Είναι φορές που δεν μπορώ να κατανοήσω τη λογική ορισμένων νεαρών...
Και αναφέρομαι στις εικόνες που συναντάμε καθημερινά στο Ηράκλειο με νεαρούς δικυκλιστές που έχουν μαζί τους τον φίλο ή τη φίλη τους και μάλιστα χωρίς κράνος. Όσο αίμα και να χυθεί σε αυτόν τον τόπο δεν αρκεί, καθώς μόλις η τραγωδία μπει στη σκιά της δημοσιότητας όλα επανέρχονται σε αυτήν την τραγική κατάσταση που θέλει πολλούς υποψήφιους νεκρούς στους δρόμους του νησιού...
Τα νεαρά παιδιά που χάνονται στην άσφαλτο έστω για λίγο μας θυμίζουν ότι όσο υπάρχουν αυτές οι λογικές τα φέρετρα στις κρητικές οικογένειες θα μας “δείχνουν” τις μεγάλες ευθύνες που έχουμε όλοι μας.
Μια βόλτα στις κρητικιές πόλεις θα σας πείσει για τη δραματική κατάσταση, ενώ μάλιστα αν κινηθείτε στο Ηράκλειο μετά τα μεσάνυχτα τις Παρασκευές και τα Σάββατα θα παρατηρήσετε αυτά τα δεκάδες δίκυκλα που οδηγούν νεαροί και από πίσω τους έχουν και τη φίλη τους ή τον φίλο τους, χωρίς να λαμβάνεται κανένα μέτρο ασφαλείας.
Άραγε πώς θα μπορούσαν να χειριστούν αυτή την κατάσταση οι γονείς, που πολλές φορές κινούνται στη λογική της άγνοιας για το πώς μετακινείται το παιδί τους τα σαββατόβραδα της διασκέδασής του;
Βεβαίως και ο θρήνος σε μια οικογένεια είναι σκληρός και απόλυτα σεβαστός, όμως όλοι μας πρέπει να βοηθήσουμε για να σταματήσει αυτή η αιματοχυσία...
Γνωρίζουμε ότι, όταν το παιδί ενηλικιωθεί, με βάση τον νόμο ανεξαρτητοποιείται από την οικογένειά του και πως αυτό είναι μια πραγματικότητα σε όλες τις δυτικές χώρες. Δυστυχώς όμως στη δική μας πατρίδα η έλλειψη ενημέρωσης και κυκλοφοριακής αγωγής είναι μια σύγχρονη “θηλιά” στον λαιμό οδηγών νεαρότερων γενεών που χάνονται τόσο άδικα και υπό την ανοχή της ίδιας της κοινωνίας, αλλά και της Πολιτείας.
Βεβαίως και χρειάζονται υποδομές στους δρόμους μας, όμως, αν δεν αλλάξουμε εμείς οι ίδιοι, καθημερινά θα βλέπουμε και θα διαβάσουμε αυτές τις οικογενειακές τραγωδίες, με τον πόνο όλων μας να διαρκεί όσο διαρκεί ένα τηλεοπτικό ρεπορτάζ και μετά... πάμε για το επόμενο θύμα.
Όσο σκληρό και αν είναι, όλοι ζούμε μια θλιβερή πραγματικότητα, με το αίμα να έχει μετατραπεί σε ένα ποτάμι αβάσταχτης ανοχής και ντροπής. Ως πότε θα επιτρέπουμε αυτή την αιματοχυσία;
