Ο δρόμος που συνδέει το Ηράκλειο με το Σκαλάνι και τις Αρχάνες αποτελεί έναν από τους πιο επικίνδυνους άξονες του νησιού και συχνά μετατρέπεται σε παγίδα για οδηγούς και πεζούς. Η επικινδυνότητά του δεν οφείλεται μόνο στη γεωγραφία και τη χάραξή του, αλλά και στον περιορισμένο φωτισμό, αλλά και στις ταχύτητες που αναπτύσσουν οι οδηγοί, ιδίως τις νυχτερινές ώρες.
Σε έναν δρόμο όπου η ορατότητα είναι περιορισμένη και η υποδομή ανεπαρκής, η υπερβολική ταχύτητα δεν αφήνει περιθώρια αντίδρασης σε μια απρόβλεπτη κατάσταση ένα ζώο που θα περάσει ξαφνικά, ένα όχημα που θα εμφανιστεί από στροφή ένας πεζός που θα επιχειρήσει να διασχίσει το οδόστρωμα.
Το αποτέλεσμα είναι να καταγράφονται ατυχήματα, μικρά και μεγάλα, τα οποία θα μπορούσαν να έχουν αποφευχθεί με περισσότερη υπευθυνότητα. Η εικόνα που παρουσιάζει ο δρόμος προς Σκαλάνι και Αρχάνες είναι, δυστυχώς, γνώριμη σε πολλούς που ζουν ή επισκέπτονται την Κρήτη. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, η επιλογή αρκετών οδηγών να πιέσουν το γκάζι και να κινηθούν με ταχύτητες που ξεπερνούν κατά πολύ τα όρια δημιουργεί έναν εκρηκτικό συνδυασμό. Η υπερβολική αυτοπεποίθηση, συχνά ενισχυμένη από την εξοικείωση με τη διαδρομή, οδηγεί σε επικίνδυνους ελιγμούς και αδιαφορία για τις συνθήκες του δρόμου. Όμως το ότι ένας δρόμος είναι γνώριμος δεν τον καθιστά και ασφαλή.
Η συζήτηση γύρω από την οδική ασφάλεια σε αυτήν την περιοχή δεν πρέπει να εξαντλείται στην ανάγκη βελτίωσης της υποδομής, όσο σημαντική κι αν είναι αυτή. Χρειάζεται ταυτόχρονα να αλλάξει και η νοοτροπία των οδηγών. Η ταχύτητα μπορεί να προσφέρει στιγμιαία αίσθηση δύναμης ή ελευθερίας, όμως στον σκοτεινό δρόμο προς το Σκαλάνι και τις Αρχάνες μετατρέπεται σε απειλή για την ίδια τη ζωή. Η ευθύνη είναι συλλογική, μιας και κάθε οδηγός οφείλει να συνειδητοποιήσει ότι με την επιλογή του να τρέχει θέτει σε κίνδυνο όχι μόνο τον εαυτό του, αλλά και όσους συναντά στον δρόμο. Η οδήγηση δεν είναι προσωπική υπόθεση, είναι κοινωνική πράξη με συνέπειες.
Ο δρόμος προς Σκαλάνι και Αρχάνες θα μπορούσε να είναι ένας όμορφος και ασφαλής δρόμος, που να οδηγεί σε δύο από τα πιο ζωντανά χωριά του Ηρακλείου. Αντί γι’ αυτό συχνά γίνεται συνώνυμο της αγωνίας και του φόβου, ιδιαίτερα τη νύχτα. Το ζητούμενο δεν είναι να στερηθεί κανείς την οδήγηση ή την ταχύτητα εκεί όπου υπάρχει η κατάλληλη υποδομή, αλλά να σεβαστεί τα όρια που θέτουν οι ίδιοι οι δρόμοι και οι συνθήκες. Μια υπεύθυνη στάση πίσω από το τιμόνι μπορεί να σώσει ζωές. Στον σκοτεινό αυτό δρόμο, η ταχύτητα δεν είναι ένδειξη ικανότητας, αλλά αδιαφορίας, και η αδιαφορία αυτή κοστίζει ακριβά. Δυστυχώς, η Κρήτη έχει ένα οδικό δίκτυο βυθισμένο στο σκοτάδι και δεν... ανοίγει μύτη.
