Δεν είναι καλή μέρα για ψάρεμα. Αυτό στενοχωρεί τον Ιsmain και τον Walid, που ήλπιζαν σε μια ψαριά που θα πρόσθετε πρωτεΐνη στο δείπνο τους. Οι δύο άνδρες έρχονται από διαφορετικές χώρες και έχουν διαφορετικές θρησκείες και υπόβαθρο. Όμως η κοινή τους αγάπη για το ψάρεμα έχει γεννήσει μια όμορφη φιλία και έχει φέρει ηρεμία στο μυαλό τους όσο είναι αναγκασμένοι να ζουν μακριά από την πατρίδα.
Ο ουρανός είναι συννεφιασμένος και η θάλασσα ταραγμένη, αλλά εκείνοι επιμένουν – οι δύο αιτούντες άσυλο έχουν πολύ χρόνο στην πόλη του Ηρακλείου. «Μαγειρεύουμε τα ψάρια και τα τρώμε ή τα δίνουμε σε φίλους. Τα ψάρια είναι πολύ ακριβά εδώ», λέει ο 50χρονος Ismain από τη Δαμασκό, εικονολήπτης και καλλιτέχνης.
Προσπάθησε 13 φορές να έρθει στην Ελλάδα
Και οι δύο άνδρες είναι ωφελούμενοι του προγράμματος στέγασης και οικονομικής βοήθειας μέσω προπληρωμένων καρτών της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες (Υ.Α.), το οποίο έχει βοηθήσει χιλιάδες ευάλωτους πρόσφυγες και αιτούντες άσυλο στην Ελλάδα τα τελευταία δύο χρόνια. «Οι άνθρωποι είναι πολύ φιλόξενοι και είναι πολύ όμορφα εδώ», συλλογίζεται ο Ismain.
Αφού εγκατέλειψε τη Συρία πέρυσι, ο Ismain μαζί με την οικογένειά του χρειάστηκε να προσπαθήσουν 13 φορές για να περάσουν μέσω θαλάσσης από την Τουρκία στην Ελλάδα λόγω της κακοκαιρίας ή της παρουσίας της αστυνομίας. «Αισθανόμουν ότι οι ζωές μας απειλούνταν [στη Συρία] οπότε είπα ότι είναι καλύτερα να φύγουμε», εξηγεί ο πατέρας τριών παιδιών. «Μετά από εφτά χρόνια πολέμου, άρχισε σταδιακά να γίνεται επικίνδυνη η παραμονή για όλους».
Δέχτηκε επίθεση με όπλα επειδή είναι Χριστιανός
Ο Walid, νεότερος, στα 37 του χρόνια, λέει ότι ψάρευε πότε πότε στα ποτάμια του Ιράκ. Το ψάρεμα στο ποτάμι απαιτεί διαφορετικές τεχνικές από τη θάλασσα. «Εδώ άρχισα να ψαρεύω για να τρώω ο ίδιος, σαν χόμπι, αλλά και για να βρω παρέα», λέει ο Walid, ρίχνοντας το καλάμι του στη θάλασσα με την ελπίδα ζωγραφισμένη στα μάτια του, κάτω από τη σκιά του Βενετσιάνικου κάστρου που φυλάει την είσοδο στο παλιό λιμάνι του Ηρακλείου.
Ο Walid, που είναι καθηγητής φυσικής, αντιμετώπιζε μια πιο άμεση απειλή κατά της ασφάλειάς του στη Βαγδάτη. «Είμαι Χριστιανός και με απειλούσε η πολιτοφυλακή», λέει, προσθέτοντας ότι δέχθηκε επίθεση από άνδρες με όπλα και μαχαίρια, με αποτέλεσμα τον τραυματισμό του. Διέφυγε στο Erbil και κατόπιν πήγε στην Τουρκία και από εκεί στην Ελλάδα, πριν μεταφερθεί μέσω της Υ.Α. από τη Λέσβο στο Ηράκλειο.
Τους «ένωσε» το ψάρεμα, με φόντο τον... Κούλε
Οι δύο άνδρες έχουν μπροστά τους ένα διαφορετικό μέλλον. Ενώ ο Ismain ελπίζει σύντομα να επανενωθεί με την οικογένειά του στη Γερμανία, ο Walid περιμένει εδώ και μήνες την απάντηση στην αίτηση ασύλου που κατέθεσε στην Ελλάδα. «Είχα τη συνέντευξη [ασύλου] πριν από οχτώ μήνες αλλά δεν έχω ακόμα νέα», λέει. «Το πιο σημαντικό είναι να τελειώσω τις σπουδές μου και να πάρω το μεταπτυχιακό μου στη φυσική».
Πέρα από την αγωνία της αναμονής, και οι δύο άνδρες ένιωθαν ασφαλείς και χαρούμενοι στο διαμέρισμά τους. Ήθελαν όμως να κάνουν κάτι για να γεμίσουν τον χρόνο τους. «Δε μου αρέσει να μου δίνουν οι άλλοι λεφτά και να πληρώνουν για μένα. Θα ήθελα να είμαι ανεξάρτητος», λέει ο Ismain.
Έβλεπε τους ψαράδες να βγαίνουν στα ανοιχτά με τις βάρκες τους και να επιστρέφουν με μια καλή ψαριά. Αποφάσισε να κάνει μια προσπάθεια. Αγόρασε μεταχειρισμένο εξοπλισμό και δοκίμασε την τύχη του λίγο έξω από το λιμάνι, βλέποντας στην αρχή τους άλλους για να μάθει πώς γίνεται.
Μια μέρα αναγνώρισε έναν από τους ψαράδες. Ήταν ο Walid, που βρισκόταν στον ίδιο χώρο φιλοξενίας στην ενδοχώρα με τον Ismain πριν μεταφερθούν στην Κρήτη. Τα βρήκαν πολύ γρήγορα. «Είμαστε φίλοι, πολύ καλοί φίλοι», λέει ο Ismain.
Ο Walid αναφέρει ότι ξεκίνησε κι αυτός το ψάρεμα για παρόμοιους λόγους με τον φίλο του. Θα ήθελε να το ασκεί ως επάγγελμα για βιοποριστικούς λόγους, αλλά του λείπει η βάρκα.
Στο μυαλό του Ismain κυριαρχεί κυρίως η επικείμενη μετακίνησή του στο Kiel της Γερμανίας, αλλά εκτιμά πολύ την αλληλεγγύη που του έδειξε ο Walid και οι άλλοι ψαράδες φίλοι του. «Το ψάρεμα είναι πολύ σημαντικό γιατί προσθέτει κάτι παραπάνω στο τραπέζι μας και μπορούμε να εξοικονομήσουμε χρήματα», προσθέτει αναφερόμενος ρεαλιστικά στην οικονομική βοήθεια μέσω προπληρωμένων καρτών που λαμβάνει η οικογένειά του από την Υ.Α. κάθε μήνα στο πλαίσιο του προγράμματος ESTIA που χρηματοδοτείται από την Ευρωπαϊκή Ένωση.
«Πίσω στη Συρία ακούγαμε μόνο κραυγές και βόμβες. Όταν ερχόμαστε στη θάλασσα νιώθουμε μια ηρεμία», λέει συγκινημένος. Στο Kiel, ελπίζει να χρησιμοποιήσει τα χρόνια εμπειρίας που έχει ως καλλιτέχνης και εικονολήπτης για να μπορέσει να προσφέρει τα προς το ζην στην οικογένειά του.
«Ζωγραφίζω κάθε μέρα», προσθέτει. «Σχεδιάζω πολιτικά καρτούν, καθώς και τοπία. Στη Γερμανία, θα ήθελα να συνεχίσω να ζωγραφίζω και να γίνω καθηγητής καλών τεχνών».
Ίσως να ξαναπιάσει και το ψάρεμα – άλλωστε το Kiel είναι δίπλα στη Βαλτική θάλασσα.
Δείτε το βίντεο με την ιστορία τους:
Πηγή: unhcr.org
