Ανεξέλεγκτη χαρακτηρίζουν την κατάσταση με την παράνομη οπλοκατοχή στην Κρήτη φορείς και πολίτες, μετά τα προχθεσινά περιστατικά με το φονικό στη Νεάπολη και τις μπαλοθιές μέρα-μεσημέρι στο Ασήμι. Εδώ γεννάται το εξής ερώτημα: Χρειάζεται θεία φώτιση για να καταλήξει κάποιος στο παραπάνω συμπέρασμα; Απαιτούνται πανεπιστημιακές γνώσεις για να καταλάβει ο οποιοσδήποτε ότι η κατάσταση στην Κρήτη έχει ξεφύγει; Το μόνο που ξέρουν να κάνουν όλοι αυτοί που μπορούν να αλλάξουν την κατάσταση - ή έστω να κάνουν μια αρχή - είναι να προχωρούν σε διαπιστώσεις, προτροπές... άντε και να οργανώνουν και καμιά ημερίδα για τον περιορισμό του φαινομένου.
Αυτή είναι η τραγική αλήθεια, την ώρα που στο νησί άνθρωποι συνεχίζουν να χάνονται, ενώ άλλοι από καθαρή τύχη και μόνο τη γλιτώνουν. Έχουμε αναλωθεί σε επιστημονικές αναλύσεις για το τι μπορεί να έχει φταίξει διαχρονικά, με το σήμερα στην ουσία να μην απασχολεί κανέναν. Εγώ αυτό που έχω να πω είναι ότι, όσο η τοπική κοινωνία σιωπά, όσο φοβάται να αντιδράσει, να απομονώσει και να μιλήσει ανοιχτά για όλους αυτούς του καπετάνιους, τόσο το φαινόμενο θα γιγαντώνεται μέσα στα χρόνια. Στο περιστατικό στο Ασήμι, με τους νέους που κράτησαν στα χέρια τους το “οικείο” για αυτούς όπλο και θεώρησαν σκόπιμο να ξεκινήσουν τις μπαλοθιές “έτσι γιατί μπορούν”, άκουσα κατοίκους να λένε «έλα, μωρέ, κοπέλια είναι, πράμα δεν έγινε».
Αυτή η λογική του φυσιολογικού για μια πράξη που μπορεί να καταλήξει σε ανθρωποκτονία είναι και η βάση του κακού. Είναι ακριβώς αυτή η νοοτροπία που δυσφημεί την Κρήτη, και το νησί του πολιτισμού και της μεγάλης ιστορίας μετατρέπεται σε κάτι τελείως διαφορετικό. Υποθέτω ότι όλοι ξέρουν ποιοι είναι, όλοι γνωρίζουν πως είναι οι εν δυνάμει δολοφόνοι σε κάθε περιοχή, αλλά... σφυρίζουν αδιάφορα. Το αν κάποιοι φορούν μαύρα και βυθίζονται στο πένθος επειδή ορισμένοι θεωρούν τιμή να κρατούν όπλο και να το χρησιμοποιούν δεν τους-μας αφορά. Ή μήπως κάνω λάθος; Στην περίπτωση των “καπετάνιων” που ρεζιλεύουν ένα ολόκληρο νησί, όλοι το παίζουν ανήξεροι και... ανήμποροι να αντιδράσουν. Όλοι βολεύονται με την αποχή από τη... λογική τού “πρέπει να κάνω κάτι”.
Τα συγκεκριμένα λόγια αποτελούν ένα ακόμα άρθρο από τα χιλιάδες που έχουν γραφτεί με αφορμή ένα αιματηρό περιστατικό στην Κρήτη, που για τους περισσότερους - το νησί - αποτελεί παράδειγμα προς αποφυγήν. Παράδειγμα για το τι δεν πρέπει να κάνεις αν θέλεις να αποτρέψεις κάποιον να κρατήσει όπλο. Πρέπει να καταλάβουμε - όσο και αν δεν μπορούμε, αξίζει να το προσπαθήσουμε - ότι ένα όπλο ζυγίζει λιγότερο από τη συνείδηση και τις αξίες ενός ανθρώπου, από την ανθρώπινη απώλεια και το πένθος. Χαιρετώ σας.
