Την επέκταση της υποχρεωτικότητας των εμβολιασμών, τόσο σε δημόσιο όσο και σε ιδιωτικό τομέα, ζήτησε με σημερινές δηλώσεις του, ο ομότιμος καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, Νίκος Αλεβιζάτος. Σύμφωνα με τον καθηγητή η κρίσιμη αυτή συγκυρία επιβάλει άμεσα μέτρα, με τον ίδιο να προτείνει την εφαρμογή κλιμακούμενων κυρώσεων, οι οποίες θα κυμαίνονται από πρόστιμα έως και απολύσεις.
Ειδικότερα, ο κ. Αλιβιζάτος δήλωσε ότι, εφόσον οι ανεμβολίαστοι επιλέγουν να κινούνται μέσα σε κοινωνίες, θα έπρεπε να τους επιβάλλεται συνταγματικά ο εμβολιασμός. Το σκεπτικό πίσω από την τοποθέτηση του κ. Αλεβιζάτου έγκειται στο γεγονός ότι οι ανεμβολίαστοι, δια της επιλογής τους να μην εμβολιαστούν βάζουν σε άμεσο κίνδυνο τρίτους. Ειδική αναφορά έγινε από τον καθηγητή στους ανεμβολίαστους εργαζόμενους σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, με τον ίδιο να αναφέρει πως η καθημερινή επαφή που οι εργαζόμενοι αυτοί έχουν με εκατοντάδες ανθρώπους, θα έπρεπε να είναι το κεντρικό επιχείρημα πίσω από την επιβολή της υποχρεωτικότητας του εμβολιασμού στους ίδιους, με το ακριβώς ανάλογο μέτρο που ίσχυσε για τους υγειονομικούς.
Εν συνεχεία, ο καθηγητής παρουσιάστηκε αντίθετος σε ότι έχει να κάνει με την απόληση ως πρώτο μέτρο επιβολής, με τον ίδιο να αναφέρει:
«Θα ξεκινούσα από τα κίνητρα, και θα έλεγα για παράδειγμα ότι στους διαγωνισμούς του ΑΣΕΠ θα επιτρέπεται να λάβουν μέρος μόνο εμβολιασμένοι. Επίσης, στον ιδιωτικό τομέα να επιτρέπονται προσλήψεις μόνο εμβολιασμένων. Επιπλέον, θα μπορούσαν να αποκλείονται οι προαγωγές ανεμβολίαστων υπαλλήλων. Μιλάμε για μια κλιμάκωση, με πρώτο μέτρο την πειθώ. Το δεύτερο για όσους εργάζονται είναι η υποχρεωτικότητα με κάποιες κυρώσεις που μπορούν να κλιμακώνονται, δηλαδή να πεις σε κάποιον να δουλεύει από το σπίτι και η απόλυση να είναι το ύστατο».
Παρακάτω, ο κ. Αλιβιζάτος διευκρίνισε την έννοια της «αναστολής», σημειώνοντας ότι κατά το καθεστώς αυτό ο εργαζόμενος δεν χάνει τη θέση του, τονίζοντας:
«Το έσχατο είναι η απόλυση, προφανώς δεν θα ευχόμουν κάτι τέτοιο, μιλάμε για την “εσχάτη των ποινών”. Σε μια ακραία περίπτωση θα έβλεπα και αυτό και εκτιμώ ότι δεν θα έχει συνταγματικό πρόβλημα».
Το στοιχείο της «κλιμάκωσης» των ποινών είναι θεμελιώδες αναφορικά με το σκεπτικό του καθηγητή, τόσο σε δημόσιο όσο και ιδιωτικό τομέα, με τον ίδιο να προτείνει ως προαναφέραμε ποινές που ξεκινούν με ένα διοικητικό πρόστιμο και θα φτάνουν ακόμη και στην ποινική διάσταση του θέματος.
«Οι προσλήψεις στον ευρύτερο δημόσιο τομέα αλλά και στον ιδιωτικό είναι κίνητρο. Εμβολιάζεσαι για να βρεις δουλειά, αλλιώς δεν βρίσκεις. Μετά πας στις κυρώσεις», δήλωσε χαρακτηριστικά.
Τα πλαστά πιστοποιητικά ως ιδιώνυμο αδίκημα
Ο καθηγητής σημείωσε ότι τα φαινόμενα πλαστογραφίας πιστοποιητικών εμβολιασμού πρέπει να αντιμετωπίζονται ως ιδιώνυμα ποινικά αδικήματα σημειώνοντας:
«Να θεσπιστούν αυστηρότερες ποινές χωρίς αναστολή για τα πλαστά πιστοποιητικά. Να ξέρει αυτός που χρησιμοποιεί πλαστό πιστοποιητικό από τη Βουλγαρία ότι θα πάει φυλακή». Με τον ίδιο να προσθέτει πως η Πολιτεία επιβάλλεται να αντιδράσει ώστε να ασκηθούν διώξεις, επί παραδείγματι, σε έναν γιατρό ή σε έναν ιερέα που ισχυρίζονται ψευδώς ότι τα εμβόλια σκοτώνουν, τοποθέτηση που παρακινεί συμπολίτες μας από το να μην εμβολιαστούν.
«Σε μια ευνομούμενη Πολιτεία, τα θέματα των εμβολιασμών του ευρύτερου πληθυσμού, λύνονται με κίνητρα. Άκουσα ότι κάποιες Πολιτείες στις ΗΠΑ δίνουν και σε παιδάκια από 100 δολάρια για να αγοράσουν παιχνίδια, στους μεγαλύτερους δίνουν περισσότερα χρήματα. Θα έπρεπε να σκεφτούμε ποια θα ήταν τα αντίστοιχα κίνητρα στην Ελλάδα που θα οδηγούσαν στον εμβολιασμό».
Σχετικά με την θέση των κυβερνητικών στελεχών, που φαίνεται σχεδόν να αποκλείει την προοπτική της επέκτασης της υποχρεωτικότητας του εμβολιασμού, ο κ. Αλιβιζάτος ξεκαθάρισε ότι «δεν μπορούμε να επικαλούμαστε το Σύνταγμα για να αδρανούμε, γιατί αυτό είναι ίδιον κακής κυβέρνησης που έχει χάσει τη δυναμική της».
Το ζήτημα των αρνητών
Αναφορικά με τους συμπολίτες μας που αρνούνται ή κοιτούν τον εμβολιασμό με καχυποψία, ο καθηγητής εξήγησε ότι:
«είναι δικαίωμα του καθενός να μην εμβολιαστεί εάν υπάρχουν λόγοι υγείας, ή εφόσον είναι αποφασισμένος να ζήσει στο σπίτι του, να μην βλέπει κανέναν, να αποκοπεί από το κοινωνικό περιβάλλον, να είναι ένας νέος Ροβινσώνας Κρούσος. Εφόσον αφορά μόνο τον εαυτό του και το σώμα του, έχει κάθε δικαίωμα να το κάνει. Δεν μπορείς να τον εξαναγκάσεις. Όπως και έναν καπνιστή, δεν μπορείς να του απαγορεύσεις να καπνίζει στο σπίτι του».
Διευκρινίζοντας στην συνέχεια ότι: «εδώ έχουμε να κάνουμε με τρίτους», με τον ίδιο να εξηγεί ότι: «εφόσον κάποιος εργάζεται, βλέπει κόσμο, κυκλοφορεί, παίρνει ταξί, χρησιμοποιεί το λεωφορείο ή το μετρό, δεν μιλάμε για τον εαυτό του, μιλάμε για τους άλλους».
Συνοψίζοντας ο ομότιμος καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου στάθηκε στο γεγονός ότι το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στο Στρασβούργο, «έχει αποφανθεί ότι έχει κάποιος το δικαίωμα να προβάλει αντιρρήσεις και το Κράτος να τις λάβει υπόψιν, εφόσον αυτές υποστηρίζονται με σοβαρότητα και διάρκεια και δεν είναι ένα στιγμιαίο καπρίτσιο».
