Πως μπορούμε να περισώσουμε ένα κομμάτι από τον εαυτό μας, από τα ενδιαφέροντα μας, από την απόλαυση της συντροφικότητας με τον συγκεκριμένο άνθρωπο που παντρευτήκαμε;
Μόνο με καθημερινή προσπάθεια και φροντίδα της σχέσης. Η προσπάθεια φυσικά μπορεί να είναι αμοιβαία και το ζευγάρι να μην εφησυχάσει μέσα στην ασφάλεια και την αίσθηση της μονιμότητας.
Ένα παράδοξο φαινόμενο της μετεξέλιξης στη σχέση του ζευγαριού είναι ότι μερικές ιδιότητες του άλλου που μας γοήτευαν, μας έλκυαν και τις βρίσκαμε ξεχωριστές, με το πέρασμα του χρόνου μας φαίνονται ενοχλητικές , εκνευρίστηκες και δυσάρεστες.
Συχνά το ζευγάρι, αντί να προσπαθήσει να αξιοποιήσει τις θετικές πλευρές του συντρόφου και να δεχτεί τις αρνητικές, υποδύεται σε έναν ατέρμονα αγώνα «αλλαγής του άλλου».
Όσο επιμένουμε σ’ αυτή την προσπάθεια αλλαγής του συντρόφου τόσο αυτός εμμένει και ενισχύει τη στάση του. Είναι αυτονόητο ότι το επακόλουθο είναι οι συγκρούσεις και οι γκρίνιες.
Από το βιβλίο «Μαμά κόψε το κήρυγμα(κι εσύ μπαμπά επίσης)», Α΄ τόμος, Η δική μας οικογένεια. Εκδ. Καλέντης
