Η Ελλάδα είναι χώρα με ορυκτό πλούτο συνολικής αξίας εκατοντάδων δισ. ευρώ. Για αυτό τον ορυκτό πλούτο οι από κοινού εκτελεσθέντες στη μετεμφυλιακή Αθήνα κομμουνιστές στα 1952, ο οικονομολόγος και νομικός Δημήτρης Μπάτσης και ο "άνθρωπος με το γαρύφαλλο" Νίκος Μπελογιάννης, μίλησαν με τα βιβλία τους από το 1947 και μετά από 5 χρόνια μελέτης, πολλά σημεία εκ των οποίων έγιναν μέσα στις φυλακές και εξορίες ιδίως για τον Μπελογιάννη. Το "Βαρειά Βιομηχανία στην Ελλάδα" του Μπάτση, αν και "απαγορευμένο" μετεμφυλιακά επισήμως, στις βιβλιοθήκες των πανεπιστημίων και του ΣΕΒ υπήρχε ως το απόλυτο ντοκουμέντο για την ύπαρξη ορυκτού πλούτου και βαριάς βιομηχανίας στην Ελλάδα που μπορούσε να αναπτυχθεί, παρά τον "αστικό μας μύθο" ότι είμαστε χώρα μόνο για αγροτικά και τουρισμό.
Του Γιώργου Σαχίνη
Το βιβλίο πάλι του Μπελογιάννη "Το ξένο κεφάλαιο στην Ελλάδα", μέχρι το 1998, οπότε και τυπώθηκε (μετά θάνατον), κυκλοφορούσε ως σημειώσεις επί των χειρογράφων του για δεκαετίες, από χέρι σε χέρι, μόνο για τους μυημένους και παρότι στα παραρτήματά του υπήρχαν στοιχεία και για τον ορυκτό πλούτο της χώρας.
Στις μέρες μας, πάλι, το ότι ο ορυκτός πλούτος της Ελλάδας είναι αξίας δισεκατομμυρίων ευρώ, φιγουράρει ως βασικό συμπέρασμα, με το οποίο συμφωνούν δεκάδες έρευνες επιφανών καθηγητών που έχουν ήδη γνωστοποιηθεί στην κυβέρνηση, τα κόμματα και φυσικά στο εξωτερικό. Μιλώντας για ορυκτό πλούτο, αναφερόμαστε στις ενεργειακές πρώτες ύλες, όπως ο λιγνίτης και το πετρέλαιο, καθώς και σε ορυκτά και μεταλλεύματα, όπως ο βωξίτης-αλουμίνιο, στα οποία η χώρα μας αποτελεί μια από τις πιο πλούσιες στον κόσμο.
Στο μεταλλευτικό κλάδο οι εξαγωγές πρωτογενών και επεξεργασμένων υλικών υπερβαίνουν το 60-65% των πωλήσεών του, ενώ πολλές εταιρείες του κλάδου κατέχουν υψηλές θέσεις στην ευρωπαϊκή και διεθνή αγορά σε προϊόντα όπως βωξίτης, αλουμίνιο, νικέλιο, μαγνησία, μπεντονίτης, περλίτης, ελαφρόπετρα και μάρμαρο. Σε παγκόσμια κλίμακα η χώρα μας είναι η μοναδική σε παραγωγή χουντίτη, µε κύριες χρήσεις ως πληρωτικό στα πολυµερή, ως επιβραδυντικό πυρός, στις βιομηχανίες χρωμάτων καθώς και ως υλικό επικάλυψης στη χαρτοποιία. Πρώτη χώρα παραγωγής περλίτη, που χρησιμεύει σε μονωτικά οικοδομών και σε φίλτρα, ενώ είμαστε δεύτερη χώρα παραγωγής μπεντονίτη, με κύριες χρήσεις τη χύτευση μεταλλικών εξαρτημάτων αυτοκινήτου, στις γεωτρήσεις, καθώς και άλλες οικιακές χρήσεις. Επίσης η χώρα μας είναι η πρώτη στην εξαγωγή μαγνησίτη (λευκόλιθου) στην Ευρωπαϊκή Ένωση, με πληθώρα χρήσεων όπως πυρίμαχα, ζωοτροφές, λιπάσματα και φάρμακα.
Έντονο ενδιαφέρον υπάρχει από αγορές και μεγάλους ομίλους του εξωτερικού σχετικά με τον τομέα του ορυκτού πλούτου της χώρας μας ιδιαίτερα την παρούσα χρονική στιγμή. Μεγάλο ρόλο παίζει και η δύσκολη ιστορικά κατάσταση που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια και η αδυναμία ή να το πω καλύτερα ανευθυνότητα των εκάστοτε κυβερνήσεων, από τη μεταπολίτευση μέχρι σήμερα, να ενεργοποιήσουν ένα σωστό στρατηγικό σχεδιασμό όσον αφορά τον εγχώριο ορυκτό πλούτο.
Μία κυβέρνηση, η οποία θα κοίταζε πραγματικά το καλό της χώρας και των πολιτών της, θα έριχνε μεγάλο βάρος στη σωστή αξιοποίηση των βασικών πρώτων "υπόγειων" υλών της για ίδιο όφελος σε αντίθεση με το "ξεπούλημα" σε ξένους επενδυτές, έναντι "πινακίου φακής", βαφτίζοντάς το "ανάπτυξη".
Η εκμετάλλευση του ορυκτού πλούτου της Ελλάδας, εκτός των άλλων, συμβάλλει σημαντικά και στην περιφερειακή ανάπτυξη, αφού η εξορυκτική βιομηχανία δραστηριοποιείται κυρίως στην περιφέρεια, απασχολεί δε σημαντικό αριθμό εργαζομένων από τις τοπικές κοινωνίες και αναπτύσσει υποστηρικτικές εργασίες του εξορυκτικού παραγωγικού έργου.
Το ΙΓΜΕ (Ινστιτούτο Γεωλογικών & Μεταλλευτικών Ερευνών) παραδέχεται επίσημα μόνο το 25% από τις υπάρχουσες, ενώ μέχρι το 8% περίπου εκμεταλλεύεται το ελληνικό κράτος, αφήνοντας τη χώρα να βυθίζεται στην οικονομική κρίση. Η συμμετοχή μόνο του μεταλλευτικού και μεταλλουργικού τομέα στο ΑΕΠ ήταν για την τελευταία 10ετία κατά μέσο όρο 3,6%, ποσοστό αρκετά χαμηλό σχετικά με το θησαυρό του ελληνικού υπεδάφους. Είναι απαράδεκτο μια χώρα σαν την Ελλάδα να εισάγει ενέργεια (ή ανά περιπτώσεις λιγνίτη σαν πρώτη ύλη για τους ατμοηλεκτρικούς σταθμούς της ΔΕΗ) από γειτονικές βαλκανικές χώρες σε πολλαπλάσιες τιμές (έως και 700%) από ό,τι θα μπορούσε να την παράγει η ίδια.
Η καθυστέρηση να αξιοποιηθούν άμεσα από τη ΔΕΗ ή έστω να δοθούν προς αξιοποίηση σε ελληνικές εταιρείες κοιτάσματα και να συντηρηθούν ατμοηλεκτρικοί σταθμοί οδηγούν σε κατασπατάληση δημόσιου χρήματος. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η παραχώρηση σε ιδιώτες του ορυχείου της Βεύης στο Ν. Φλώρινας, μίας υπόθεσης η οποία "λίμναζε" για χρόνια και μόλις πριν λίγες μέρες προχώρησε σύμφωνα με σχετική ανακοίνωση του υπουργείου, αν και κανείς δεν εξήγησε πειστικά γιατί το Δημόσιο απώλεσε τον έλεγχο του κοιτάσματος. Πρέπει να σημειωθεί πως το συγκεκριμένο κοίτασμα αποτελεί ένα εξαιρετικής ποιότητας κοίτασμα με πολύ καλή θερμογόνο δύναμη.
Η πρώτη συστηματική καταγραφή και ψηφιακή αποτύπωση σε μια δυναμική βάση δεδομένων των συνολικά 114 Δημόσιων Μεταλλευτικών Χώρων (ΔΜΧ) και 22 Δημόσιων Εκτάσεων Βιομηχανικών Ορυκτών (ΔΕΒΟ), που απαντώνται σήμερα στην Ελληνική Επικράτεια, παρουσιάστηκε στις 22 Οκτωβρίου από την Επιτροπή Καταγραφής και Αξιολόγησης των Δημόσιων Μεταλλευτικών Χώρων μη Ενεργειακών Ορυκτών και Δημόσιων Εκτάσεων Βιομηχανικών Ορυκτών. Δυστυχώς όμως, είναι μόνο μία αρχή, σε μία χώρα που ο "κώδικας σιωπής" ώστε με ευκολία κάποιοι να "λεηλατούν" τον ορυκτό πλούτο της χώρας μας, κρατάει από τα άγρια σκοτάδια εκείνης της Κυριακής της 30ής Μαρτίου του 1952, τότε που εκτελούνταν οι Μπάτσης και Μπελογιάννης, δύο άνθρωποι που με επιστημονικά στοιχεία κατέγραψαν τον ορυκτό πλούτο της χώρας και πως αυτός θα μπορούσε να αποτελεί τη βάση μίας βαριάς βιομηχανίας στην Ελλάδα με παραγωγή και ανάπτυξη προς όφελος του λαού της.
