Ο Θεός είναι αγάπη – μια αγάπη πέρα από τα ανθρώπινα μέτρα, αδιάκριτη και ανιδιοτελής. Κάθε ενέργειά Του, κάθε σχέδιο και κάθε γεγονός που επιτρέπει στη ζωή μας, πηγάζει από αυτήν την άπειρη αγάπη Του για εμάς. Ωστόσο, η δική μας αντίληψη της αγάπης είναι συχνά περιορισμένη, καθώς τη βιώνουμε μέσα από την ατέλεια της ανθρώπινης φύσης, όπου κυριαρχούν οι απογοητεύσεις, οι πληγές και οι ψευδαισθήσεις.
Η θεϊκή αγάπη δεν μετριέται με όρους ανθρώπινους. Δεν περιορίζεται από συμφέροντα, δεν γνωρίζει υποκρισία, δεν κάνει διακρίσεις. Ο Θεός αγαπά κάθε ψυχή, ανεξαρτήτως των πράξεών της. Αγαπά τον δίκαιο και τον αμαρτωλό, αγκαλιάζει ακόμα και εκείνους που Τον αρνούνται, που Τον λησμονούν, που απομακρύνονται από Εκείνον. Δεν ζητά από εμάς παρά ένα μικρό βήμα: τη μετάνοια και την προσευχή. Είναι πάντα εκεί, έτοιμος να μας συγχωρήσει, να μας ανακουφίσει, να μας ενισχύσει.
Ο ίδιος ο Χριστός μας απευθύνει μια πρόσκληση, γεμάτη αγάπη και προσμονή:
"Ιδού, στέκομαι στην πόρτα και χτυπώ. Αν κάποιος ακούσει τη φωνή μου και ανοίξει την πόρτα, θα μπω μέσα του και θα δειπνήσω μαζί του, και εκείνος μαζί Μου" (Αποκ. 3, 20).
Ο Χριστός στέκεται έξω από την καρδιά μας, περιμένοντας να Του ανοίξουμε. Δεν εισβάλλει με τη βία, αλλά σέβεται την ελευθερία μας. Θέλει να γίνει μέρος της ζωής μας, να τη γεμίσει με τις ευλογίες Του. Η αγάπη Του φτάνει στο αποκορύφωμά της πάνω στον Σταυρό, όπου υπέφερε για τις αμαρτίες μας, προσφέροντας τον Εαυτό Του ως λύτρο για τη σωτηρία μας.
Ο απόστολος Παύλος περιγράφει αυτή τη βαθιά ένωση με τον Χριστό:
"Έχω σταυρωθεί μαζί με τον Χριστό. Δεν ζω πλέον εγώ, αλλά ο Χριστός ζει μέσα μου. Και η ζωή που τώρα ζω με την ανθρώπινη φύση μου, τη ζω μέσα από την πίστη στον Υιό του Θεού, που με αγάπησε και παρέδωσε τον Εαυτό Του για μένα" (Γαλ. 2, 20).
Αυτή η αγάπη δεν αξίζει να είναι η μεγαλύτερη ευγνωμοσύνη μας; Δεν είναι λόγος για να Τον δοξάζουμε και να Τον ευχαριστούμε, που μας δίνει τη δυνατότητα να ζούμε μέσα στη δική Του παρουσία;
