Αν κάτι έχει ριζώσει στην κοινωνία τα δύο τελευταία χρόνια είναι το αίσθημα του φόβου, που γεννά την ανασφάλεια σε κάθε πτυχή της καθημερινότητάς μας. Οι άνθρωποι νιώθουν την ανάγκη να απαγκιστρωθούν από αυτή την άσχημη πραγματικότητα, με τη διαφορά ότι τίποτα δεν είναι πλέον δεδομένο. Όλο αυτό το διάστημα η χώρα θρηνεί ανθρώπινες ζωές, ως τραγική συνέπεια από την πανδημία, όμως κάποιοι εξακολουθούν να κάνουν ό,τι μπορούν για να διογκώσουν ακόμα περισσότερο αυτόν τον φόβο.
Είναι τσεκαρισμένο ότι οι φοβισμένοι πολίτες μπορεί να γίνουν και πολύ επικίνδυνοι, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την ίδια την κοινωνία. Μιλάμε για διχασμό, που όμως έχει επέλθει επειδή κάποιοι δεν μπορούν να κατανοήσουν τη σοβαρότητα της κατάστασης ή ακόμα χειρότερα δε θέλουν. Γιατί όμως δε θέλουν; Γιατί κάνουν ό,τι μπορούν για να τρομάξουν περισσότερο και κυρίως γιατί δε λένε να καταλάβουν;
Δεν είμαι εγώ αυτός που μέσα από αυτά τα λόγια θα δώσω τις απαντήσεις, αυτό όμως που μπορώ να πω με σιγουριά είναι πως δεν μπορεί όλη αυτή η τοξική κατάσταση να συνεχιστεί.
Ζητούμενο για όλους μας μέσα από αυτή τη δοκιμασία είναι να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι και όμως αναμεσά μας υπάρχουν και όλοι αυτοί που μέσα από το προσωπείο της ευγένειας και της σοβαρότητας βυθίζονται ακόμα περισσότερο στις τοξικές τους σκέψεις, σκορπώντας μαυρίλα στους ανθρώπους τους. Λοιπόν η λύση είναι μία: Αυτοί οι άνθρωποι με όποιο κόστος μπορούν να βγουν από τη ζωή μας, μιας και σε αυτές τις δύσκολες εποχές δεν πρέπει να επιτρέψουμε σε κανέναν να βάλει το δικό του «προβληματάκι» στην ήδη δύσκολη καθημερινότητά μας. Η Πολιτεία πρέπει άμεσα να αναλάβει τις ευθύνες της και να ενημερώσει ουσιαστικά τον κόσμο, και χωρίς διπλωματικές κουβέντες, για την κατάσταση. Όλοι μας έχουμε ευθύνη και κυρίως όλοι μας μπορούμε να βοηθήσουμε στο να βγούμε από τη μαυρίλα. Είναι υποχρέωσή μας ο καθένας από εμάς να κάνει αυτό που του αναλογεί, για να πάρουμε πίσω τη ζωή μας.
Για μια ακόμα χρονιά έρχονται Χριστούγεννα, και πάλι πάνω από αυτά πλανάται ο φόβος τού να βρεθούμε ακόμα και με τους δικούς μας ανθρώπους. Δεν μπορεί κάποιοι να σφυρίζουν αδιάφορά και όλοι οι άλλοι να σηκώνουν το βάρος στις πλάτες τους. Στους πολέμους πρέπει να είμαστε όλοι μαζί, και αυτός είναι ένας πόλεμος, και μάλιστα με αόρατο εχθρό. Αντί λοιπόν να φωλιάζει ο φόβος σας σε θεωρίες συνωμοσίας, σκεφτείτε πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα αν σε όλο αυτό ήμασταν μια γροθιά. Μήπως ήρθε η ώρα να τη δείτε αλλιώς;
(Φωτογραφία Αρχείου IN TIME)
