Η πιο μεγάλη γιορτή του χρόνου και εκείνη που είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την Ορθοδοξία. Γιορτή με παιδικές μνήμες, όταν υπήρχε ακόμα λίγο άρωμα γιορτών. Με το σπίτι να λάμπει από φως και τις μυρωδιές από τα γλυκά να σπάνε τη μύτη, γαργαλώντας πονηρά τους ουρανίσκους που πάλευαν με την απαγορευτική νηστεία των ημερών. Με την αγωνία για τις λαμπάδες, τις απλές, με έναν ταπεινό φιόγκο το πολύ, άντε και κανένα πασχαλινό αβγό. Χωρίς ακριβά δώρα που δεν έχουν την παραμικρή σχέση με τη γιορτή της αγάπης και του φωτός και ειδικά σε αυτούς τους χαλεπούς καιρούς φέρνουν σε δύσκολη θέση γονείς και νονούς.
Του Σταύρου Μουντουφάρη
Σοκαριστικές μνήμες συγκρινόμενες με το οδυνηρό σήμερα. Όπου οι λαμπάδες έχουν πάνω τους τέρατα, υπερήρωες του σκότους, προορισμένους να σκοτώνουν, προετοιμάζοντας το έδαφος για την είσοδο στον αδυσώπητο κόσμο των «μεγάλων».
Σκοτεινά παιχνίδια που έχουν σαν στόχο να καλλιεργήσουν τον τρόμο και τη βία, διαλύοντας κάθε τρυφερότητα έχει απομείνει στις παιδικές ψυχές. Και αυτή δεν είναι βεβαίως η μόνη διαφορά του όχι και τόσο μακρινού στο χρόνο τότε με το τώρα. Με το Πάσχα του σήμερα. Με το ρολόι να τρέχει πιο γρήγορα απ' ό,τι τις καθημερινές. Με την αναμέτρηση μαζί του, μια καταδικασμένη υπόθεση. Πάσχα, χωρίς κατάνυξη.
Άλλωστε, πού χρόνος για κάτι τέτοιο πια; Πότε να πας στην εκκλησία για να παρακολουθήσεις τις ιερές ακολουθίες, να καταλάβεις λίγο Πάσχα; Αφού τρέχεις σαν τρελός. Δυστυχισμένος μέσα στη μίζερη καθημερινότητα. Πώς να καλύψεις τις όλο και πιο αυξημένες υποχρεώσεις του σήμερα;
Με το δώρο; Μα αυτό έχει εξατμιστεί πριν ακόμα το πάρεις στα χέρια, αφού έχει... "πιστωθεί" για την πληρωμή λογαριασμών και άλλων υποχρεώσεων. Γιορτινές μέρες που προσπαθείς να βρεις την άκρη για το τι πήγε στραβά και χάσαμε την ουσία των πάντων. Και βεβαίως ένα μεγάλο κομμάτι του ίδιου μας του εαυτού. Γιατί όλοι μας κουβαλούμε πια το βάρος μιας πνιγηρής πραγματικότητας κλεισμένοι σε ένα ανήλιαγο υπόγειο χωρίς παράθυρα, ούτε καν χαραμάδες, προσπαθώντας να ζήσουμε ή μάλλον να επιβιώσουμε στο τώρα αφήνοντας το άγνωστο αύριο στο... αύριο. Αναζητώντας την απάντηση στο τι πήγε στραβά. Τι κάναμε τόσο λάθος.
Πώς βρεθήκαμε εγκλωβισμένοι σε ένα κόσμο τόσο άψυχο, τόσο κενό, τόσο ματαιόδοξο, χωρίς τον οποίο δεν ξέρουμε όμως πώς θα ζήσουμε. Γιατί οτιδήποτε έξω από τη ρουτίνα μας μοιάζει με επικίνδυνη αχαρτογράφητη ζώνη. Σε έναν κόσμο όπου πανανθρώπινες αξίες αποτελούν πια μια απλή πολυτέλεια, όπου τα συναισθήματα φωλιάζουν πια μόνο στις αναμνήσεις μαζί με τις πιο όμορφες εικόνες. Δύσκολοι καιροί για να εμπιστευτείς, δύσκολοι για να μιλήσεις και ακόμα πιο δύσκολοι για να ζήσεις. Σπάνια πια κοιτάμε μπροστά.
Άλλωστε, χρειάζεται κότσια για να το κάνεις, να τολμήσεις να ονειρευτείς χωρίς να κινδυνεύεις να φας τα μούτρα σου. Και έτσι αυτό που απομένει είναι να κοιτάζεις πίσω και να νοσταλγείς. Βλέποντας λάθη, μετανιώνοντας για αυτά, χωρίς όμως ποτέ να ζητάμε συγχώρεση. Ούτε από τον ίδιο μας τον εαυτό. Που έχει μάθει να είναι εγωιστής τόσο όσο να αντέξει σε αυτό τον κόσμο που, αν όχι και εμείς φτιάξαμε, τουλάχιστον ανεχτήκαμε και δεχτήκαμε να μας καταπιεί, σαν μάτι ενός τυφώνα.
