Η άποψή μου περί τουρισμού βασίζεται στην πείρα μου ως ταξιδιώτης του κόσμου, όπως δηλώνω και όπως εύχομαι να συνεχίσω, ελπίζοντας απλά ο Θεός να μου δίνει την υγειά μου να καλύψω όλες εκείνες τις διαδρομές που έχουν απομείνει στο χάρτη και όλες αυτές στις οποίες θέλω να ξαναφήσω τα ίχνη μου. Ο καθένας από εμάς είτε δραστηριοποιείται, είτε όχι, στον τομέα του τουρισμού πρέπει πρώτα απ' όλα να σκέφτεται ως τουρίστας αν θέλει να ευημερούν σε αυτό τον τόπο όχι μόνο οι αριθμοί (των τουριστών σε αφίξεις και διανυκτερεύσεις), αλλά και η ουσία των πραγμάτων.
Του Σταύρου Μουντουφάρη
Πολύ απλά, μην κάνεις κάτι που δε θα ήθελες να κάνουν σε εσένα όταν ταξιδεύεις σε ένα μέρος και πρόσφερε στους επισκέπτες στον τόπο σου όλα εκείνα που θα ήθελες να σου προσφέρουν πηγαίνοντας στο δικό τους. Μόνο έτσι μπορούμε να έχουμε μια αντίληψη καλού νοούμενου τουρισμού και μόνο έτσι θα είμαστε σε θέση να προσελκύσουμε καλούς ποιοτικούς τουρίστες που δε θα αρκούνται σε ένα σουβλάκι στα 4 και ένα αναψυκτικό με δύο καλαμάκια.
Η πρόσφατη περιπέτεια των ταξιδιωτών μας που ήρθαν από την άκρη του κόσμου για να κάνουν Πάσχα στον τόπο μας και να μας τιμήσουν (γιατί έτσι πρέπει να το βλέπουμε) καταδεικνύει πόσο ανεγκέφαλοι είναι ορισμένοι και πόσο αυτή την απύθμενη βλακεία τους την πληρώνουμε και θα την πληρώνουμε ακριβά όλοι μας. Τη βλακεία, για να μην πω άλλη κουβέντα, του "ψευτοπαλικαρισμού" και ψευτοαντρισμού των όπλων. Αυτή η οικογένεια της Αμερικανίδας τουρίστριας, που ήρθε να γιορτάσει το Greek pasxa και να δει από κοντά τη χώρα μας και τα έθιμά της, θα αποτελέσει και δικαίως τη μεγαλύτερη δυσφήμηση για τον τόπο μας. Γιατί βεβαίως η περιπέτειά της κάνει το γύρο του κόσμου, όπως είναι φυσικό, μέσα από εφημερίδες και ξένα πρακτορεία που δικαίως στάζουν χολή. Για ελάτε στη θέση τους.
Σκεφτείτε να ήταν ένας δικός σας άνθρωπος που πήγαινε σε κάποια χώρα να κάνει Πάσχα και περνούσε τις μέρες των διακοπών του σε ένα νοσοκομείο. Πώς θα νιώθατε εσείς; Κάντε το ξένο δικό σας, που λέει και η παροιμία. Θα σας άρεσε; Όχι, βέβαια. Γιατί εκεί είναι το μυστικό. Στο ότι δεν έχουμε συνειδητοποιήσει όλοι μας την ευθύνη που έχουμε. Τη μεγάλη ευθύνη. Πάτε σε ένα γάμο, ας πούμε. Δικού σας ανθρώπου. Φίλου, συγγενούς. Και αρχίζουν οι κουμπουριές. Τι κάνετε; Τουμπεκί ψιλοκομμένο. Γιατί; Γιατί φοβάστε, γιατί είναι συγγενής, φίλος, γνωστός. Γιατί «σιγά, βρε αδερφέ, τι με νοιάζει εμένα». Αν όμως μια αδέσποτη σφαίρα χτυπήσει εσάς ή κάποιον δικό σας, τότε αλλάζει το πράμα, ε; Τότε δεν υπάρχει το άλλοθι του «σιγά βρε αδερφέ».
Για σκεφτείτε το λίγο. Για ελάτε στη θέση του άλλου. Για ελάτε στη θέση των τόσων αδικοχαμένων. Για βάλτε όλοι το μυαλό σας να δουλέψει και να σκεφτείτε το μερίδιο της ευθύνης που έχουμε όλοι μας. Όλοι που ανεχόμαστε όλα αυτά, που για να μη χαλάσουμε τη ζαχαρένια μας ή να μην μπούμε σε περιπέτειες κάνουμε "σιλάνς", διαβάζουμε την επομένη στις εφημερίδες τα γεγονότα και εκφράζουμε εκ του ασφαλούς απλά "τον αποτροπιασμό μας". Στην οικογένεια του αδικοχαμένου παλικαριού ποιος αλήθεια θα δώσει παρηγοριά; Και σε όλους εκείνους που χάθηκαν και θα χαθούν στο βωμό των τάχατες εθίμων που μας κατατάσσουν στην ίδια κατηγορία με τους βάρβαρους; Και όχι άδικα. Και ποιος θα ζητήσει μια συγνώμη από την Αμερικανίδα τουρίστρια, λέγοντας της ότι δεν είμαστε έτσι οι Κρητικοί. Δεν είναι αυτή η Κρήτη.
Ξέρετε ότι το βίντεο με τις σχετικές μαρτυρίες κάνει από προχθές το γύρο του κόσμου; Ξέρετε τι εικόνα θα σχηματίσουν αυτοί οι άνθρωποι; Την ίδια ακριβώς εικόνα που θα σχηματίζατε και εσείς αν το βλέπατε. Αν διαβάζατε την είδηση. Που θα αφορούσε μια χώρα, την οποία ενδεχομένως σκοπεύατε να επισκεφτείτε. Σκεφτείτε λοιπόν ως κάποιος άλλος που δε θα ήθελε να βρεθεί σε αυτή τη θέση. Και αναλογιστείτε το μερίδιο της ευθύνης σας. Όλοι, και μαζί και εμείς. Και ίσως έτσι αλλάξουμε κάτι. Γιατί αλλιώς τίποτα, μα τίποτα, δεν πρόκειται ποτέ να βρει το δρόμο του. Ως την επόμενη φορά που η ειδησεογραφία θα μας φέρει στα ίδια ματωμένα μονοπάτια.
