Ωχ! Με ένα ωχ αρχίζει η σκέψη μου.
Και τώρα δηλαδή τι; Τώρα που τελειώνει η χρονιά και η αρχίζει μια νέα, ολοκαίνουργια θα πρέπει και εγώ να είμαι ολοκαίνουργια; Να βάλω στόχους; Να κάνω επανεκκίνηση;
Ωχ και πάλι ωχ! Φέτος λέω να μη μου το κάνω αυτό.
Φέτος γενικά το έχω πάει λίγο αλλιώς….. δέντρο ακόμη δε στόλισα. Το μόνο που με έχει βάλει στο κλίμα είναι κάτι μελομακάρονα που έφαγα, σχεδόν στα κρυφά για να μη με δω ούτε εγώ η ίδια…..
Φέτος έχω επιδοθεί σε μια εντατική αναζήτηση. Να βρω θέλω το νόημα. Το νόημα σε όλα αυτά τα φώτα, τα φωτάκια, τα στολίδια και τα στολιδάκια.
Παλιότερα είχα την προσμονή των γιορτών από τον Οκτώβρη. Περίμενα να περάσουν οι μέρες, να μπει τουλάχιστον ο Νοέμβρης για να δικαιολογήσω τους στολισμούς και τα φωτεινά αστέρια.
Τώρα; Τώρα είναι αλλιώς, τα νοιώθω αλλιώς τα πράγματα. Και δεν βιώνω κατάθλιψη , ούτε καν μια ελαφρά μελαγχολία. Τώρα τα φώτα δε μου λένε κάτι, μάλλον με αγχώνουν λίγο για να είμαι ειλικρινής. Αγχώνομαι που δεν έχω μπει σε mood που λέμε. Που το πνεύμα των Χριστουγέννων δεν με έχει ακουμπήσει.
Τι να κάνουμε λέω στον εαυτό μου, έτσι είναι. Αποδέξου το και χαλάρωσε. Έφυγα μάλλον από την ηλικία που όλα μοιάζουν ξαφνικά όμορφα, γλυκά και ζεστά τα Χριστούγεννα.
Στα αληθινά έχω μπερδευτεί. Τόσα χρόνια είχα εγκλωβιστεί στα δώρα, τα δέντρα και τα ρεβεγιόν. Μα δεν μπορεί βρε παιδί μου να είναι αυτό το νόημα των γιορτών.
Σε παιδεύω ε; Το ξέρω…. Και εμένα με παιδεύω ευτυχώς τα τελευταία 36 χρόνια.
Και έτσι αποφάσισα να μην είμαι μια καινούρια Ανδριανή το 2020. Αποφάσισα να είμαι απλά η Ανδριανή. Αποφάσισα ότι τα Χριστούγεννα και η Πρωτοχρονιά δεν
είναι όλο αυτό που συνηθίσαμε να ζούμε. Γιορτές λαμπερές αναλόγως το μισθό μας, αλλά μέρες αληθινές όπως τη ζωή μας.
Μέρες αληθινές αναλόγως των συναισθημάτων μας, των επιλογών μας, των ανθρώπων που έχουμε γύρω μας.
Φέτος λοιπόν λέω να βρω το νόημα σε αυτούς που λέω την πρώτη μου καλημέρα.
Σε αυτούς που συνεχίζω μέσα στη μέρα να χαιρετώ και να εισπράττω χαμόγελο ή κατσούφικη γκριμάτσα. Σε αυτούς που θα έρθουν να πούμε τα νέα μας, τα μυστικά μας, τα παράπονα μας, τις σκέψεις μας. Σε αυτούς που όταν σου δίνουν μια αγκαλιά σε ανασταίνουν, πετούν από πάνω σου ίσα με 10 κιλά βαρίδια.
Και μη θαρρείς, δεν είναι όλοι τους αγαπημένοι μου. Πολλοί από αυτούς με παιδεύουν αλλά τι θες να κάνω; Να τους πω τοξικούς και να τους πετάξω από τη ζωή μου; Γιατί, τι είναι μωρέ; Σκουπίδια;
Όχι, δεν πετάμε, αλλά σίγουρα αραιώνουμε με μερικούς.
Που λες, όλο και σκέφτομαι και λέω πως το νόημα ίσως να συμπυκνώνεται σε μερικές λέξεις. Φως, ζωή, γέννηση, αγάπη, θαλπωρή, θαύμα, μαγεία.
Βάλε τα με όποια σειρά εσύ θες και φτιάξε το δικό σου στόρι.
Ρίξε φως άπλετο, σε όσα νοιώθεις. Δώσε τους χώρο να μπουν στη ζωή σου.
Άφησε αυτά που νοιώθεις να εκκολαφθούν και κάπου εκεί θα γεννηθεί ξανά ο εαυτός σου. Μην τρομάζεις δεν μιλάω για παράλληλες πραγματικότητες.
Για σένα μιλάω, που θα σε έχεις παρατηρήσει λίγο καλύτερα, θα έχεις δώσει χώρο σε όσα αισθάνεσαι και εκεί κάπου θα σε συναντήσεις ξανά, χωρίς τις παρεμβολές των άλλων στη ζωή σου.
Εκεί θα σε αγαπήσεις λίγο. Εκεί είναι μια καλή στιγμή να σε αγκαλιάσεις, να νοιώσεις την θαλπωρή της αγάπης σου, στον ίδιο σου τον εαυτό.
Από αυτομαστίγωμα καλά πάμε, για να δούμε πως πάμε και από αυτοαγκαλιά….αυτοαγάπη…. αυτοφροντίδα…..
Το θαύμα και η μαγεία πως μπαίνουν στην εξίσωση;
Από μόνα τους! Έτσι είναι τα θαύματα, είναι μαγικά! Δεν τα προγραμματίζεις, δεν τα βάζεις με το συνειδητό στη ζωή σου, απλά συμβαίνουν!!!!
Και τελικά ποιο είναι το ρεζουμέ; Φέτος κάντε δώρο στον εαυτό σας, τον εαυτό σας.
Χαρίστε του μια αποδοχή ίσαμε το διάστημα και πάλι πίσω.
Αλαφρώστε από τα πρέπει και τα δεν πρέπει. Ζήστε τις γιορτές με δέντρο, χωρίς δέντρο, με δώρα, χωρίς δώρα, με παρέες ή μόνοι. Ζήστε τις μέρες σας όπως εσείς νοιώθετε καλά. Και ξέρεις πότε νοιώθεις καλά; Ξέρεις….. και πολύ καλά μάλιστα, το αναγνωρίζεις στον χτύπο της καρδιάς σου. Δεν είναι μαγικό;;;; Θαύμα σου λέω!
