Από τις απαρχές της εμφάνισής της, η φωτογραφία λειτουργούσε ως ανάμνηση∙ ως ένα Μέσο που βασικός σκοπός του ήταν η δημιουργία ενός ενθυμίου, ενός τρόπου αποτύπωσης του παρελθόντος… Οι φωτογραφίες του Στυλιανού Παπαρδέλα έχουν κάτι διαφορετικό, λειτουργούν περισσότερο ως μνήμη παρά ως ανάμνηση, αφού έχουν την ικανότητα να επαγρυπνούν κάθε ανθρώπινη αίσθηση: Κι εκεί ακριβώς βρίσκεται η δυναμική τους. 
10 χρόνια, 40 ταξίδια
Τα τελευταία 10 χρόνια ο Στυλιανός Παπαρδέλας έχει περιηγηθεί σε περισσότερες από 40 χώρες της γης.
Χωρίς πλάνο, με δικά του έξοδα και μόνιμη (συχνά, σχεδόν, μοναδική)… αποσκευή τη φωτογραφική του μηχανή, κατάφερε να αποτυπώσει τον τρόπο ζωής, τους ήχους, τις μυρωδιές, την ευτυχία, την απελπισία, έναν ολόκληρο κόσμο, σε κάθε φωτογραφία του.
Αυτά τα ταξίδια μετουσιώθηκαν σε εικόνες και αυτές εικόνες σε ένα βιβλίο, το «Duality», το οποίο για να εκδοθεί, χρειάζεται τη δική μας συμβολή.
Γιατί είναι σημαντικό να συμβάλλουμε στη διαδικασία του crowdfunding;
Επειδή ο Στυλιανός Παπαρδέλας κατά τη διάρκεια των ταξιδιών του, δεν είχε χορηγούς, ή άλλη οικονομική βοήθεια, παρά μόνο την ουσιαστική συμβολή των ανθρώπων που γνώριζε στα ταξίδια του και κυρίως ανεξάντλητο πάθος για αυτό που έκανε.
Εάν θέλετε να προαγοράσετε το βιβλίο και να του δώσετε την ευκαιρία να τυπωθεί, είτε απλώς να μοιραστείτε την προσπάθεια του Στυλιανού, μπορείτε να μπείτε ΕΔΩ.
Γιατί να (προ-)αγοράσει κανείς το «Duality»;
Γιατί, μέσα από τις 126 φωτογραφίες του Στυλιανού Παπαρδέλα, θα «ζήσει» κανείς σε κόσμους που ίσως να μην έχει βρεθεί ποτέ.
Το «Duality» με τα λόγια του Στέλιου Παπαρδέλα:
Το «Duality» αποτελείται από δυο βιβλία που έγιναν ένα. Μεταξύ των δυο προτζεκτ υπάρχουν διαφορές στις φωτογραφίες, ή στην οπτική σου για τον κόσμο την δεδομένη στιγμή; Στο συναίσθημα σου, στην ουσία;
Τα δύο αυτά βιβλία χωρίζονται χρονικά σε πέντε και πέντε χρόνια. Το «Duality» ξεκινά με το «Out of touch», ενώ στην πραγματικότητα ξεκίνησα να φωτογραφίζω το «In touch».
Το «In touch» είναι ένα πρότζεκτ το οποίο μου συνέβη αυθόρμητα. Μετέπειτα ένωσα τις τελείες και κατάλαβα τι σημαίνει. Το «Out of touch», από την άλλη, έγινε συνειδητά.
Κάποτε είχα σκοπό να εκδώσω δύο βιβλία, ένα για κάθε πρότζεκτ και να αφήσω τον αναγνώστη να συνειδητοποιήσει τη σύνδεση μεταξύ τους. Μεταγενέστερα, κατάλαβα την αξία του να τα βάλω δίπλα, κάτω από την ομπρέλα της δυαδικότητας.
Οι δύο αυτές οπτικές στον κόσμο και στην ύπαρξη, συγκρούονται αλλά και αλληλοσυμπληρώνουν η μία την άλλη.
Το βιβλίο έχει πολλές αναγνώσεις ανάλογα με το πια οπτική γωνία το κοιτάζεις νοηματικά. Για παράδειγμα, αν τα δεις στην χρονική σειρά που τραβήχτηκαν («In touch», «Out of touch») λειτουργεί πολύ πιο αυτοβιογραφικά, μιας και έτσι τραβηχτά και κατά συνέπεια αντικατοπτρίζουν την δική μου ψυχολογία μέσα από τις εικόνες και τις διαδικασίες που πέρασα.
Τεχνικά, το «Out of touch» μοιάζει να έχει μια πιο μεστή ματιά φωτογραφικά μιας και ήταν το δεύτερο μισό της φωτογραφικής μου ζωής. Το «In touch», έχει ροή και αυθορμητισμό, αφού αυτό ήταν που με ώθησε στην αρχή να βγω στους δρόμους.
Πάντα βέβαια υπάρχει λίγο «In touch» στο «Out of touch» και το ανάποδο.
Με ποιο κριτήριο έγινε η επιλογή των φωτογραφιών από ένα πλούσιο φωτογραφικό αρχείο;
Είναι πολύ δύσκολο για τον ίδιο τον φωτογράφο να αποκοπεί συναισθηματικά από τις εικόνες του και να νοηματοδοτήσει τη δουλειά του, συνθέτοντας μια ιστορία.
Αποφάσισα να το κάνω μόνος, πράγμα που με δυσκόλεψε, αλλά και πήρε πολύ περισσότερο χρόνο. Ήθελα να μάθω να μπορώ να αποχωριστώ εικόνες παρόλο που σημαίνουν πολλά για μένα, ώστε να εξυπηρετήσω την ιδέα.
Αυτό που προσπάθησα να κάνω ήταν να ξεκινήσω από το πρώτο επίπεδο που είναι μία φωτογραφία και να την ενώσω με μια δεύτερη έτσι ώστε να δουλεύει νοηματικά και αισθητικά σαν μια τρίτη φωτογραφία. Έπειτα, πήρα όλα τα δίπτυχα του «Out of touch» και τα χρησιμοποίησα το καθένα σαν μια δήλωση φτιάχνοντας μια αλληλουχία που αλληγορεί κάποιου είδους εξέλιξη του είδους μας.
Αντιθέτως, στο «Ιn touch», με την ίδια λογική, έβαλα στην σειρά της μικρές ιστορίες (δίπτυχα) χρησιμοποιώντας το ένστικτο μου αλλά και βασικές αρχές ψυχολογίας. Όταν ξεκίνησα την διαδικασία της επιλογής σταμάτησα να σκέφτομαι την ιστορία πίσω από κάθε εικόνα και χρησιμοποίησα την σημειολογία πίσω από τις φωτογραφίες με τον ίδιο τρόπο που κάποιος θα έγραφε ένα λογοτεχνικό βιβλίο.
Πως θα περιέγραφες την ανθρωπότητα με λόγια και όχι μέσα από της εικόνες σου;
Μπορώ να σου καθυστερήσω αυτή την απάντηση άλλα δέκα χρόνια;
Το «Duality» είναι τραβηγμένο από το 2009 έως το 2019. Θεωρώ ότι είναι δέκα από τα πιο σημαντικά χρόνια της ανθρωπότητας.
Από την άλλη βέβαια κάθε χρόνος που περνάει από δω και πέρα θα είναι ο πιο σημαντικός της ανθρωπότητας μιας και οδεύουμε προς την καταστροφή της. Η τεχνολογία είναι σίγουρα από τους μεγαλύτερους παράγοντες αλλαγής του τρόπου που ζούμε και η εξέλιξη είναι τόσο ραγδαία που πραγματικά πρέπει να είσαι υπεράνθρωπος για να μπορείς να την ακολουθήσεις. Έχουμε φτάσει σε ένα σημείο όπου η άγνοια, αλλά και πολλές φορές η ξεκάθαρη αδιαφορία μας, μας έχει φέρει στο σημείο της αυτοκαταστροφής. Για μένα είναι αδιανόητο να ξέρω ότι το είδος μας ίσως αφανιστεί στην δική μου ζωή και παρόλα αυτά να συνεχίζω να τροφοδοτώ τους παράγοντες που μας καταστρέφουν. Δυστυχώς έχουμε βολευτεί τόσο πολύ που πια δεν δεχόμαστε να χάσουμε ακόμα και πράγματα που δεν μας χρειάζονται καθόλου με τίμημα να καταστρέφουμε το μοναδικό μέρος που μπορούμε να ζήσουμε, το περιβάλλον μας.
Από την άλλη πλευρά, η ανθρωπότητα έχει καταφέρει τεράστια πράγματα. Τα τελευταία πενήντα χρόνια, έχουμε καταφέρει να αυξήσουμε το προσδόκιμο ζωής μας κατά πολύ. Αρρώστιες μας ταλαιπωρούν λιγότερο από ποτέ στην ιστορία. Καταφέραμε να φωτογραφίσουμε μαύρες τρύπες, διευρύνοντας έτσι τους συμπαντικούς μας ορίζοντες και η τέχνη έχει προχωρήσει την πνευματικότητα μας και μας έχει κάνει πιο δημιουργικούς από ποτέ. Σε λίγα χρόνια θα κάνουμε τουρισμό στο ηλιακό μας σύστημα. Οπότε για χιμπατζήδες τα έχουμε πάει πολύ καλά, αλλά και πολύ κακά.
Όπως βλέπετε και από της απαντήσεις μου, η δυαδικότητα ξεκινάει από τον τρόπο σκέψης μας και μετουσιώνετε στις πράξεις μας. Είναι ένα προσωπικό αλλά και ταυτόχρονα παγκόσμιο φαινόμενο και κατά την γνώμη μου πρέπει να βρούμε μια ισορροπία ανάμεσα στο άσπρο και το μαύρο αν θέλουμε να συνεχίσουμε να υπάρχουμε.
Προσωπικά η δουλειά σου μου φέρνει στο μυαλό τις μυρωδιές που ίσως να έχεις μυρίσει, τους ήχους που μπορεί να έχεις ακούσει, τα έντονα συναισθήματα που θα ένιωθα αν θα ήμουν εκεί. Εσύ γιατί τραβάς μια φωτογραφία; Ποιο είναι το κίνητρο σου; Τι είναι αυτό που σε προσελκύει σε μια σκηνή, σε μια εικόνα, ή μια εμπειρία, προκειμένου να την αποτυπώσεις φωτογραφικά;
Καταρχήν χαίρομαι που ακούω ότι μια εικόνα μου δημιουργεί ερεθίσματα σε παραπάνω από μια αίσθηση. Όπως είχε πει ένας μεγάλος φωτογράφος, μια φωτογραφία πρέπει να μπορείς να την μυρίσεις.
Για μένα η φωτογραφία καταρχήν ξεκίνησε ως κίνητρο να σηκωθώ από τον καναπέ μου.
Πλέον γνωρίζω ότι η ζωή μου είναι ό,τι άκουσα, μύρισα, άγγιξα, γεύτηκα και είδα, τίποτα παραπάνω
Πλέον γνωρίζω ότι η ζωή μου είναι ό,τι άκουσα, μύρισα, άγγιξα, γεύτηκα και είδα, τίποτα παραπάνω. Οπότε η φωτογραφία μου δίνει την δυνατότητα να βιώσω πιο έντονα τον πραγματικό κόσμο.
Επίσης είναι η διαδικασία που με κάνει να εστιάζω στο τώρα και να ξαλαφρώνω από τις περιττές σκέψεις μου, άρα με κάνει να νιώθω καλά. Ο στόχος μου τις ώρες που φωτογραφίζω στο δρόμο είναι να μην σκέφτομαι καθόλου, θέλω να βιώνω την πραγματικότητα γύρω μου όσο έντονα νιώθει το σώμα μου την θάλασσα όταν βρίσκομαι μέσα της.
Έπειτα, στη διαδικασία της επιλογής, όλο αυτό γίνεται τρόπος έκφρασης και όχημα για να μπορώ και εγώ να προσθέσω την φωνή μου στην εξέλιξη της παγκόσμιας συνειδητότητας.
Αυτό μου με προσελκύει σε μια κατάσταση, οπότε και σε μια φωτογραφία είναι αυτό που με προσελκύει στα πάντα. Νιώθω ότι θέλω να μάθω τα πάντα, μέσα μου και έξω από μένα.
Ο Στυλιανός Παπαρδέλας έχει γεννηθεί στη Λάρισα, αλλά μεγάλωσε στην Κρήτη. Στα 17 του ανακάλυψε την τέχνη της φωτογραφίας και έκτοτε έχει συμμετάσχει σε αρκετές εκθέσεις, ενώ έχει βραβευθεί και από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας.
