Ο κόσμος ως σύνολο, μέρος του οποίου είμαστε κι εμείς ως λαός, είναι βαθιά διχασμένος.
*Της Ειρήνης Ζαχαριουδάκη
Η μία ομάδα υποστηρίζει την παγκοσμιοποίηση και η άλλη είναι φίλα προσκείμενη στο μότο «ο καθένας και μόνος του», με την ευρύτερη έννοια ότι ο καθένας ενδιαφέρεται για τα του οίκου του, ως λαός. Οι δύο αυτές ομάδες έχουν αναπτύξει εχθρικά αισθήματα και τα μέλη της μίας ομάδας επιθυμούν τον αποδεκατισμό των μελών της άλλης ομάδας.
Αυτός είναι ο γενικός κανόνας που ισχύει από την αρχή της γένεσης του ανθρώπινου είδους και συντηρείται μέχρι και τις μέρες μας, παρόλο που η αιτία του διχασμού διαφοροποιείται κάθε φορά. Πάντα θα υπάρχουν ομάδες ατόμων που θα διαφοροποιούνται και θα αντιστέκονται στις απόψεις άλλων ομάδων.
Είναι, επίσης, γεγονός ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι μία μικρογραφία της παγκοσμιοποίησης και κάθε κράτος-μέλος - με τη σειρά του - αποτελεί μικρογραφία της Ευρωπαϊκής Ένωσης και ούτω καθεξής. Είμαστε σαν τις ρωσικές κούκλες, τις «Μπάμπουσκες». Αυτό υποδηλώνει μια αναγνωρίσιμη σχέση του «αντικειμένου μέσα στο παρόμοιο αντικείμενο», που εμφανίζεται στο σχέδιο πολλών άλλων φυσικών και δημιουργημένων αντικειμένων.
Μία από τις αιτίες διχασμού της κοινωνίας μας τη σήμερον ημέρα είναι ο εμβολιασμός κατά του COVID. Έχουν δημιουργηθεί δύο ομάδες ανθρώπων. Εκείνοι που είναι υπέρμαχοι του εμβολιασμού και οι άλλοι, της αντίπερά όχθης, οι αρνητές. Οι μεν βρίζουν τους δε. Οι μεν εμβολιασμένοι, επειδή είναι υποχρεωμένοι να περιμένουν ώρες σε ουρές μέχρι να έρθει η σειρά τους να ελεγχθεί το πιστοποιητικό τους για να εισέλθουν σε ένα χώρο. Από την άλλη, οι αρνητές βρίζουν τους εμβολιασμένους, επειδή η ύπαρξή τους δημιουργεί πρόσφορο έδαφος για την ισχύ της υποχρεωτικότητας του εμβολιασμού. Δυστυχώς υπάρχει μεγάλο χάσμα μεταξύ αυτών των δύο ομάδων και υπό αυτές τις συνθήκες δεν είναι δυνατή η σωστή λειτουργία ενός δημοκρατικού πολιτεύματος, αφού δεν ικανοποιεί ούτε καλύπτει ισόνομα και ταυτόχρονα και τις 2 ομάδες.
Η κατάσταση είναι πολύ άσχημη. Το 4ο κύμα επέλασης του ιού βρίσκεται ήδη πάνω από τα κεφάλια μας και δεν έχουμε δει ακόμα τα ολέθρια αποτελέσματα της έλευσής του. Μπορούμε όμως να τα φανταστούμε, αφού τα τελευταία 2 έτη ζούμε με τον ιό. Γνωρίζουμε ότι τα ενεργά κρούσματα θα υπερ-διπλασιαστούν τους δύο επόμενους μήνες και αναλογικά θα παρασύρουν τα άτομα που θα χρειαστούν διασωλήνωση σε κάποια ΜΕΘ της χώρας και τον αριθμό των ανθρώπων που θα πεθαίνουν καθημερινά.
Ας αφήσουμε τις κόντρες και τις διαφορές μας στην άκρη. Αν συνεχίσουμε να είμαστε ξεροκέφαλοι, αντιδραστικοί και «αγύριστα κεφάλια», θα αποτύχουμε. Δε θα καταφέρουμε να μετατρέψουμε την πανδημία σε ενδημία. Δε θα καταφέρουμε να διώξουμε τον ιό από τις ζωές μας, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Δεν πρέπει να υπάρχουν δύο ομάδες ανθρώπων, αφού όλοι μας ανεξαιρέτως επιθυμούμε διακαώς να εκριζώσουμε τον ιό από τις ζωές μας και κατ’ επέκταση από τις ζωές και το μέλλον των παιδιών μας. Ας μείνουν μόνοι τους ορισμένοι πωρωμένοι, «πυροβολημένοι» και «ψεκασμένοι», οι οποίοι ευτυχώς αποτελούν μειονότητα στην ομάδα των αρνητών του εμβολιασμού. Να είναι σίγουροι ότι θα είναι κάτω από 50.000 άτομα, μόνοι και έρημοι και ως μοναδικοί ανεμβολίαστοι θα αποτελέσουν τα επόμενα θύματα του ιού. Όλοι οι άλλοι θα έχουμε σώσει εαυτόν και τα παιδιά μας.
Από εδώ και πέρα, όλοι μαζί παλεύουμε. Εμβολιαζόμαστε, αλλιώς χανόμαστε. Ας ανατρέψουμε το αρνητικό κλίμα σε θετικό και ας στείλουμε τον ιό στον αγύριστο, επιτέλους.
Ας γίνουμε όλοι μια γροθιά, μια ομάδα υπέρμαχοι των εμβολιασμών και της Ιατρικής επιστήμης. Αλλιώς την κάτσαμε τη βάρκα... Θα συζητάμε για τον ιό για άλλα 10 χρόνια, αν βέβαια είμαστε σε θέση να συζητήσουμε. Ο νοών νοείτω και ουαί τω ανοήτω...
* Η Ειρήνη Ζαχαριαδάκη είναι αρχιτέκτονας μηχανικός, MSc, ΜΒΑ, προϊσταμένη Τμήματος Κτηριακών Έργων Δήμου Μαλεβιζίου.
