Μου έκανε εντύπωση πώς ένα μικρό παιδί έχει εμπεδώσει στο έπακρο το τι γίνεται και τι όμως πρέπει να γίνει, περνώντας με σαφήνεια το μήνυμα πώς πρέπει να συμπεριφερθούμε εμείς οι μεγάλοι για να παραμείνουμε υγιείς και να νικήσουμε τον "διαβόητο" κορωνοϊό.
Φυσικά και της λείπουν οι φίλες της, οι συμμαθήτριες και συμμαθητές της, η δασκάλα της, το άθλημα της συγχρονισμένης και τόσα άλλα που κάναμε τις καθημερινές και τα σαββατοκύριακα. Όμως και πάλι - και εκεί θέλω να καταλήξω - σημαντικό είναι το γεγονός ότι μία 8χρονη βρήκε τον τρόπο να προσαρμοστεί με τις όποιες δυσκολίες σε ένα σπίτι, έγκλειστη για εβδομάδες και - το καλύτερο - λύση στο πρόβλημα που την απασχολούσε, λύση για την πολυπόθητη επαφή και με τις φίλες της που τόσο της έχουν λείψει. Στον αντίποδα, εμείς οι μεγάλοι πώς πράττουμε, ή καλύτερα κάποιοι εξ ημών (ελπίζοντας αυτοί οι τελευταίοι να είναι και λίγοι); Χρησιμοποιώ πληθυντικό για να μην παρεξηγηθώ κιόλας. Προσπαθούμε λοιπόν, ενόψει μάλιστα και Πάσχα, να βγούμε έξω και ήδη έχουμε ήδη καταστρώσει και σχέδια για το πώς θα καταφέρουμε να πάμε στα χωριά μας, χωρίς να μας δουν οι αστυνομικοί και μας δώσουν και το πρόστιμο, με αποτέλεσμα να γυρίσουμε κακήν κακώς στο σπίτι μας, κάνοντας τελικά "μια τρύπα στο νερό". Το χειρότερο όμως δεν είναι το μπιλιετάκι και η αφαίρεση πινακίδων αλλά το ενδεχόμενο ότι μια βόλτα στο χωριό, στον παππού και τη γιαγιά μόνο κινδύνους εγκυμονεί για τους μεγαλύτερους σε ηλικία ανθρώπους και ακολούθως για τη ζωή τη δική μας και των παιδιών μας. Μάλιστα οι ιθύνοντες, για να μας συνετίσουν και να μην προβούμε σε καμία ανοησία, βάζουν όλο ένα και περισσότερο σκληρότερα μέτρα. Αλλά και πάλι, επειδή είμαστε και λίγο... πονηροί (μην πω κουτοπόνηροι), κάτι θα βρούμε πάλι να τους ξεφύγουμε. Στην τελική, βρε αδερφέ, για να φτάσουμε στον προορισμό μας, ίσως πάμε και από παράδρομους, ή αγροτικούς δρόμους ή ακόμη και χωράφια. Αυτό όμως θέλουμε; Να νιώθουμε σαν κυνηγημένοι; Γιατί; Για ποιο λόγο; Για να πούμε ότι πέρασε τελικά το δικό μας, πήγαμε στο χωριό και ξεφαντώσαμε, σουβλίσαμε, ήπιαμε και περάσαμε ξέγνοιαστα; Εμένα γιατί όμως κάτι μου λέει ότι δε θα είναι ξέγνοιαστα; Και ακόμη και αν δεν το πούμε φωναχτά, η σκέψη ότι ίσως αντί για καλό κάνουμε τελικά κακό θα μας "στοιχειώνει" μέχρι να επιστρέψουμε στη βάση μας. Όπως έχει αποδειχτεί πάντως, μια χαρά τα έχουμε καταφέρει μέχρι τώρα κάνοντας τον κόσμο όλο να συζητά για το πόσο έξυπνα και συνάμα «ηρωικά» έχουμε σταθεί απέναντι στην πανδημία. Γιατί να τα χαλάσουμε λοιπόν τώρα με μια απερισκεψία μας; Ποια είναι λοιπόν η λύση; Μα την ξέρουμε όλοι νομίζω και συμπεριλαμβάνεται σε μία φράση μόλις δύο λέξεων. Να πω στη μικρή να μας το γράψει με μεγάλα γράμματα;
Διαβάστε ΕΔΩ όλες τις ειδήσεις για τον κορωνοϊό.
