Παρασκευή 3 Μαρτίου, 06.30 το πρωί, σε μία από τις γειτονιές του Ηρακλείου διακρίνω από μακριά τη φιγούρα μιας γυναίκας που προχωρά προς την κατεύθυνση που βρίσκομαι εγώ.
Όσο πλησιάζει μπαίνω στη διαδικασία της αναγνώρισης. Ποια είναι γιατί βρίσκεται στο δρόμο τόσο πρωί, μόνη της. Κρατά σφικτά το σάλι της και σκεπάζει το λαιμό και το μισό πρόσωπο. Η αλήθεια είναι πως κάνει κρύο, ο υδράργυρος φθάνει μόλις στους 5ο Κελσίου και η υγρασία σου τρυπά τα κόκκαλα.
Είναι η κα Μαρία, γειτόνισσα μου, ηλικιωμένη. Με ανησύχησε. Την περίμενα πριν ξεκινήσω για τη δουλειά.
-Κα Μαρία γιατί τόσο νωρίς στο δρόμο και μόνη; Από διασκέδαση έρχεσαι τη ρώτησα χαμογελώντας και με το φόβο μέσα μου να μην ακούσω κάτι άσχημο.
-Από το γιατρό, απαντά. Πήγα να γραφτώ γιατί μου λείπουν τα 20 ευρώ για να γράψω τα φάρμακά μου….
-Γιατί κα Μαρία χρειάζεσαι 20 ευρώ, επιμένω και τι θα πει πήγα να γραφτώ;
-Αν προλάβω να γραφτώ στη λίστα ο γιατρός θα μου γράψει τα φάρμακα, χωρίς να θέλει χρήματα από μένα. Θα με καλύψει το ταμείο, μου εξηγεί, διαφορετικά για τα δικά μου και του συζύγου μου η συνταγογράφηση κοστίζει 20 ευρώ. 10+10 για τον καθένα μας, μου εξηγεί.
-Και στα έγραψε κα Μαρία; ξαναρωτώ.
-Όχι κορίτσι μου. Τώρα έγραψα το όνομα μου, είμαι έβδομη στη σειρά. Στις 08.30 θα πάω δεύτερη φορά καθώς εκείνη την ώρα έρχεται η γραμματέας του γιατρού και θα φωνάξει τα ονόματά μας. Στις 09.30 θα επιστρέψω για το ραντεβού με το γιατρό…..
Η ιστορία και η συνομιλία είναι σημερινή και πραγματική.
Αναρωτιέμαι τώρα: '' Όλο το παραπάνω θεωρείται περίθαλψη;
Όλο το παραπάνω θα εκλείψει μόλις η πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας βγει στον αέρα;
Αναρωτιέμαι αν ντρέπεται κανείς για την ταλαιπωρία της.
Αναρωτιέμαι ποιος θα έχει το περισσό θάρρος - θράσος να της ζητήσει την ψήφο της, λίγο παρακάτω''.
