Το νέο βιβλίο του Μίμη Ανδρουλάκη, με τίτλο «Ποιος το ξέρει;», ήρθε να συμπληρώσει την αυτοβιογραφική του τριλογία που ξεκίνησε με τα έργα «Πριν σβήσουν τα φώτα» και «Κάτω από τις στάχτες». Οι Εκδόσεις Πατάκη παρουσιάζουν ένα έργο που καλύπτει κρίσιμες πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις στην Ελλάδα, από το 1993 μέχρι και την περίοδο των μνημονίων.
Το βιβλίο ξεκινά με την επιστροφή του Ανδρέα Παπανδρέου στην εξουσία, τον θάνατο του Κωνσταντίνου Καραμανλή, και τη διαδοχή ηγετών όπως ο Κώστας Σημίτης και ο Γιώργος Παπανδρέου. Ωστόσο, το μεγαλύτερο μέρος εστιάζει στα χρόνια της οικονομικής κρίσης και φτάνει μέχρι το 2019. Μέσα από τις σελίδες του, ο Ανδρουλάκης αναλύει την άνοδο και πτώση του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς και την πορεία του Αλέξη Τσίπρα, για τον οποίο εκφράζει αγάπη, χωρίς να αποφεύγει να επισημάνει τα λάθη του.
Ως πρώην βουλευτής, ο Μίμης Ανδρουλάκης προσφέρει μια βαθιά ματιά στο πολιτικό παρασκήνιο της Ελλάδας, αντλώντας από τις προσωπικές του εμπειρίες. Το βιβλίο είναι μια κατάθεση ιστορικής μνήμης αλλά και κριτική ανάλυση μιας ταραγμένης περιόδου που σημάδεψε τη χώρα.
Οι Εκδόσεις Πατάκη αναφέρουν για το νέο βιβλίο: «Το «Ποιος το ξέρει; Ποιος το ξέρει;» μιλά για όλους μας. Η Αυτοβιογραφία του συγγραφέα μάς βάζει στη δοκιμασία να συναντήσουμε τον εαυτό μας σε διαφορετικές ηλικίες και μας οδηγεί στη δίνη της Μεγάλης Καταιγίδας που συγκλόνισε τον κόσμο, την Ευρώπη, την Ελλάδα. Η λέξη τραγωδία είναι μικρή.
Γινόμαστε μάρτυρες σε μια εξομολόγηση, δίχως αποσιωπήσεις, με τις απίθανες στιγμές, τα παράλογα, τις ολέθριες ψευδαισθήσεις, τις προσωπογραφίες Ελλήνων και ξένων, ενώ πρωταγωνιστές και κομπάρσοι, αίτιοι και αναίτιοι, κάνουν επιλογές που οδηγούν στον χαμό.
Μη βιαστείτε όμως να δικάσετε, να καταδικάσετε ή να αθωώσετε τους Κ. Σημίτη και Κ. Καραμανλή, Γ. Παπανδρέου με Γ. Παπακωνσταντίνου, Α. Σαμαρά-Ε. Βενιζέλο, Λ. Παπαδήμο και Α. Τσίπρα με Γ. Βαρουφάκη. Το Ποιος το ξέρει; ταράσσει τις εφησυχασμένες συνειδήσεις, ρίχνει την τελευταία «μποτίλια στο πέλαγος» και σβήνει στη νοσταλγία για τις χαρές, τις εκπλήξεις και τις αγωνίες ενός νέου κόσμου χωρίς, πιθανόν, τη γενιά του συγγραφέα».
