια. Θέλω δόντια», μας ανέφερε.
Το δράμα της ηλικιωμένης από το Ηράκλειο αποτελεί “γροθιά στο στομάχι”, με την 74χρονη να έχει επιδοθεί σε έναν αγώνα δρόμου εδώ και αρκετά χρόνια για να αποκτήσει και πάλι δόντια, καθώς αδυνατεί να καλύψει κόστος με τη πενιχρή σύνταξη του ΟΓΑ που λαμβάνει, ύψους 340 ευρώ.
Προβλήματα υγείας
Πέρα από τα σοβαρά προβλήματα υγείας, η κ. Ευτυχία αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα στοματικής υγείας. Πριν τέσσερα χρόνια υποβλήθηκε σε αυχενική σπονδυλοδεσία και, όπως υποστηρίζει η ίδια, θα έπρεπε να αφαιρεθούν τα χαλασμένα δόντια της για να μην υπάρξουν τυχόν άλλα προβλήματα.
Μετά την επιτυχημένη επέμβαση, η υγεία της βελτιώθηκε, όμως... λύση για τα δόντια της δε δόθηκε.
«Πριν κάνω την επέμβαση τα δόντια μου ήταν σάπια. Όμως έπρεπε να αφαιρεθούν για να μην υπάρξει ο κίνδυνος μόλυνσης. Υποβλήθηκα σε αυχενική σπονδυλοδεσία και έβαλα ειδικό κολάρο στον λαιμό, το οποίο φορούσα για τέσσερις μήνες. Έπρεπε να είναι καθαρή η περιοχή του λαιμού, να μην υπάρχουν ακαθαρσίες κ.λπ. Η επέμβαση πήγε πολύ καλά και ευχαριστώ τους γιατρούς. Βγήκα από το νοσοκομείο χωρίς να χρησιμοποιώ τις πατερίτσες, όμως βγήκα χωρίς δόντια.
Δυστυχώς, ο ΟΓΑ δεν καλύπτει το κόστος. Χτύπησα αρκετές πόρτες για βοήθεια, αλλά δυστυχώς τίποτα. Απευθύνθηκα σε οδοντοτεχνίτες και μου ζήτησαν 1.000 ευρώ. Τους είπα αν γίνεται να τα δώσω σε αρκετές δόσεις, όμως δε δέχτηκαν. Δεν ξέρω τι να κάνω. Είμαι σε απόγνωση. Δεν έχω χρήματα. Λαμβάνω σύνταξη του ΟΓΑ, ύψους 340 ευρώ. Αν δε με βοηθούσε και η Πρόνοια, θα ήμουν άστεγη. Δε θα μπορούσα να πληρώνω ούτε το ενοίκιο με τα χρήματα που λαμβάνω. Ο σύζυγός μου έχει πεθάνει εδώ και 27 χρόνια. “Παλεύω” μόνη μου. Να είναι καλά και οι γείτονες που με βοηθάνε».
Η κ. Ευτυχία μάς περιέγραψε τη δραματική καθημερινότητά της, κάνοντας έκκληση τόσο σε αρμόδιους φορείς όσο και σε απλούς πολίτες για να τη βοηθήσουν στο επίμαχο πρόβλημα.
Και όμως η ταλαιπωρία είναι... απίστευτη ακόμα και στην απόκτηση μιας... μασέλας από συμπολίτες μας που βιώνουν το φάσμα της φτώχιας και που αδυνατούν στις μέρες μας να αποκτήσουν... δόντια! Άραγε, ποιο είναι το κοινωνικό πρόσωπο του κράτους στις περιπτώσεις αυτές;
