Γράφει η Ανδριανή Αγγελιδάκη
Βγήκα σήμερα στο μπαλκόνι και άκουσα πουλιά – τα ανοιξιάτικα τα χελιδόνια, νομίζω δηλαδή πως ήταν χελιδόνια. Ήταν εκείνη η στιγμή της μέρας που πέφτει ο ήλιος, έχει ακόμη λίγη ζεστασιά η ατμόσφαιρα, λίγο φως και έχεις μια διάθεση να φας παγωτό.
Γιατί μου έκανε εντύπωση που άκουσα πουλιά; Γιατί το σπίτι μου είναι πάνω στην εθνική οδό και όχι πουλιά ούτε τη μιλιά τη δικιά μου δεν ακούω όταν βγω στο μπαλκόνι.
Τώρα είναι παράδεισος! Ησυχία και ηρεμία. Αυτοκίνητα πάνε και έρχονται αλλά όλο και λιγότερα. Ένα το κρατούμενο λέω στον εαυτό μου.
Βάλε το στη λίστα με τα καλά της καραντίνας. Ναι έχω λίστα, στο μυαλό μου την κρατάω και την εμπλουτίζω ανάλογα τη διάθεση της ημέρας.
Άλλες μέρες έχει μπόλικα καλά η λίστα, άλλες έχει μόνο κακά. Έχει και εκνευρισμό, έχει και κούραση έχει και περίεργη αίσθηση ασφυξίας. Δεν είναι φυσιολογικό αυτό που ζούμε. Δεν είναι στη φύση μας να μένουμε έγκλειστοι σε ένα σπίτι. Το σπίτι μας είναι το καταφύγιο μας αλλά όταν αυτό είναι επιλογή όχι μέτρο αποφυγής διασποράς ιού.
Είναι απαραίτητο μέτρο και εγώ προσωπικά δεν το διαπραγματεύομαι. Το ακολουθώ, το ανέχομαι, το παλεύω και μέχρι στιγμής τα καταφέρνω περίφημα! Σαν μεγάλη!
Και ξέρεις τι κάνω όταν ζορίζομαι; Βάζω στη μέρα μου ανθρώπους που αυξάνουν τα επίπεδα της ενδορφίνης στον οργανισμό μου. Με κάνουν δηλαδή χαρούμενη! Μιλάω και εγώ επιστημονικά με ιατρικούς όρους, είναι της μόδας άλλωστε!
Μου ήρθε η ιδέα να κουβεντιάζω με φίλους και να το μετατρέπω αυτό σε συνεντεύξεις , το χούι δεν αλλάζει λόγω καραντίνας! Τους στήνω λοιπόν μπροστά στον υπολογιστή τους, λέμε τα δικά μας και τα μοιράζομαι και με άλλο κόσμο στα social.
Βέβαια αυτά τα δικά μας δεν είναι τα πολύ πολύ δικά μας , είναι όμως μια κουβέντα που θα κάναμε είτε είχαμε μια κάμερα να μας καταγράφει είτε όχι.
Και έχω να πω ότι αυτές οι συνεντεύξεις είναι από τις συνεντεύξεις που έχω ευχαριστηθεί όσες λίγες.
Πρώτα από όλα είμαστε όλοι χαλαροί, στο σπίτι μας, χωρίς κάμερες, φώτα και κόσμο γύρω μας. Μέχρι τώρα δεν ένιωθα όλα αυτά «επαγγελματικά» δεδομένα της δουλειάς μου να με περιορίζουν, αλλά η αλήθεια είναι ότι ανακαλύπτω ένα ακόμη πιο ελεύθερο δικό μου κομμάτι τώρα που κάνω συνεντεύξεις από το σπίτι μου, με το τζιν μου, ξυπόλυτη, χωρίς μακιγιάζ και λακ. Το πλαίσιο τελικά σε καθορίζει σε μεγάλο βαθμό.
Και επειδή όπως είπαμε το χούι δεν κόβεται έδωσα και τίτλο σε αυτές τις συνεντεύξεις.
«Τόσο όσο» τις ονόμασα και κάθε φορά η συνέχεια του τίτλου αλλάζει ανάλογα τον καλεσμένο. Ξεκίνησα με τον Στέλιο Παπαρδέλα. Ο Στέλιος είναι φωτογράφος και μια ό τις φωτογραφίες του που έχω στο σπίτι με ξεκούνησαν να κάνω το «Τόσο όσο».
Μη φανταστείτε ότι λέμε τίποτα βαρύγδουπα πράγματα ή ότι βάζουμε μεγαλεπίβολους στόχους να αλλάξουμε τον κόσμο ή τον εαυτό μας με αυτές τις κουβέντες. Για εμάς που τις κάνουμε είναι μια ευκαιρία να συναντηθούμε έστω και μέσω skype, και για όσους τις βλέπουν είναι μια ευκαιρία να δουν πως βιώνουν άλλοι άνθρωποι την καραντίνα. Να ακούσουν τις σκέψεις τους, τα ζόρια τους, τις διεξόδους τους.
Πάρτε μια γεύση από την κουβέντα μας με τον Στέλιο για να καταλάβετε τι θέλω να πω.
Το ωραίο με την ιδέα του «Τόσο όσο» είναι ότι μπήκαν στην σβούρα μπόλικοι άνθρωποι και έγιναν και πολύ δημιουργικοί.
Αυτό ισχύει και για όσους βλέπουν τα video με τις συνεντεύξεις – που προτείνουν θέματα και καλεσμένους – αλλά και αυτούς που συμμετέχουν στις συνεντεύξεις που σκέφτηκαν πολλά ωραία και πρωτότυπα για να προτείνουμε παρέα. Από παιχνίδια προκλήσεων και διλλημάτων (copyright Ελένη Γαρυφαλάκη) μέχρι παραμύθια και ιστορίες για ενήλικες σε καραντίνα. Και όλα αυτά από μια σκέψη τόσο όση να μας βγάλει λίγο από τη ρουτίνα της καραντίνας μας.
Αυτή τη φορά το «παιχνίδι» παίζεται στα social media της δημοσιογράφου- παρουσιάστριας – οπερατέρ – φωτιστή – σκηνοθέτη- μακιγιέρ – κομμώτριας – αμπιγιέζ …… πολλές οι ανάγκες του γυρίσματος βλέπετε!!!
Μείνετε συντονισμένοι και μέχρι να πούμε Τόσο όσο …. Θα έχει τελειώσει όλο αυτό!
