Τρομάξαμε, σοκαριστήκαμε, βγήκαμε στους δρόμους και τις πλατείες κατά χιλιάδες και φωνάξαμε πως θέλουμε “πίσω τις ζωές μας”, από την πρώτη στιγμή που ο Γιώργος Παπανδρέου μας έβαλε στον “γύψο” του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.
Τότε μας έλεγαν να κάνουμε υπομονή. Πως οι θυσίες μας θα πιάσουν τόπο. Πως, όσο περισσότερο σφίξουμε το ζωνάρι, τόσο πιο γρήγορα θα ξαναβγεί η χώρα μας στις αγορές κι εμείς θα επιστρέψουμε στην “κανονικότητά μας”... Αυτό, τέλος πάντων, που οι εξουσιαστές χαρακτήριζαν ως “κανονικότητα” της ζωής των Ελλήνων μέχρι και τις 23 Απριλίου του 2010 που πήγε ο ΓΑΠ στο Καστελόριζο και έκανε το περίφημο διάγγελμα προς τον ελληνικό λαό...
Συσσίτια. Αυτοκτονίες. Θάνατοι από το κρύο. Μαγκάλια και ξυλόσομπες “επέστρεψαν” στην καθημερινότητά μας, αφού όλη αυτή η τραγωδία με το ΔΝΤ και τα μνημόνια, που υπέγραψαν οι Γιώργος Παπανδρέου με Ευάγγελο Βενιζέλο, Αντώνης Σαμαράς και Αλέξης Τσίπρας, γύρισαν τις ζωές μας κάμποσες δεκάδες χρόνια πίσω... Στα χρόνια της κακομοιριάς, της πείνας και της εξαθλίωσης...
Πόσοι κατάφεραν να σταθούν όρθιοι στα πόδια τους; Ήταν το θέαμα ανατριχιαστικό... Ιδιαίτερα τα χρόνια από το 2010 μέχρι το 2013, βλέπαμε παντού συσσίτια αλλά και ανθρώπους να ψάχνουν στα σκουπίδια, καθώς από τη μια στιγμή στην άλλη καταστράφηκαν άνθρωποι νοικοκύρηδες, χάθηκαν περιουσίες, βγήκαν στο σφυρί οι κόποι μιας ολόκληρης ζωής, για ένα μεγάλο μέρος του κοσμάκη, που βίωνε τρομακτικές καταστάσεις, με τις τράπεζες να του ρουφούν το αίμα... Ο εφιάλτης της ακροδεξιάς γιγαντώθηκε στην Ελλάδα, όπως έγινε και στην υπόλοιπη Ευρώπη, αφού “πατούσε” - όπως πάντα έκανε - στη θλίψη, την απόγνωση, την πείνα των ανθρώπων...
Το έχω ξαναγράψει. Όταν ένας παλιός διευθυντής μου σε εφημερίδα του Ηρακλείου μού απάντησε στο αίτημα για αύξηση μισθού ότι «όχι μόνο δεν μπορούμε να σου κάνουμε αύξηση, αλλά κανονικά θα πρέπει να σου κάνουμε και... μείωση, παιδί μου», μου ακούστηκε σαν κάτι απίστευτο, εξωπραγματικό, τερατώδες... «Δεν μπορεί να ακούω τέτοια πράγματα», έλεγα από μέσα μου... Πού να ήξερα ότι λίγα χρόνια μετά θα ερχόταν η στιγμή που οι μισθοί και οι συντάξεις θα κόβονταν σαν καρπούζι με τις ευλογίες του κράτους. Και αυτό θα γινόταν με νόμους του κράτους, σε μια φιλοσοφία του στυλ “έτσι πρέπει να γίνει. Για το καλό μας. Για να μη... χάσουν οι τράπεζες και για να μην μας εκτοπίσουν από την οικογένεια της Ευρωζώνης οι δανειστές μας που τόσο μας αγαπούν, όταν δε θα μπορούμε πια να ανταποκρινόμαστε στις ρυθμίσεις του Δανείου”...
Και πέρασαν τα χρόνια... Και χάθηκαν πάρα πολλοί συνάνθρωποί μας. Τα μεγαλύτερα θύματα ήταν οι φτωχούληδες του Θεού, που ήταν ήδη φτωχούληδες όταν μπήκαμε στα μνημόνια. Και δεν είχαν στην άκρη “μαξιλάρια” για να μπορούν να ακουμπήσουν. Έχασαν και τις δουλειές τους και πείνασαν αυτοί και τα παιδιά τους. Πέρασαν λοιπόν τα χρόνια... Ήρθε ο ΣΥΡΙΖΑ που μας έκανε στο πρώτο εξάμηνο του 2015 να ελπίζουμε, μέχρι που υπέγραψε κι αυτός μνημόνιο, κάνοντας το “οχ” του λαού μας “ναι” απέναντι στους δανειστές, τον Σόιμπλε και τη... “μαντάμ” Μέρκελ...
Και όταν τα τελευταία χρόνια πράγματι πήγαμε να πάρουμε μια ανάσα, ήρθε ο κορωνοϊός...
Από το 2010 ένας ολόκληρος λαός έχει στηθεί “στον τοίχο”... Μας δείχνουν με το δάχτυλο. Μας στοχοποιούν. «Προσέξτε», μας λένε. «Αν δε συμμορφωθείτε θα πάθετε τούτο, θα πάθετε το άλλο»... Πόσο να αντέξουμε όμως, ρε γαμώτο; Τουλάχιστον στα πρώτα χρόνια της οικονομικής κρίσης ο λαός βγήκε στους δρόμους. Έχασε πολλά, αλλά μπόρεσε και να σώσει άλλα τόσα... Ήλπιζε σε μια “καλύτερη μέρα”, μέσα βέβαια πάντοτε από αγώνες. Μέχρι που ήρθε αυτή φοβερή πανδημία και τώρα έχει επέλθει η πλήρης ισοπέδωση...
Μια ανάσα δεν πήραμε... Αρχίσαμε κάπως να ανασαίνουμε τα τελευταία χρόνια και ήμασταν και πάλι έτοιμοι να βγούμε στον δρόμο αν χρειαστεί, αλλά το ξέσπασμα του κορωνοϊού μάς καθήλωσε απότομα, χωρίς να έχουμε πια τη δύναμη να φωνάξουμε, σε ένα ιδιόρρυθμο καθεστώς παγκόσμιου τρόμου, που κανείς πια δεν ξέρει αν και πότε θα βγούμε από το φοβερό ετούτο τούνελ.
Από τη μεταπολίτευση και μετά; Η δεκαετία του ’80 με την πλασματική ευημερία... Τα σκάνδαλα στα τέλη της δεκαετίας εκείνης... Ύστερα μας έφεραν το Χρηματιστήριο και ξαφνικά μας έκαναν... “επενδυτές” και αεριτζήδες... Σταματήσαμε να παράγουμε. Μόνο καταναλώναμε. Το “όνειρο” που σκόπιμα καλλιεργούσαν τότε ήταν να διοριστούμε στο Δημόσιο και να γίνουμε πλούσιοι παίζοντας στο Χρηματιστήριο... Το 2000 ήρθε η πτώση του σημιτικού καθεστώτος. Και να ο Κωστάκης ο Καραμανλής... “σεμνά και ταπεινά”... Μέχρι που ο Καραμανλής ουσιαστικά παρέδωσε την εξουσία στον Γιωργάκη για να μας οδηγήσει στην “κρεμάλα” του ΔΝΤ, παρότι σε κείνη την προεκλογική περίοδο μάς έταζε ακόμα και... διπλασιασμό των αγροτικών συντάξεων...
Γι’ αυτό σου λέω. Ο ελληνικός λαός είναι σε πολύ χειρότερη μοίρα σήμερα από πολλούς άλλους λαούς... Κόπωση, απογοήτευση, ψυχολογική κατάρρευση... Δεν αναφέρομαι και πάλι σε όλους. Αναφέρομαι στον απλό λαό... Όχι στην ελληνική ελίτ... Και τελικά, δεν τρέφω αυταπάτες... Βλέποντας τη σημερινή κορωνοκατάσταση, την αριθμολαγνεία, την τρομολαγνεία, την αστυνομοκρατία και όλα τα σχετικά, μια φράση έρχεται στο μυαλό μου... «Να δεις τι σου ’χω, για μετά»...
