Με την άνοδο της θερμοκρασίας ένα διαφορετικό καλοκαίρι ξεκινά για τη χώρα μας και μάλιστα με το αίσθημα του φόβου να έχει εγκατασταθεί για τα καλά στην ψυχοσύνθεση της πλειοψηφίας των πολιτών.
Πολλές φορές στη διάρκεια της ημέρας, αλλά κυρίως της νύχτας, έρχεται στο μυαλό μου η σκέψη αν αυτό που ζούμε είναι ένα κακό όνειρο και μόλις ξυπνήσω απλά θα έχει μείνει η αναστάτωση. Δυστυχώς όμως είναι πλέον μια νέα πραγματικότητα, μέσα στην οποία κληθήκαμε να αναπτύξουμε πολύ απότομα έναν μηχανισμό αντίδρασης που ποτέ δεν είχε δοκιμαστεί κατά το παρελθόν σε παρόμοιες καταστάσεις.
Νιώθω την ανάγκη να κάνω μια αναδρομή... Πέρυσι τέτοια εποχή όλα οδηγούνταν σε μια ουσιαστική κανονικότητα όσον αφορά τον τουρισμό, το “επιχειρείν”, την εκπαίδευση... και σίγουρα (κακώς) δε μας απασχολούσε καθόλου η κατάσταση στην οποία μπορεί να βρισκόταν το Εθνικό Σύστημα Υγείας.
Τα αεροπλάνα έρχονταν-έφευγαν και προσγειώνονταν σχεδόν γεμάτα, και ο μοναδικός προβληματισμός των παραγόντων του τουρισμού ήταν αν θα κρατηθούν οι υψηλές κρατήσεις τους βασικούς μήνες του καλοκαιριού. Άλλωστε πέρυσι τον Μάιο για όλους μας μια βόλτα σε ένα τουριστικό θέρετρο κοντά στην πόλη λειτουργούσε ως ψυχοθεραπεία στη δύσκολη καθημερινότητα. Ποιος όμως είχε φανταστεί αυτό που ζούμε σήμερα... Σίγουρα κανείς!
Παράλληλα οι μαθητές και οι οικογένειές τους, πέρυσι τέτοιον καιρό, είχαν μπει στην τελική ευθεία και όλα κινούνταν στον ρυθμό των πανελλαδικών σε μια πλήρη κανονικότητα.
Σιγά-σιγά ρίχναμε και καμιά ματιά στο διαδίκτυο για ολιγοήμερες διακοπές, ενώ τα σαββατοκύριακα οι βουτιές ήταν δεδομένες, χωρίς να κοιτάμε την απόστασή μας με τους άλλους λουόμενους.
Όσον αφορά την οικονομία, εδώ θα μπορούσα να γράφω ολόκληρες σελίδες. Άραγε ποιος είναι αυτός που θα πίστευε ότι η νέα πραγματικότητα θα φάνταζε γίγαντας μπροστά στην οικονομική κρίση των προηγούμενων ετών; Και εδώ η απάντηση είναι κανείς...
Δοκιμάστηκαν οι ανθρώπινες σχέσεις και θα δοκιμάζονται. Παππουδο-γιαγιάδες αποφεύγουν τα εγγόνια. Άνθρωποι χωρίζουν από φόβο (ναι, συμβαίνει κι αυτό) και την ίδια ώρα συγγενείς και φίλοι ζουν με την εικονική πραγματικότητα του Skype, του Zoom αλλά και των social media.
Μάθαμε να πλένουμε χέρια, να τα “καίμε” από την υπερβολική χρήση του αντισηπτικού και παράλληλα να είμαστε σε εγρήγορση ακόμα και μέσα στο σπίτι μας, καθαρίζοντας κάθε πόμολο, κάθε γωνία, κάθε σημείο του προσωπικού μας χώρου...
Ρε παιδιά, δείτε πόσα απλά πράγματα στη ζωή μας άλλαξαν και την ίδια ώρα συνεχίζουν να αλλάζουν...
Πόση αβεβαιότητα υπάρχει σε όλες τις πτυχές της ζωής μας και κυρίως - το πιο μεγάλο - ο φόβος για την υγεία μας.
Μικρές και μεγάλες Σπιναλόγκες “άνοιξαν” ξανά, και κάθε φορά που βλέπαμε κάποιον να βήχει κάναμε δεύτερες σκέψεις.
Αν όλα τα παραπάνω είναι μια πραγματικότητα, τότε εγώ απλά την είχα δει σε αμερικανικές ταινίες επιστημονικής φαντασίας.
Τελικά όμως τι μάθαμε και κυρίως τι θα μάθουμε;
Αυτό θα το απαντήσει η ίδια ιστορία, με τους γραφιάδες να έχουν πιάσει πάλι δουλειά.
Όσον αφορά το συμπέρασμα, μάλλον καταλήγω σε κάτι με απόλυτη βεβαιότητα: Το αυτονόητο δεν υπήρξε ποτέ δεδομένο και την ίδια ώρα όλα άλλαξαν και αλλάζουν σαν κάποιος να έχει εντοπίσει την τέλεια τιμωρία.
Όχι, όμως, δε θα το βάλουμε κάτω. Ας οπλιστούμε με υπομονή και ψυχραιμία κι ας ελπίσουμε ότι θα επιστρέψουμε σε αυτά τα μικρά και μεγάλα που “βαφτίζαμε” απλά προβλήματα της καθημερινότητας.
Ναι, θα τα εκτιμήσουμε και αυτά, με την ευχή ότι ζούμε μια πραγματικότητα που έχει μετατραπεί σε ιστορία που κινείται παράλληλα με όλο τον πλανήτη.
Ας χαμογελάμε, ας κλείνουμε το μάτι πονηρά και ας σκεφτούμε ότι θα περάσει και αυτό... Άλλωστε το κρητικό καλοκαίρι ξεκινά και μας θυμίζει ότι τουλάχιστον ως προς αυτό μάλλον είμαστε τυχεροί εξαιτίας του ευλογημένου τόπου που ζούμε.
