Καθώς η δίκη του Γερμανού ιστορικού Χάιντς Ρίχτερ συνεχίζεται σήμερα Δευτέρα, δημοσιεύτηκε στην "Καθημερινή" μια συνέντευξή του, όπου δηλώνει «φιλέλληνας» και τονίζει ότι μελετά την ελληνική ιστορία επί 45 χρόνια.
«Γνωρίζω την Ελλάδα από το 1958. Έχει γίνει δεύτερη πατρίδα για μένα. Σαράντα πέντε χρόνια ασχολούμαι ακαδημαϊκά με την ελληνική ιστορία και πάνω από 30 χρόνια με την κυπριακή. Δεν ξέρω άλλον στη δυτική Ευρώπη που να έχει ασχοληθεί τόσο βαθιά με την Ελλάδα. Και τώρα αυτό», ανέφερε στην συνέντευξη του.
Τα περιστατικά είναι γνωστά: Πέρυσι το Πανεπιστήμιο Κρήτης αποφάσισε να τιμήσει τον 75χρονο καθηγητή Ιστορίας του Πανεπιστημίου του Μανχάιμ, απονέμοντάς του επίτιμο διδακτορικό δίπλωμα. Ξεκίνησαν άμεσα αντιδράσεις, που αφορούσαν τα όσα είχε γράψει ο Ρίχτερ στο έργο του "Η μάχη της Κρήτης" (Γκοβόστη, 2011), όπου χαρακτήριζε «βρόμικη» την αντίσταση των Κρητικών κατά των κατακτητών. Οι αντιδράσεις, στις οποίες πρωτοστάτησε ο πρώην αρχηγός ΓΕΕΘΑ Μανούσος Παραγιουδάκης, είχαν αποτέλεσμα όχι μόνο να αναβληθεί η εκδήλωση λόγω... επεισοδίων (τελικά ο τίτλος τού απονεμήθηκε μια από τις επόμενες ημέρες), αλλά και να γίνουν η αφορμή για την άσκηση αυτεπάγγελτης ποινικής δίωξης από τον εισαγγελέα Πλημμελειοδικών Ρεθύμνου για «άρνηση εγκλημάτων του ναζισμού σε βάρος του κρητικού λαού με εξυβριστικό περιεχόμενο». Είναι η πρώτη φορά που ασκείται δίωξη στη χώρα μας με βάση το άρθρο 2 του αντιρατσιστικού νόμου περί «άρνησης εγκλημάτων».
Μεταξύ άλλων, ο καθηγητής Ρίχτερ «κατηγορείται» ότι υποβάθμισε το αντάρτικο της Κρήτης, χαρακτηρίζοντάς το «βρόμικο». «Δεν είναι μόνο η αρχαία Ελλάδα που έχει τους μύθους της, τους έχει και η σύγχρονη», λέει ο Χάιντς Ρίχτερ στην "Καθημερινή". «Είναι αλήθεια ότι άτακτοι Κρήτες σκότωναν αρχικά μόνο τους τραυματισμένους αλεξιπτωτιστές, επειδή δεν είχαν όπλα, αλλά στην αρχή δεν υπήρχε οργανωμένη αντίσταση ούτως ή άλλως. Οι Γερμανοί όμως αντέδρασαν με αντίποινα. Αυτό που έγραψα είναι ότι μέχρι την Επιχείρηση Ερμής (σ.σ. εναντίον της Κρήτης), ο Β' Π.Π. υπήρξε σχετικά "καθαρός" πόλεμος, στον οποίο όλες οι πλευρές σέβονταν το διεθνές δίκαιο του πολέμου (σ.σ. Συμβάσεις της Χάγης). Ήταν όταν ξεκίνησαν αυτές οι επιθέσεις και τα αντίποινα που ο πόλεμος έγινε "βρόμικος". Αυτή είναι η άποψη της διεθνούς ιστοριογραφίας. Όποιος έχει διαβάσει το βιβλίο μου για την κατοχή στην Ελλάδα γνωρίζει ότι βλέπω με συμπάθεια το αντιστασιακό κίνημα και καταδικάζω τα αντίποινα».
Σύμφωνα με τον κ. Ρίχτερ, ένας ακόμα μύθος είναι και ότι ο Χίτλερ έχασε τον πόλεμο γιατί οι Έλληνες αντιστάθηκαν στη γερμανική επίθεση επί έξι εβδομάδες, με αποτέλεσμα να καθυστερήσουν οι μεραρχίες να φτάσουν στη Μόσχα. «Στο βιβλίο μου "Η ιταλογερμανική επίθεση" ανέλυσα και κατέρριψα αυτή τη θεωρία. Κατάφερα μάλιστα να βρω και τις ρίζες του μύθου, στην ομιλία του Βρετανού υπουργού Εξωτερικών Άντονι Ίντεν τον Οκτώβριο του 1941. Η διεθνής ιστορική έρευνα καταλήγει στο ίδιο συμπέρασμα. Ούτε η Επιχείρηση "Μαρίτα", η εισβολή στην ηπειρωτική Ελλάδα, ούτε η Επιχείρηση "Ερμής" είχαν κάποια επίδραση στην Επιχείρηση "Μπαρμπαρόσα", δηλαδή την εισβολή στη Σοβ. Ένωση».
Το ενδιαφέρον του Ρίχτερ για την Ελλάδα ξεκίνησε από την πρώτη κιόλας επαφή του με τη χώρα το 1958. «Περπάτησα από την Έδεσσα στα Ιωάννινα από μονοπάτια. Γνώρισα ανθρώπους που μου μιλούσαν για την κατοχή και τον Εμφύλιο. Είδα ερείπια χωριών που είχαν καταστραφεί από τους Ιταλούς, τους Γερμανούς, τους εθνικιστές και τους κομμουνιστές». Μετά τις σπουδές του στη Χαϊδελβέργη, ξεκίνησε το διδακτορικό του πάνω στην ιστορία της Ελλάδας κατά το Β' Π.Π. «Έζησα στην Αθήνα για ένα χρόνο στη διάρκεια της χούντας και είδα τον φασισμό σε δράση ακόμα μια φορά, από τότε παρέμεινα πάντα ενεργός δημοκράτης».
«Η Ελλάδα έγινε η δεύτερη πατρίδα μου» επαναλαμβάνει, αυτή τη φορά στα ελληνικά. «Αλλά ως ιστορικός είμαι υποχρεωμένος να λέω την αλήθεια. Προφανώς έχω υποστεί κριτική, αλλά αυτό είναι φυσικό, υπό κανονικές συνθήκες οδηγεί σε επιστημονικές συζητήσεις και διαμάχες. Ομως ποτέ, ούτε εγώ ούτε άλλος Ευρωπαίος ιστορικός έχει συρθεί σε δίκη. Η ιστορική αλήθεια δεν αποτελεί αντικείμενο του δικαστικού συστήματος. Αν τα δικαστήρια αποφασίζουν ποια είναι η ιστορική αλήθεια, αυτό θα ήταν το τέλος της επιστημονικής ιστοριογραφίας».
