Ποτέ δε φταίμε εμείς και μόνο εμείς. Εμείς που παρανομούμε, εμείς που ανεχόμαστε την παραβατική συμπεριφορά των άλλων, εμείς που ψάχνουμε τρόπους να ξεγλιστρήσουμε από τον νόμο…
Υπάρχουν δύο βασικές κατηγορίες ανθρώπων, επιχειρώντας την... ταξινόμηση της σκληρής πραγματικότητας σε αυτή τη δύσμοιρη χώρα. Οι homo... copanus και οι homo... lamogius. Στην πρώτη εντάσσονται όλοι εκείνοι που κατά το κοινώς ρηθέν πηγαίνουν με τον “σταυρό στο χέρι”. Αυτοί που μπορούν να περιμένουν υπομονετικά στην ουρά χωρίς να προσπαθούν να “φάνε” τη θέση τού άλλου σε μια υπηρεσία ή οπουδήποτε αλλού, όλοι εκείνοι που είναι ικανοί να περπατούν για ώρα προκειμένου να μην παρκάρουν σε σημείο που θα εμποδίζει είτε την ορατότητα είτε τη διέλευση, αυτοί που δε θα επιτρέψουν στον εαυτό τους να βλάψει με οποιονδήποτε τρόπο τον συμπολίτη τους, στη λογική ότι δε θα ήθελαν να κάνουν σε κάποιον εκείνο που δε θα ήθελαν να κάνει κάποιος άλλος στους ίδιους.
Στη δεύτερη κατηγορία ανήκουν οι “έξυπνοι”, αυτοί που μπαίνουν σφήνα στο... “κονβόι” των οχημάτων οι οδηγοί των οποίων περιμένουν υπομονετικά να ξεμπλοκάρει η κίνηση και να συνεχίσουν τον δρόμο τους. Και το ακόμα πιο άθλιο, αν τολμήσει κανείς να τους “την πει”... “στη λένε” κι από πάνω. Αυτοί που προκειμένου να εξυπηρετηθούν δε θα διστάσουν να διπλο-τριπλο-παρκάρουν και άντε τρέχα-γύρευε εσύ που σταμάτησες το αυτοκίνητό σου σωστά και με σεβασμό στους άλλους στην άκρη, να βρεις τον τρόπο να απεγκλωβιστείς και να φύγεις. Εκείνοι που, προκειμένου να εξυπηρετηθούν, δεν τους καίγεται καρφάκι αν ένας ολόκληρος δρόμος μπλοκάρει και ταλαιπωρηθούν δεκάδες οδηγοί ή ένα όχημα έκτακτης ανάγκης δε θα μπορέσει να περάσει. Χωρίς να σκέφτονται ότι το ίδιο όχημα θα μπορούσε να τρέχει για το δικό τους σπίτι και κάποιος άλλος που ανήκει στην ίδια... ταξιανθία των τσουκνίδων έχει μπλοκάρει για ταυτόσημο (περί πάρτης) λόγο τον δρόμο. Αυτοί που μόλις νυχτώσει βγάζουν τα σκουπίδια από την πόρτα τους και τα βάζουν στην πόρτα του γείτονα, ώστε να μην τα μυρίζουν οι ίδιοι. Αυτοί, εκείνοι... και πάει λέγοντας... Η λίστα θα μπορούσε να τραβήξει πολύ μακριά. Δε θα είχε όμως και πολύ νόημα, αφού μια ματιά να ρίξουμε γύρω μας, θα δούμε αρκετούς εκπροσώπους της εν λόγω κατηγορίας. Οι πράξεις ενός (ή μίας) από αυτούς τους “έξυπνους” (-ες) είχα την ατυχία να μου τσακίσουν το σαββατοκύριακό μου, γεγονός που έδωσε τροφή γι’ αυτό το άρθρο.
Η ανακάλυψη μόλις άνοιξα το μάτι τού παρκαρισμένου στην ευθεία, στην άκρη-άκρη, χωρίς να εμποδίζει, έξω από το σπίτι μου, αυτοκινήτου μου, της μικρής δηλαδή περιουσίας μου (όπως ισχύει για την πλειονότητα), τρακαρισμένη. Αυτός (ή αυτή) που έχει το θράσος να αποκαλείται οδηγός χτύπησε από πίσω το αυτοκίνητό μου ή, για να ακριβολογώ, έπεσε πάνω του σαν οδοστρωτήρας, προκαλώντας του σημαντική ζημιά και έγινε καπνός, μιας που ουδείς υπήρχε για να τον (την) αντιληφθεί, χωρίς φυσικά να αφήσει ένα σημείωμα με τα στοιχεία. Λες και θα πλήρωνε από την τσέπη του (της) τη ζημιά που μου προκάλεσε (εκτός φυσικά αν δεν είχε ασφάλεια, χωρίς αυτό να δικαιολογεί την πράξη του-της). Έτσι εγώ, ως βλάκας, αφού δεν μπορώ να βγάλω φυσικά άκρη για τον δράστη (“ψύλλους στα άχυρα” μου είπαν) θα πρέπει να πληρώσω από την τσέπη μου τη ζημιά - για την οποία φυσικά δεν ευθύνομαι - έχασα την πολύτιμη ηρεμία μου, ενώ ο ίδιος, που φυσικά δεν του καίγεται καρφάκι για το τι έκανε, θα πέρασε μια χαρά χωρίς να χαλάσει τη ζαχαρένια του.
Και θα μου πείτε, τι σας νοιάζει τώρα εσάς για το δικό μου πρόβλημα; Εδώ είναι το “ζουμί”. Όπως πλήρωσα εγώ την ανευθυνότητα κάποιου, έτσι ακριβώς μπορεί να την πληρώσει ο οποιοσδήποτε (ή να του έχει ήδη συμβεί), καθότι αυτής της κατηγορίας οι άνθρωποι “ζουν ανάμεσά μας”. Αν έδρασε τόσο ανεύθυνα και επικίνδυνα, ποιος θα τον εμποδίσει αύριο να ενεργήσει ανάλογα σε ένα ακόμα πιο σοβαρό περιστατικό πάνω στο τιμόνι; Και πόσους από αυτούς τους ανεγκέφαλους, απαράδεκτους και δε συνεχίζω τη συμπλήρωση της λίστας, συναντάμε καθημερινά στον δρόμο μας και κουνάμε αδιάφορα το κεφάλι (δεν είδα, δεν ξέρω) γιατί δε μας αφορά. Αν όμως σκεφτείς ότι αυτό που κάνεις στον άλλο ή τους άλλους δε θα ήθελες να στο κάνουν εσένα, ίσως όλοι μας να είμασταν τουλάχιστον πιο πολιτισμένοι και... Ευρωπαίοι. Και ίσως πιο άνθρωποι που θα σκεφτόμαστε και λίγο τον συνάνθρωπό μας, που στην τελική δε μας φταίει σε τίποτα. Ξέρετε, αυτού του είδους οι άνθρωποι δεν υπάρχουν μόνο εδώ. Υπάρχουν και στο “εξωτερικό”, το οποίο το χρησιμοποιούμε ως παράδειγμα κάθε φορά που θέλουμε να στηλιτεύσουμε τα εγχώρια κακώς κείμενα, έχοντάς το ως παράδειγμα για τα περί του αντιθέτου. Η διαφορά έγκειται στο ότι εκεί... έξω ισχύει το dura lex, sed lex, που έλεγαν οι Λατίνοι, δηλαδή “σκληρός νόμος αλλά νόμος”, κάτι που λειτουργεί αποτρεπτικά. Όταν ξέρεις ότι η παράβασή σου θα σημάνει και την επακόλουθη τιμωρία, δε σε παίρνει και πολύ να κάνεις τον έξυπνο. Και το πιο σημαντικό, δεν επαφίεται μόνο στα “όργανα της τάξης” η τήρηση του dura lex, sed lex, αλλά και στους πολίτες. Καθότι κανείς δε θέλει να ανήκει στην κατηγορία του homo... copanus, αν σε πάρουν χαμπάρι να παρανομείς δε θα τη γλιτώσεις. Γιατί, σου λέει ο άλλος, «δεν είμαι εγώ βλάκας να τηρώ τον νόμο κι εσύ να κάνεις ό,τι γουστάρεις... Δεν είμαι εγώ ο homo... copanus κι εσύ ο homo... lamogius. Εδώ όμως έχουμε συνηθίσει αλλιώς. Φυσικά φταίει το ότι είναι Βαλκάνια, ότι έχουμε μεσογειακό ταπεραμέντο (σαν να λέμε μεσογειακή διατροφή ένα πράμα), αλλά ποτέ δε φταίμε εμείς και μόνο εμείς. Εμείς που παρανομούμε, εμείς που ανεχόμαστε την παραβατική συμπεριφορά των άλλων, εμείς που ψάχνουμε τρόπους να ξεγλιστρήσουμε από τον νόμο, εμείς που νομίζουμε ότι η πάρτη μας είναι σαν το κέντρο του σύμπαντος ένα πράμα, εμείς που τα ξέρουμε όλα, που είμαστε υπεράνω όλων, που πρέπει να μας κάνουν και υπόκλιση, γιατί είμαστε «εμείς».
Κάπως έτσι ο υποφαινόμενος διαπίστωσε για πολλοστή φορά ότι ανήκει στην κατηγορία των homo... copanus, όπως βεβαίως και αρκετοί ακόμα που πνίγονται απ’ όλα αυτά που συμβαίνουν βλέποντας τους “έξυπνους” να είναι εκείνοι που τελικά επιβιώνουν και περνάνε μια χαρά τη ζωούλα τους χωρίς να “ιδρώνει το αφτί τους”. Εκείνους που θα συνεχίζουν να παρκάρουν όπου βρίσκουν, που θα συνεχίζουν να αδιαφορούν για κανόνες και υποχρεώσεις, αυτούς που θα συνεχίσουν να μας “τρώνε” τη σειρά στις ουρές για να βγουν πρώτοι και υπερήφανοι που τα κατάφεραν και πάλι.
