Πάλι θα έρθουν τα Χριστούγεννα. Ύστερα θα μπει ο νέος χρόνος. Θα ανταλλάξουμε ευχές. Και η ζωή θα συνεχίζεται. Όσα σπίτια κι αν καούνε. Όσες περιουσίες κι αν χαθούνε. Ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός. Άλλωστε, το είχε γράψει κι ο Ελύτης: «Εάν αποσυνθέσεις την Ελλάδα, στο τέλος θα δεις να σου απομένουν μια ελιά, ένα αμπέλι κι ένα καράβι. Που σημαίνει: με άλλα τόσα την ξαναφτιάχνεις»... Όχι. Δεν είμαι αυτό που λένε “αισιόδοξος”... Θεωρώ πως η “αισιοδοξία” από μόνη της είναι ένας δρόμος καταστροφικός. Ένας άνθρωπος που χωρίς να αγωνίζεται δηλώνει απλά “αισιόδοξος”, για μένα είναι ένας απολιτικός, αδιάφορος και τελικά ηλίθιος, που ακριβώς επειδή δεν κάνει “τίποτα” για να αλλάξει... “κάτι”, γίνεται και επικίνδυνος... Ένας “κύριος Τίποτα” για την ίδια την κοινωνία, δηλαδή... Την ώρα που η κοινωνία υποφέρει και χρειάζεται ανθρώπους που θα παλέψουν για τα καθημερινά της προβλήματα. Ναι, η αισιοδοξία από μόνη της σημαίνει απραξία. Και η απραξία είναι επικίνδυνη για την κοινωνία. Διότι, όπως έγραψε και ο Άλμπερτ Αϊνστάιν, «ο κόσμος δε θα καταστραφεί από αυτούς που κάνουν το κακό, αλλά από αυτούς που παρακολουθούν χωρίς να κάνουν τίποτα»...
Έλεγα, λοιπόν, πιο πριν ότι τώρα μπαίνει το φθινόπωρο. Και από παιδιά το νιώθαμε... «Έρχεται ο Σεπτέμβρης και ανοίγουν τα σχολεία. Αλλά είναι και η εποχή που μας φέρνει πιο κοντά στα Χριστούγεννα»... Ναι... Έχω “λιγάκι” μεγαλώσει για να το νιώθω ακόμα... Όμως, ας προσπαθήσουμε να ξαναγίνουμε παιδιά... Και ταυτόχρονα, να μείνουμε ενεργοί άνθρωποι και να μην πάψουμε ποτέ να ενδιαφερόμαστε και να παλεύουμε για μια καλύτερη μέρα.
Γιατί αυτή η καλύτερη μέρα θα έρθει. Αλλά δε θα έρθει από μόνη της. Θα πρέπει να τη φέρουμε εμείς... Όλοι εμείς που ενδιαφερόμαστε. Και όχι οι αδιάφοροι, οι “καλοί”, οι λεγόμενοι “κυρ Παντελήδες”, που... “κοιτάζουν μόνο τη δουλειά τους και το σπίτι τους”... Και τελικά, ξέρεις κάτι; Όταν ο κόσμος γύρω “καίγεται”, η “φωτιά” κάποια στιγμή θα έρθει και στο δικό σου σπίτι. Και τότε, ίσως καταλάβεις πόσο λάθος έκανες που όλο αυτό το διάστημα δεν έκανες τίποτα για να βοηθήσεις κι εσύ στο σβήσιμό της... Κι εδώ, δυστυχώς, η φωτιά δεν είναι μόνο μια παρομοίωση, αλλά και μια φριχτή πραγματικότητα, για ένα μεγάλο μέρος της Ελλάδας... Η Ελλάδα “στα κάρβουνα”, λοιπόν... Δράματα δίχως τέλος... Καμένα όνειρα... Στάχτη που σκεπάζει τα όνειρα των ανθρώπων, από τη μια στιγμή στην άλλη... Πόσο, άραγε, να μπορούν να είναι αισιόδοξοι οι άνθρωποι; Ξεσπιτώθηκαν μέσα σε μια στιγμή... Είδαν να καίγονται τα σπίτια μέσα στα οποία ακούστηκε το πρώτο κλάμα των παιδιών τους. Οι περιουσίες τους, τα ζώα τους... Όλα στάχτη... Μέσα σε μια στιγμή!
Κι όμως... Όσο υπάρχουν άνθρωποι που μπαίνουν μες στις φλόγες για να σώσουν οτιδήποτε αν σώζεται, χωρίς ο αγώνας τους να έχει σχέση με τη δική τους τη ζωή αλλά με τη ζωή των άλλων, τόσο και θα υπάρχει ασφαλώς και η ελπίδα. Και ναι... κάποια στιγμή θα τελειώσουν και οι φωτιές... Θα μπούμε σε μια νέα περίοδο... Θα πρέπει να ξαναπάρουμε στα χέρια μας τις ζωές μας... Να μαζέψουμε τα κομμάτια μας μέσα από τις στάχτες και να ξαναφτιάξουμε, έστω και από την αρχή, όλα εκείνα που κατέρρευσαν και χάθηκαν στις φλόγες...
«Αύριο δεν υπάρχει»... Μα, ποιος το λέει αυτό; Πόσες φορές δεν ειπώθηκε ξανά, σε κρίσιμες εποχές για την ανθρωπότητα; Αλλά πάντοτε ξημερώνει ένα καινούργιο “αύριο”, γιατί οι άνθρωποι παλεύουν, ανατρέπουν, προχωρούν... Στη φύση του το έχει ο άνθρωπος να ψάχνει για μια καλύτερη ζωή και να μη συμβιβάζεται με την κατάσταση που πάνε να του επιβάλλουν... Σήμερα, ζούμε παγκόσμια μία πανδημία για την οποία λένε πολλοί πως δεν πρόκειται ποτέ να ξεπεραστεί.
Και με τη νέα γρίπη το έλεγαν πολλοί, το 2009 και το 2010. Ποιος θυμάται σήμερα τη νέα γρίπη; Η ανθρωπότητα πέρασε ένα σωρό πολέμους. Και μπόρεσε να προχωρήσει. Αλλά δυστυχώς, πάντοτε στον τροχό της ιστορίας υπάρχουν εκείνοι που θα θυσιαστούν, για να μπορέσουν οι υπόλοιποι να συνεχίσουν τη ζωή τους.
Έτσι είναι η ζωή. Είναι οι “αδιάφοροι”, που ζουν στον δικό τους κόσμο και αισθάνονται “καλά”. Και είναι και οι άλλοι που αγωνίζονται. Και πολύ συχνά... πεθαίνουν...
Πάλι θα έρθουν τα Χριστούγεννα. Και θα αλλάξει η χρονιά. Και θα φτάσουμε κάποτε να τα θυμόμαστε όλα αυτά, κουνώντας το κεφάλι μας και διηγώντας τα σαν παραμύθι, σαν έναν κακό εφιάλτη... Και θα τα λέμε στα παιδιά... Στα παιδιά, που δε γεννήθηκαν ακόμη...
(Φωτογραφία Αρχείου IN TIME)
