Κατασκευάζεται ουσιαστικά ένα σιδερένιο παραπέτασμα, με στόχο την προστασία της Ευρασίας, την οποία θέλουν να εξασφαλίσουν η Κίνα, η Ρωσία και το Ιράν - χώρες που έχουν υποχρεωθεί να συμμαχήσουν, αρχικά οικονομικά και σήμερα στρατιωτικά
«Μία παλαιά ελληνική παροιμία λέει πως εάν θέλουν να καταστρέψουν κάποιον οι Θεοί, τότε του στέλνουν πρώτα την τρέλα - μία κατάσταση που χαρακτηρίζει σήμερα τη φιλοπόλεμη διάθεση μίας αμερικανικής ομάδας, αποτελούμενης από νεοσυντηρητικούς πολιτικούς, καθώς επίσης από ορισμένους στρατηγούς, οι οποίοι συνδυάζουν την τρέλα με μία υπερβολική δόση αλαζονικής αυταρέσκειας.
Θεωρούν δε αυθαίρετα πως οι Η.Π.Α. είναι μία υπερδύναμη που είναι αδύνατον ποτέ να ηττηθεί, ανεξάρτητα από τα λάθη και τις παραλείψεις της - κάτι που θα πληρώσουν πολύ ακριβά οι Αμερικανοί» (F. Engdahl με παρεμβάσεις).
Στην αρχή ξεκίνησε η σημερινή κυβέρνηση των Η.Π.Α. την «ασιατική εκστρατεία» της - μία στρατιωτική πρωτοβουλία, με στόχο να περικυκλώσει την Κίνα. Η «βρώμικη δουλειά» δε, ανατέθηκε στους συμμάχους της στην περιοχή: στην Ιαπωνία, στην Αυστραλία, στο Βιετνάμ και στις Φιλιππίνες.
Παράλληλα, το «State Department» λανσάρισε την Αραβική Άνοιξη - η οποία ενισχύθηκε από τις ονομαζόμενες μη κυβερνητικές οργανώσεις (ΜΚΟ) για τα ανθρώπινα δικαιώματα, όπως από την «National Endowment for Democracy», την «Freedom House» ή την «Soros Open Society».
Με την αποσταθεροποίηση τώρα της Μέσης Ανατολής, όφειλε να ξεκινήσει ένας μόνιμος, συνεχής θρησκευτικός πόλεμος, μεταξύ των σουνιτικών και των σιιτικών πιστών του Ισλάμ: από τη μία πλευρά το Ιράν, το Ιράκ και η Συρία, ενώ από την άλλη οι σουνιτικές χώρες του Κουβέιτ, της Σαουδικής Αραβίας, των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων και του Κατάρ.
Περαιτέρω, το Νοέμβριο του 2013 οι Η.Π.Α. πυροδότησαν τις διαδηλώσεις στην Ουκρανία, οι οποίες κατέληξαν στο πραξικόπημα του Φεβρουαρίου του 2014 - όπου ένα άναρχο, άγριο μείγμα εγκληματιών, κακοποιών και νεοναζί κατέλαβε την κυβέρνηση του Κιέβου, με στόχο να προβοκάρει τη Ρωσία (ανάλυση).
Παραδόξως όμως, αλλά όχι απρόσμενα, ακριβώς αυτές οι «προβοκάτσιες» με στόχο την Κίνα, το Ιράν και τη Ρωσία, ανάγκασαν ουσιαστικά τις τρείς αυτές χώρες-κλειδιά της Ευρασίας να συμμαχήσουν μεταξύ τους. Η συμμαχία αυτή ήταν βέβαια στην αρχή, μόνο στο επίπεδο της οικονομίας - με την αύξηση του μεταξύ τους εμπορίου. Στη συνέχεια έλαβε νέες διαστάσεις, σε στρατιωτικό και αμυντικό επίπεδο - γεγονός που πιθανότατα θα αλλάξει το ρου της ιστορίας στα επόμενα χρόνια, εις βάρος των Η.Π.Α.
Συνεχίζοντας, στις 13 Απριλίου, λίγες ημέρες μετά την άρση των οικονομικών κυρώσεων εναντίον του Ιράν αφού υπάρξει μία τελική συμφωνία, όσον αφορά το πυρηνικό πρόγραμμα της χώρας, ο Ρώσος πρόεδρος υπέγραψε ένα διάταγμα, με το οποίο σταματάει η απαγόρευση της πώλησης των αμυντικών πυραυλικών συστημάτων S-300 στο Ιράν - κάτι που ανακοίνωσε επίσημα το Κρεμλίνο.
Η βρετανική στρατιωτική ιστοσελίδα RUSI (πηγή), τόνισε την τεράστια σημασία της απόφασης της Ρωσίας να εγκαταστήσει τα πυραυλικά αυτά συστήματα στο Ιράν - τα οποία μπορούν να απειλήσουν τα σύγχρονα πολεμικά αεροπλάνα, σε μία απόσταση 150 χιλιομέτρων από τα σύνορα της χώρας. Στη φωτογραφία που ακολουθεί, φαίνονται οι πιθανές περιοχές εγκατάστασης των S-300 στο Ιράν.
Κόσμος, Ιράν - οι πιθανές περιοχές εγκατάστασης των πυραυλικών συστήματα τύπου S-300 στο Ιράν.
Προφανώς, η προοπτική της εγκατάστασης αυτών των συστημάτων ανησυχεί τις χώρες του κόλπου - ενώ φαίνεται πως θα τοποθετηθούν έτσι ώστε, να προστατεύουν το Ιράν από τυχόν αεροπορικές επιθέσεις εκ μέρους της Σαουδικής Αραβίας και των συμμάχων της ή από το Ισραήλ, το οποίο έχει απειλήσει πολλές φορές το Ιράν.
Από την άλλη πλευρά, το Πεντάγωνο έχει κατασκευάσει μία ολόκληρη σειρά στρατιωτικών βάσεων στην περιοχή, από το Κατάρ μέχρι το Κουβέιτ - οπότε το Ιράν θέλει εύλογα να αμυνθεί, νοιώθοντας ότι απειλείται από το ΝΑΤΟ. Έτσι όμως κατασκευάζεται ουσιαστικά ένα σιδηρούν παραπέτασμα, με στόχο την προστασία της Ευρασίας, την οποία θέλουν να εξασφαλίσουν η Κίνα, η Ρωσία και το Ιράν (πηγή).
Αυτά τώρα που συζητήθηκαν στη διήμερη πρόσφατη τέταρτη σύσκεψη της Μόσχας, όσον αφορά τη διεθνή ασφάλεια, την οποία οργάνωσε το ρωσικό υπουργείο άμυνας, θα έπρεπε να προβληματίσουν σε μεγάλο βαθμό την ΕΕ - εάν πράγματι θελήσει να επιβάλλει νέες κυρώσεις στη Ρωσία ή να προσφέρει στρατιωτική βοήθεια στον πόλεμο που διεξάγεται στην Ουκρανία.
Με το θέμα αυτό, καθώς επίσης με την πρόταση συνεργασίας που απεύθυνε ο πρόεδρος της επιτροπής εξωτερικών υποθέσεων της Δουμά στη Γαλλία και στη Γερμανία, με την οποία δεν συμφωνούν φυσικά οι Η.Π.Α., θα ασχοληθώ στο δεύτερο μέρος του άρθρου μου.
Πηγές: RUSI, Nasemroaya, Engdahl
Αλέξης Ζακυνθινός, Senior Analyst (Geopolitics)
