Γράφει η Στέλλα Τερζάκη
Τσάντα έτοιμη, κολατσιό οκ. Παγουρίνο γεμάτο με νερό και δύο μάσκες για την κάθε σχολική ημέρα, μία για να φορεθεί επί τόπου και μια για ώρα ανάγκης. Γάντια μιας χρήσης για το μάθημα των υπολογιστών. Αντισηπτικά και χαρτομάντηλα. Έγινε ρουτίνα για κάθε μαθητή, ακόμη και της πιο μικρής ηλικίας γιατί τα παιδιά είναι τελικά πολύ πιο ευπροσάρμοστα από όσο όλοι θεωρούμε και ακόμη και στα πιο δύσκολα παραδίδουν με την σειρά τους μαθήματα συνέπειας με απίστευτη ωριμότητα.
Όχι πως δεν λείπουν τα ευτράπελα και οι δυσκολίες αλλά σε γενικές γραμμές από το πρώτο κουδούνι μέχρι και τώρα, παρά τον αναβρασμό που παραμένει, τα παιδιά κατάφεραν,σε μεγάλο βαθμό να μπουν στο πετσί του αναγκαίου ρόλου του “μασκοφόρου” και να ανταποκριθούν στα νέα δεδομένα ενός σχολείου που οι αποστάσεις και τα μέτρα κυριαρχούν. Κάποια δε με οσκαρικές σχεδόν ερμηνείες δείχνουν προσήλωση στα πρέπει και πέρα από το δικό τους βάρος αυτοπροστασίας επιχειρούν να συνετίσουν φίλους και συμμαθητές που, σαν να ξεχνιούνται ώρες και στιγμές με αποτέλεσμα πότε μια μύτη να περισσεύει ελεύθερη, πότε τα αγγίγματα να πληθαίνουν και τα σώματα να έρχονται πιο κοντά. Στα νηπιαγωγεία που δεν έχουν την πολυτέλεια ενός περίσσιου αύλειου χώρου και με τα περισσότερα, δύσκολα στο καθάρισμα , παιχνίδια να έχουν κρυφτεί αν οι καθαρίστριες δεν επαρκούν, υπάρχουν εκπαιδευτικοί εμπνευσμένοι που “γέννησαν” ιστορίες και κουβέντες που καταφέρνουν να συγκινούν τους μικρούς “μασκαράδες”. Σαν πως , δεν φόρεσαν όλοι οι σπουδαίοι παιδικοί ήρωες την μάσκα τους;
Ήρθε η ώρα για τα νηπιάκια, τα πρωτάκια, τα δευτεράκια και πάει λέγοντας…να βάλουν ευλαβικά την δική τους και με ηρωισμό, μεγαλύτερο από το μπόι τους, να πολεμήσουν το κακό. Κάθε μέρα που περνά σηκώνουν στους μικρούς τους ώμους το δικό τους μερίδιο ευθύνης έστω κι αν οι πολύ πολύ μεγάλοι δεν έκαναν και εξακολουθούν να μην κάνουν το ίδιο. Εκείνοι που δεν τους έφτιαξαν σχολεία. Που τους στρίμωξαν σε αίθουσες –“κλουβιά”. Που τους άφησαν χωρίς τους απαραίτητους δασκάλους. Χωρίς τις αναγκαίες υποδομές. Χωρίς ίσες ευκαιρίες στην εκπαίδευση και την γνώση αν η τσέπη του γονιού δεν αντέχει. Αυτοί οι μικροί ήρωες δείχνουν προς το παρόν να αντέχουν. Με πεδίο δράσης κάποιες φορές αίθουσες μινιατούρες που προορίζονταν κάποτε για γραφεία και αποθήκες. Αντέχουν. Με αναγκαίες ανάσες, μικρές και μεγάλες, φευγαλέα στο παράθυρο ή για λίγο έξω από την τάξη. Αλλά αντέχουν. Με περισσότερες ίσως ερωτήσεις γιατί η φωνή του επίσης μασκοφορεμένου εκπαιδευτικού χάνει την καθαρότητα της όσο οι ώρες περνούν…αντέχουν. Κι αν έχουν την τύχη να έχουν για συνοδοιπόρο , δάσκαλο με επίσης σούπερ δυνάμεις και μαγικά φίλτρα τότε αντέχουν διπλά. Κι αν δεν γελούν τα χείλη, εμφανώς τουλάχιστον, γελούν οι ψυχές και τα μάτια τους.
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: UNSLPASH
