Πενήντα δύο χρόνια συμπληρώνονται από την αποφράδα 8η Δεκεμβρίου του 1966, τη “μαύρη” μέρα που περισσότεροι από 200 άνθρωποι βυθίστηκαν μια για πάντα στα παγωμένα νερά του Αιγαίου, λίγα μόλις λεπτά μετά το ναυάγιο του επιβατικού-οχηματαγωγού πλοίου “Ηράκλειον”, στ’ ανοικτά της βραχονησίδας Φαλκονέρα, πολύ κοντά στη Μήλο.
Η εφημερίδα “Νέα Κρήτη” παρουσιάζει τη μαρτυρία του 75χρονου - σήμερα - Μιχάλη Ναλετάκη, ο οποίος εργαζόταν στο “Ηράκλειο” μέχρι και μερικούς μήνες πριν το ναυάγιο. Ο κ. Ναλετάκης ήταν τον Δεκέμβριο του 1966 μόλις 23 ετών: Όπως μας εξηγεί, ήταν εκείνος που το απόγευμα της 7ης Δεκεμβρίου “ξεκαπέλωσε” τους πλωριούς κάβους του “Ηράκλειον” για το στερνό του ταξίδι”.
Μιλώντας στη δημοσιογράφο της “ΚΡΗΤΗ TV” Ράνια Μωραΐτη, ο κ. Ναλετάκης αναφέρθηκε στους φίλους του που έχασε για πάντα στο τελευταίο μπάρκο του “Ηράκλειον”, για τη σιγουριά που ενέπνεε το μοιραίο καράβι σε πλήρωμα και επιβάτες, αλλά και την αναποφασιστικότητα που έδειξε - σύμφωνα με τον ίδιο - ο καπετάνιος, ο οποίος δίστασε να “κόψει” ταχύτητα το μοιραίο βράδυ της 7ης προς 8η Δεκεμβρίου του 1966.
«Μπήκα (σ.σ. στο “Ηράκλειον”) τον Ιούνιο του 1965 και έφυγα τον Δεκέμβριο. Μετά παρουσιάστηκα στο ναυτικό και τον επόμενο Δεκέμβριο έγινε το ατύχημα. Το πλοίο έκανε αρχικά δρομολόγια Ηράκλειο-Πειραιάς, πριν το αλλάξουν και το πάνε στα Χανιά. Οπότε, κάθε δεύτερη ημέρα, εγώ έσμιγα με την παρέα την παλιά: Κάθε βράδυ, φεύγοντας, συναντιόμασταν, τα λέγαμε, “γεια χαρά”, “καλό ταξίδι”, κ.λπ.».
