Η κοινωνία βράζει… όχι από τη ζέστη.. τα τελευταία χρόνια μόνο ο καύσωνας δε μας απασχολεί. Βράζει από αυτή την αναθεματισμένη την κρίση που ήρθε για να ξεβολέψει… να φέρει τα πάνω κάτω … να ανατρέψει.
Σε αυτή τη κοινωνία η ορολογία είναι πολεμική … «Πόλεμος στις τάξεις των εργαζομένων», «Μάχη στους δρόμους» «Στην αντεπίθεση οι απολυμένοι» , «Στο στόχαστρο η κυβέρνηση». Μία ορολογία που έρχεται να δείξει αυτό ακριβώς…. Το ελληνικό καζάνι … Ένα καζάνι που ψάχνει για εκτόνωση… και τη βρίσκει. Στο ποδόσφαιρο…
Στη «στρογγυλή θεά» λοιπόν -μιας και σε πολλούς αρέσει αυτή η φράση. Η νίκη φέρνει ευφορία… ψυχική και εθνική ανάταση.. Ξαφνικά «ο Θεός είναι Έλληνας» , «οι Έλληνες μοναδικοί» και ως δια μαγείας κάπου εκεί πρέπει να εμπλακεί και η Γερμανία ( τι δε καταλαβαίνεις άνθρωπε μου πρέπει να εκτονωθώ θα τα πω και για τη Μέρκελ) .
Όπιο του λαού; Ναι αυτό είναι …όχι μόνο η θρησκεία όπως υποστήριξε ο Μαρξ. Η μπάλα σε οποιαδήποτε τοποθετημένη χρονικά κοινωνία ήταν το κατευναστικό στοιχείο. Εκείνο που ηρεμούσε τις μάζες. Μετέφερε την αγωνία και τον «πόλεμο» στο γήπεδο . «Η μητέρα των μαχών» , «Μάχη μέχρι τελικής πτώσης» , «Η μάχη της πρόκρισης» …και όλα τα συναφή… Και μέχρι εδώ καλά.
Όμως υπάρχει και η οργή. Αυτή που ποτέ δε κατάλαβα . Η μάλλον κατανόησα αλλά δεν αποδέχτηκα. Η οργή της ήττας. Ο φίλαθλος όπως και η κοινωνία απλά δε συγχωρεί. Κάνει τον θεό εχθρό. Τον στήνει στον τοίχο και ζητά δικαίωση. Αυτό είναι ακριβώς που ποτέ δε θέλησα να σεβαστώ . Η πρόσκαιρη θεοποίηση και η ταχύτητα με την οποία ρίχνουν από το βάθρο τους θεούς που εξίσου γρήγορα ανέβασαν σε αυτό.
Και εδώ κάπου σκέφτομαι τελικά πόσο όμοια είναι τα πράγματα στη κοινωνία , τη μπάλα την πολιτική και τον πόλεμο. Εξου και ο τίτλος των σκέψεων που καταγράφονται σε αυτό το άρθρο. Πόσο εύκολα η γίνεται η θεοποίηση και πόσος γρήγορος και ξαφνικός είναι ο «θάνατος» του ήρωα. Δε δεχόμαστε το λάθος ; Ή τελικά δεν έχουμε την υπομονή και την επιμονή να δούμε σφαιρικά τη κάθε κατάσταση; Τα μακροπρόθεσμα αποτελέσματα ποτέ δεν άρεσαν στον Έλληνα. Είναι μόνο το εδώ και τώρα. Και αυτό το εδώ και τώρα είναι αμείλικτο. Οι Έλληνες τελικά είμαστε φιλότιμοι , είμαστε γενναιόδωροι , είμαστε καλόκαρδοι αλλά ναι βρε αδερφέ μου …είμαστε και αμείλικτοι .
