Ας το «δούμε» λίγο ανάποδα λοιπόν, καθώς οι μαγικές λεξούλες της «οδικής ασφάλειας» χρησιμοποιούμενες ως «πιπίλα» αναπαύουν συνειδήσεις, καλυπτόμενες πίσω από αδύνατα δάχτυλα, και μαζί τους ανθρώπους που χάνονται.
Έτσι όπως χάσαμε στο μέτρημα του χρόνου τις όποιες εξαγγελίες, προγραμματισμούς και δράσεις για τη βελτίωση της συμπεριφοράς μας στο δρόμο.
Αλήθεια είναι από την άλλη, πως όποιος μπορούσε τοποθετούσε το δικό του λιθαράκι σε αυτή την προσπάθεια, αλλά θεωρητικά. Άλλωστε είναι γνωστό πως καθετί έχει το δικό του κόστος, όπως και κέρδος.
Πρόσφατα λέγαμε πως η Κρήτη με το βαρύ φόρο αίματος δεν έχει ούτε ένα βουλευτή στην αρμόδια Επιτροπή Οδικής Ασφάλειας της Βουλής εδώ και δύο τετραετίες επίσημα. Μόλις τα δύο τελευταία χρόνια μιλούσαμε για το μάθημα της κυκλοφοριακής αγωγής, αναμένοντας ότι θα έμπαινε στα σχολεία σε μόνιμη βάση, με την ελπίδα οι επόμενοι να είναι καλύτεροι οδηγοί.
Τι καταφέραμε, τι έχουμε, τι άλλαξε; «Τίποτα». Η λέξη φιλοξενείται και στο λεξικό.
(Τίποτα ονομάζεται το ουσιαστικό που σημαίνει την απουσία του οτιδήποτε. Σε άλλη χρήση, το τίποτα σημαίνει την έλλειψη σημασίας, ενδιαφέροντος, αξίας, σχέσης, ή σημαντικότητας από κάποιο πράγμα ή μία έννοια. Ανυπαρξία ονομάζεται η κατάσταση κατά την οποία δεν υπάρχει τίποτα, η κατάσταση της μη ύπαρξης).
Παραμένει ωστόσο η φλόγα της ελπίδας με τη σύσταση παρατηρητηρίου τροχαίων – οδικής ασφάλειας, όπως επίσης της σύστασης Εθνικού Συμβουλίου οδικής ασφάλειας στο οποίο θα έχουν ρόλο και λόγο εκείνοι οι φορείς που ασχολούνται με αυτά τα θέματα.
Τι καταφέραμε, τι έχουμε, τι άλλαξε; «Τίποτα». Οι βουλευτές της Κρήτης δεν είναι συγκοινωνιολόγοι ή δεν εκδήλωσαν ενδιαφέρον για τη συμμετοχή τους στην εν λόγω επιτροπή, όπως ορίζει κι ο κανονισμός. Η πιλοτική εφαρμογή του μαθήματος e-drive σε 100 σχολεία έμεινε στο στενό αυτό πλαίσιο, η δε επέκταση του σε όλα τα σχολεία της χώρας ναυάγησε παταγωδώς. Οι εκπαιδευτικοί δεν εκπαιδεύτηκαν ποτέ κι οι όποιες ανάγκες καλύπτονταν είτε από τροχονόμους είτε από πυροσβέστες. Όμως άλλο είναι η γνώση κι η μεταφορά της κι άλλο η εμπειρία ή το αποτέλεσμα της πρόκλησης ενός τροχαίου. Ακολούθησε η προσπάθεια αλλαγής του τρόπου απόκτησης διπλώματος που σωστό κι απαραίτητο είναι, όχι όμως εκείνο που πρωτίστως έπρεπε να γίνει.
Τι καταφέραμε, τι έχουμε, τι άλλαξε; Είμαστε στο ίδιο έργο θεατές. Αν προσθέσουμε δε τα κακώς κείμενα του οδικού δικτύου, τη συμπεριφορά μας πίσω από το τιμόνι, τη χρήση διαφόρων ουσιών, την κατάσταση της υγείας μας, την έλλειψη συντήρησης αυτοκινήτων – μηχανών, τις ευθύνες εκπαιδευτών και λοιπών, μα πάνω απ’ όλα τη βεβαιότητα πως ο καθένας μας οδηγεί καλύτερα από τους υπολοίπους, τις δυσλειτουργίες με τη εφαρμογή του νόμου, τότε ξέρουμε γιατί βιώνουμε αυτή την κατάσταση.
Τι καταφέραμε, τι έχουμε, τι άλλαξε; Σε όποια θέση κι αν είμαι, όποιο κι αν το άλλοθι μου, ένα είναι το σίγουρο: «Δεν φταίω εγώ. Η συνείδηση μου είναι «αναπαυμένη».
