«Ντα... το φαΐ είναι μόνο;»... Ατάκα ηλικιωμένου αγρότη στην κάμερα της εκπομπής, τότε, στην “ΚΡΗΤΗ ΤV”. Μόλις είχε μπει η Ελλάδα στον “γύψο” του ΔΝΤ από τον Γιώργο Παπανδρέου, που λίγους μήνες πριν υποσχόταν... διπλασιασμό των αγροτικών συντάξεων!..
Και ήταν πραγματικά της μόδας τότε να λέμε και να γράφουμε αυτό το περιβόητο... πως «ο αγρότης, τουλάχιστον, δε θα πεινάσει»... Όχι ότι αυτό δεν ήταν η αλήθεια σε ό,τι αφορά το φαγητό. Διότι, πράγματι, ο αγρότης «κάτι θα βρει να φάει. Στη χειρότερη περίπτωση θα βγει και θα μαζέψει βρούβες. Ενώ στις πόλεις»... Όμως, «το φαΐ είναι μόνο;», που ρώτησε με νόημα ο αγρότης των Δαφνών, για να συνεχίσει να μιλάει στη συνέχεια για όλες τις ανάγκες ενός νοικοκυριού, ανεξάρτητα από το αν αυτό βρίσκεται στο χωριό ή στην πόλη.
Αν φτάσουμε στη λογική (που τεχνηέντως ίσως είχε αρχίσει τότε να καλλιεργείται) ότι ο άνθρωπος «άμα έχει φαγητό και έχει και την υγειά του, δεν έχει κανένα πρόβλημα», τότε απλά αποδεχόμαστε όλα αυτά που θέλουν να μας επιβάλλουν οι έχοντες την εξουσία εθνικώς, ευρωπαϊκώς και παγκοσμίως:
- «Έχεις να τρως και να πίνεις; Ε, τότε μη μιλάς. Άλλοι δεν τα έχουν ούτε αυτά»...
- «Δες τον διπλανό σου που ψάχνει στα σκουπίδια για να φάει»...
- «Κακομοίρη μου. Μη δυσανασχετείς που δεν τα βγάζεις πέρα ενώ δουλεύεις σαν τον σκύλο. Πάλι καλά να λες που έχεις και δουλειά με όλη αυτή την κρίση»...
- «Σσσσσ. Μη μιλάς εσύ. Άσε τους άλλους να βγάλουν το φίδι από την τρύπα. Εσύ έχεις παιδιά και δε “σε παίρνει”»...
Όλες αυτές λοιπόν οι “λογικές” μετέτρεψαν αργά αλλά σταθερά τον ελληνικό λαό σε έναν λαό “του καναπέ”... Και είναι πολλές φορές που μου έρχεται στον νου η κουβέντα του αγρότη από τις Δαφνές, ότι δεν είναι μόνο το φαΐ που πρέπει να μας νοιάζει. Δεν είναι μόνο το φαΐ η ανάγκη ενός σύγχρονου ανθρώπου. Δε με ενδιαφέρει, σε τελευταία ανάλυση, ούτε του Σόιμπλε, ούτε της Μέρκελ, ούτε κανενός “μεγάλου και τρανού” ηγεμονίσκου η άποψη για τον «Έλληνα που καλόμαθε στην καλοπέραση και σήμερα του κακοφαίνεται που πρέπει να γυρίσει πίσω τα δανεικά που έπαιρνε όλα αυτά τα χρόνια»...
Ε, λοιπόν όχι. Έχουμε κι άλλα να κοιτάξουμε. Πρέπει να δούμε τι θα κάνουμε με τη μόρφωση των παιδιών μας. Έχουμε ανάγκη να ψυχαγωγούμαστε, εκτός από το να δουλεύουμε. Έχουμε ανάγκη να ξεκουραζόμαστε. Και έχουμε δικαίωμα να μπορούμε να καλύπτουμε κάθε μήνα τις βασικές μας ανάγκες χωρίς τα “αχ και τα βαχ” στα οποία μας καταδίκασαν όλοι εκείνοι οι “σωτήρες” που αποφάσισαν για μας, χωρίς εμάς...
Δεν έχει κανείς μάλιστα το δικαίωμα να θεωρήσει πως το δικό μου το παιδί είναι παιδί ενός κατώτερου Θεού στη μόρφωση, την υγεία, το δικαίωμα να έχει αύριο μια θέση εργασίας, χωρίς να χρειάζεται να περάσει από γραφεία κομματικά ή να φιλήσει... “κατουρημένες ποδιές” που λέει και ο λαός μας...
Είναι, σε τελευταία ανάλυση, πολύ μεγάλη ξεφτίλα να έρχονται όλοι αυτοί που κατηγορούν τον ελληνικό λαό (με τον Γιωργάκη στα χρόνια των πρώτων μνημονίων να πηγαίνει από χώρα και σε χώρα και να το κάνει απροκάλυπτα), λέγοντας πως πριν από τα μνημόνια κάναμε σπατάλες, καλοπερνούσαμε, κοιτάζαμε το σήμερα και ποτέ το αύριο...
Δεν αναφέρομαι στην ελίτ αυτής της χώρας. Εκείνη, έτσι κι αλλιώς, σήμερα έχει κάνει την... “κρίση ευκαιρία”... Μιλάω για τους απλούς ανθρώπους που σήμερα δυσκολεύονται να ζήσουν. Δεν είναι μόνο το φαΐ λοιπόν. Θέλουμε πίσω τις ζωές μας. Και τις θέλουμε τώρα!
