Ας μιλήσουμε καθαρά, το πάρκο Γεωργιάδη δεν είναι πρόβλημα του Δήμου, είναι "καθρέφτης" των πολιτών του. Και αυτός ο καθρέφτης, δυστυχώς, δείχνει μια κοινωνία που έχει ξεχάσει τι σημαίνει σεβασμός. Κάθε μέρα το πάρκο γεμίζει με σκουπίδια, ποτήρια, σακούλες, μπουκάλια, αποτσίγαρα. Όχι επειδή δεν υπάρχουν κάδοι, αλλά επειδή δεν υπάρχει ντροπή. Οι ίδιοι άνθρωποι που κόπτονται για καθαρή πόλη πετούν τα αποφάγια τους δίπλα στο παγκάκι που κάθισαν. Μάλιστα, όταν κάποιος τολμήσει να τους πει το αυτονόητο, ότι η δημόσια γη δεν είναι σκουπιδοτενεκές, απαντούν με ύβρεις, με θυμό, με αλαζονεία και με την ψευδαίσθηση πως είναι υπεράνω κανόνων.
Αυτοί είναι οι “πολίτες” που φωνάζουν για πολιτισμό και παιδεία, μα δεν έχουν τη στοιχειώδη ευγένεια να μαζέψουν το δικό τους σκουπίδι. Θέλουν μια πόλη όμορφη αλλά χωρίς να κουνήσουν το δαχτυλάκι τους. Θέλουν καθαριότητα, αλλά θεωρούν ότι είναι δουλειά κάποιου άλλου.
Δεν είναι θέμα εκπαίδευσης πια, είναι θέμα χαρακτήρα. Ο αληθινός πολιτισμός δε μετριέται με το αν ξέρεις ποιος ήταν ο Πλάτωνας, αλλά με το αν σέβεσαι τον δημόσιο χώρο, κι εσείς οι ευτυχώς λίγοι “πολίτες” που πετάτε σκουπίδια στο πάρκο Γεωργιάδη και φωνάζετε όταν σας μιλούν, έχετε αποτύχει σε αυτό το βασικό τεστ αξιοπρέπειας. Το πάρκο δεν είναι το πρόβλημα, εσείς είστε. Το χώμα δεν βρομίζει μόνο από τα απορρίμματά σας, αλλά από την αλαζονεία σας...
Μια κοινωνία που δεν μπορεί να προστατεύσει ένα πάρκο, πώς θα προστατεύσει ποτέ το μέλλον της; Μέχρι να μάθετε να μαζεύετε το πλαστικό σας ποτήρι, μην τολμήσετε να μιλήσετε για καθαριότητα και πολιτισμό ή ευθύνη. Γιατί όσο το πράσινο του πάρκου Γεωργιάδη πνίγεται στα σκουπίδια σας, το μόνο που δείχνει καθαρό είναι η υποκρισία σας. Ευτυχώς που η πλειοψηφία σέβεται και αυτό είναι σημαντικό για όλους. Όμως εκείνοι που κρίνουν, αλήθεια τα σκουπίδια τα πετάνε και μέσα στο σπίτι τους να υποθέσω;
