Τώρα τι ; Αυτή η ερώτηση έχει θρονιαστεί στο μυαλό μου τις τελευταίες μέρες .
Περίμενα καιρό αυτή τη μέρα , που θα επέστρεφα στο γραφείο μου , στη στριφογυριστή καρέκλα μου , στη γνώριμη μυρωδιά του χώρου μου . Κάτι από λεμόνι , μπερδεμένο με ξύλο και ολίγο από άγριο τριαντάφυλλο , ένεκα του αρώματος της γραφούσης .
Μπροστά μου σημειώσεις , χαρτιά , ιδέες , παλιοί φάκελοι για ξεκαθάρισμα .
Άρχισα από το ξεκαθάρισμα σε ντουλάπια , συρτάρια , φακέλους , τετράδια .
Φεύγουν όλα τα παλιά , για να αφήσουν χώρο στα νέα που θα έρθουν .
Έξυσα τα μολύβια μου , γέμισα το βάζο με τις καραμέλες . Έτοιμη . Μόλις επέστρεψα στη δουλειά , μετά από απουσία ενός χρόνου και κάτι .
Η συγκυρία ιστορική . Η Ελλάδα μετέωρη , μεταξύ Ευρώπης και «μοναξιάς» , ο κόσμος γύρω μου μεταξύ Ναι και Όχι , έχει , δεν έχει χρήματα στο ATM , μεταξύ συμφωνίας και εξόδου.
Οι προτεραιότητες μας άλλαξαν μέσα σε λίγα 24ωρα . Περιορίσαμε τις ανάγκες μας σε οτιδήποτε κοστίζει λιγότερο από 60 ευρώ και φυσικά αυτό ισχύει για όσους έχουν να λαμβάνουν . Εξοικειωθήκαμε με τις ουρές στα μηχανήματα αναλήψεων , δεν εξοικειωθήκαμε με την εικόνα των ταλαίπωρων παππούδων σε μπουλούκια έξω από τραπεζικά καταστήματα για να εισπράξουν χαρτζιλίκι από τη σύνταξη τους , αλλά μάθαμε να το καταπίνουμε .
Μέρες τώρα παλεύουμε με το δαίμονα της αμφισβήτησης , προσπαθούμε να εντοπίσουμε το νόημα πίσω από τις λέξεις . Αναζητούμε ψήγματα αισιοδοξίας σε δηλώσεις πολιτικών , αποκλειστικές πληροφορίες δημοσιογράφων .Δημοσιογράφων που επέλεξαν να διατυπώσουν την άποψη τους και πολλοί θα περάσουν ακόμη και πειθαρχικό γι αυτό. Περίεργα μονοπάτια άνοιξαν στην Ελλάδα της δημοκρατίας , λες και ο πολίτης - τηλεθεατής δεν έχει άποψη ή τη δύναμη απλά να αλλάξει κανάλι .Όλα άλλαξαν τις τελευταίες μέρες . Από όποια σκοπιά και αν βλέπεις τα πράγματα .
Ξαναμπήκαμε στα μονοπάτια του διχασμού , συναντηθήκαμε και πάλι , κάτω από την ανάγκη να δούμε τη χώρα μας να κάνει βήματα μακριά από το χείλος του γκρεμού .
Σταματήσαμε να συζητάμε για οτιδήποτε άλλο . Σταματήσαμε να προγραμματίζουμε τις ζωές μας . Κρατάμε την ανάσα μας αναμένοντας ένα νεύμα ευρωπαϊκής αποδοχής .
Και όταν κοπάσει η θύελλα τι θα γίνει ; Θα ψάχνουμε ζωές στα συντρίμμια ή θα μαζέψουμε ξανά τα κομμάτια της δημοκρατίας , της πίστης στους πολιτικούς και τα κέντρα αποφάσεων Ευρώπης και Ελλάδας ? Θα έχουμε το κουράγιο να μαζέψουμε ξανά τα κουρέλια της κοινωνικής συνοχής και αλληλεγγύης και να συνεχίσουμε ?
Και τώρα , πως θα συνεχίσει η ζωή σε αυτή τη χώρα που σπαταλά την ομορφιά και τη γοητεία της σαν την Ωραία Ελένη , στα χέρια διχασμένων πολιτικών και οικονομικών εραστών ?
Τώρα καρδιά μου , άνοιξε το βάζο, πάρε μια καραμέλα φράουλα να τελειώσει γλυκά τουλάχιστον αυτό το άρθρο .
