Ναι, ζούμε σε μια υπέροχη χώρα. Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία για αυτό. Τη νότια επαρχία Griechenland, γνωστή και ως Hellas η Elliniki Dimokratia στους ιθαγενείς που κοιτούν ακόμα τις χάντρες, τα καθρεφτάκια και το νερό της φωτιάς έκθαμβοι, βλέποντάς την ως τη μόνη λύση που θα τους βγάλει από την εποχή των σπηλαίων στην οποία βρέθηκαν χωρίς να το πολυκαταλάβουν. Ζούμε σε μια χώρα με ενάμισι εκατομμύρια ανέργους, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, άλλους τόσους που δουλεύουν για ένα κομμάτι ψωμί και ένας θεός ξέρει πόσους σε πραγματικό αριθμό που κοιτούν πια σαν χαμένοι το περίφημο τούνελ κρατώντας τα σπίρτα σαν το περίφημο κοριτσάκι του Άντερσεν με το φόβο μη σβήσει κι αυτό και μείνουν στο σκοτάδι.
Του Σταύρου Μουντουφάρη
Η λογική του παραλόγου «υπάρχουν και χειρότερα» δίνει τα ρέστα της. Μια χώρα που η λογική έχει πάει περίπατο, όλα μοιάζουν ισοπεδωμένα και ο σουρεαλισμός θριαμβεύει όχι όμως ως κίνημα τέχνης αλλά ως τρόπος ζωής. Vivere pericolosamente που θα έλεγε και ο Ματέο Ρέντζι εξ Ιταλίας. Ζούμε στη χώρα που ο ουρανός θα γινόταν πιο γαλανός, εκείνη που έλαμπε κάποτε ο πράσινος ήλιος και πλέον παρελαύνουν σαν ουράνιο τόξο πολλά άλλα χρώματα σαν αποκριάτικο κοστούμι, μια που το Τριώδιο ανοίγει φέτος νωρίς. Η σημερινή Griechenland είναι η χώρα των αμαρτιών χωρίς άφεση, όπου οι πολιτικοί, αντί να μιλήσουν μια γλώσσα που θα περιλαμβάνει πολλά συγνώμη, λιγότερες υποσχέσεις, ελάχιστες κορώνες και μικρότερες προσδοκίες για έναν παράδεισο, επιλέγουν να ανακυκλώνουν την κόλαση σε πολλά ή λιγότερα επεισόδια. Μια ατέλειωτη παιδική χαρά με χαλασμένες κούνιες και τσουλήθρες, που δίνει ορισμό μέσα και από αυτή την προεκλογική εκστρατεία στα λόγια του Σαλβαδόρ Νταλί, ότι «αν υπάρχει κάτι από το οποίο ο κόσμος δε θα έχει ποτέ αρκετό, αυτό είναι η υπερβολή».
Το σίριαλ που παρακολουθούμε δε θα τελειώσει φυσικά στις 25 του μηνός Ιανουαρίου ουχί Anno Domini αλλά Anno post crisis ή ante quem crisis (πάντα ένα Λατινικό κάνει τη διαφορά) αλλά έχει πολλά ακόμα επεισόδια τα οποία οι σεναριογράφοι δεν έχουν αποφασίσει πόσες και ποιες κρίσιμες σκηνές έχει, σε ποια θα βγει ο μπαμπούλας από τη γωνία κάνοντας «μπουυυυυ» και πώς θα είναι το τέλος της σεζόν. Καθότι κάθε καλό σίριαλ οφείλει να έχει πολλές από αυτές για να κρατάει σε αγωνία το φιλοθεάμον κοινό. Παλιά μου τέχνη, κόσκινο. Και για να μην υπάρχουν αυταπάτες, ήρθε και η καθημερινή, σαν αντιβίωση, δήλωση κάποιου Ευρωπαίου ή γενικώς αξιωματούχου που εναλλάσσονται η μια με την άλλη για να μη βαριέται ο κόσμος. Εν προκειμένω την Παρασκευή του Γερμανού υπουργού Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, ο οποίος παρότρυνε τους Έλληνες πολιτικούς «να μην υπόσχονται πριν από τις εκλογές περισσότερα από ό,τι μετά μπορούν να τηρήσουν». Σιγά και μη δηλαδή... Εκλογές έχουμε, κύριε Σόιμπλε, ό,τι θέλουμε λέμε για να ξελέμε μετά και μην ανακατεύεστε στα εσωτερικά της μικρής αυτής επαρχίας της οικονομικής αυτοκρατορίας σας. Α... Μη σας μαλώσουμε. Griechenland λοιπόν. Τι είναι η πατρίδα μου; Μην είναι οι κάμποι; Μην είναι τα ψηλά βουνά; Μην είναι το χρέος που θα φτάσει το 2022 στο 117% του ΑΕΠ (δηλαδή χρωστάμε το 100% όσων βγάζουμε συν 17% ακόμα αν δεν κάνω λάθος με τα φτωχά μου μαθηματικά;). Φέξε μου και γλίστρησα, δηλαδή, στο σιρόπι από τη συνταγή της αγάπης των πολιτικών που μας σκέφτονται, έχουν χάσει τον ύπνο τους από τον καημό τους, έχει πονέσει η μέση τους από το τρέξιμο κοντά στον απλό λαό, εκεί που χτυπάει η καρδιά της Ελλάδας. Τι είναι η πατρίδα μας;
Μην είναι η προληπτική γραμμή στήριξης; Μην είναι η διεθνής διάσκεψη για το χρέος; Μην είναι η ανάπτυξη που βρίσκεται έξω από την πόρτα και μας χτυπάει το κουδούνι; Αλλά δεν την ακούμε γιατί έχουμε στο διαπασών το Μp3 στο κινητό και ακούμε βαριά λαϊκά για να μας φύγει ο νταλκάς! Τι είναι τελικά η Griechenland; Και κυρίως ποιοι είμαστε εμείς, τι ψάχνουμε, τι ελπίζουμε, τι φοβόμαστε και σε τι δυσθεώρητα ύψη θα φτάσει η παράνοια της απόγνωσής μας που «ψηφίζουμε» στις δημοσκοπήσεις άλλο κόμμα και θεωρούμε ως καταλληλότερο πρωθυπουργό τον αρχηγό εκείνου που δηλώνουμε ότι δε θα ψηφίσουμε; Τελικά σε ένα πράγμα κατέληξα. Ότι σε αυτή τη χώρα τρία πουλάκια κάθονταν και έπλεκαν πουλόβερ για τις κρύες μέρες του χειμώνα που δεν πέρασαν και για αυτή τη σιχαμένη υγρασία που έχει αρχίσει να μου τη δίνει στα νεύρα περισσότερο και από τις υποσχέσεις και τις κινδυνολογίες. Καλή ψήφο και καλή περισυλλογή στην εβδομάδα της κατάνυξης που μόλις ξεκίνησε. Die bona. Guten Morgen. Εντ χαβ ε νάις ντέι! Αντ ε νάις γουίκ!
