Διαβάζω, πληροφορούμαι και βλέπω τις τελευταίες ημέρες αυτή την αγωνιώδη προσπάθεια που γίνεται (!) για να παταχθεί η παραβατικότητα στο Ασήμι. Τι περιπολικά, τι οχήματα των ΤΑΕ, τι περιπολίες, τι κουκούλες, τι προσαγωγές... Θυμίζει τη NYPD (New York City Police Department) στην καρδιά του Μανχάταν, λέω, και απευθείας αυτό που σκέφτομαι είναι πόσο σύντομα - αυτή τη φορά - το σκηνικό και πάλι θα αλλάξει και η οπλοφορία θα αποτελεί και πάλι “κανονικότητα”.
Όχι ότι μόνο στο Ασήμι γίνονται αυτά... μη σπεύσετε να βγάλετε τέτοιο συμπέρασμα. Απλά αυτή τη φορά το Ασήμι τέθηκε στο επίκεντρο. Θλίψη και οργή από τους κατοίκους, αλλά κυρίως φόβος. Είναι αυτός ακριβώς ο φόβος που κλείνει τα στόματα και ανοίγει τις ορέξεις των “πρωτοπαλίκαρων” και των “καπετάνιων” τους, που απολαμβάνουν, αφού δε χαίρουν εκτίμησης, να χαίρουν φόβου...
Παρακολούθησα και την προσπάθεια του ταξίαρχου, αστυνομικού διευθυντή Ηρακλείου στο Δημοτικό Συμβούλιο που πραγματοποιήθηκε και συζητήθηκε το θέμα. Κάπου ανάμεσα στα όσα δεν είπε αλλά υπονόησε, και ανάμεσα σε αυτά που εννοήθηκαν αφού ειπώθηκαν και μάλιστα σε συγκεκριμένο τόνο, καταλάβαινες ότι ο άνθρωπος γνωρίζει καλά ότι και μέσα στην αίθουσα που γινόταν το Συμβούλιο υπήρχαν “κάποιοι” - και αυτοί με ονοματεπώνυμο - που μπορεί να μην είναι σε “ευθεία γραμμή” με τα “παλικάρια”, αλλά σίγουρα έχουν τον τρόπο να έρθουν σε επαφή μαζί τους. Χωρίς να υπονοώ οτιδήποτε, αυτό που ευθέως λέω είναι ότι και οι κάτοικοι «όλοι γνωρίζουν ποιοι, όλοι γνωρίζουν γιατί κι όλοι σωπαίνουν όταν η ώρα το απαιτεί».
Μήπως η ώρα ήρθε και έφυγε; Μήπως πια στο Ασήμι και σε όλα τα χωριά που οι “καπεταναίοι” βρίθουν χρειάζεται άλλη προσέγγιση; Μήπως και η ίδια η Δικαιοσύνη, μπροστά σε αυτό το θέμα, ακόμη δεν έχει ξεκαθαρίσει με ποιους επιθυμεί να είναι; Όσο τέτοιοι “καπετάνιοι της στεριάς” κυκλοφορούν με τα “κουμπούρια” τους και αν τους “καπνίσει” ρίχνουν και μια στον αέρα έτσι για τον “χαμό” και η κατάληξη είναι κάτι ποινές 6μηνες και 8μηνες με αναστολή, τόσο η λογική αυτή, όσα αστυνομικά τμήματα και να ανοίξουν, θα είναι η ίδια.
Πριν φτάσουμε να θρηνούμε κανένα νέο θύμα από “νταϊλίκι” ή άσκοπους πυροβολισμούς και πριν δούμε χωριά να ερημώνουν γιατί οι άνθρωποι φοβούνται, μήπως να δούμε το θέμα πιο σοβαρά;
Κάθε φορά που σκέφτομαι πόσο σοβαρά θα έπρεπε να το πάρει η ίδια η κοινωνία, θυμάμαι αυτό το περίφημο κίνημα στις αρχές της δεκαετίας του 2000 με πρωτεργάτη τον Μίκη Θεοδωράκη, με επίκεντρο την καταπολέμηση της οπλοφορίας και την παύση ρίψης των άσκοπων πυροβολισμών σε γάμους και βαφτίσια...
Δε θα ξεχάσω πόσοι άνθρωποι με καταγωγή από την Κρήτη, πόσοι επιστήμονες, πόσοι συγγραφείς, πόσοι άνθρωποι των γραμμάτων και των τεχνών, αλλά κυρίως πόσοι απλοί καθημερινοί άνθρωποι του τόπου μας είχαν νιώσει ότι κάτι καινούργιο έρχεται.
Μετά από λίγο καιρό, όταν σε επίσημη επίσκεψη πολιτικού (μεγάλου βεληνεκούς) είδα τα πλάνα από την άφιξή του σε χωριό... και οι “μπαλοθιές” έδιναν και έπαιρναν ως μια γενναία δόση “ατραξιόν” με παραδοσιακό χαρακτήρα... έπαψα να πιστεύω.
