Στις γειτονιές του Ηρακλείου, το βράδυ πέφτει, τα φώτα χαμηλώνουν και μαζί με το σκοτάδι ξεπροβάλλει ένα γνώριμο θέαμα, που ισοδυναμεί με καναπέδες, στρώματα με ιστορία, ηλεκτρικές συσκευές που έζησαν τα νιάτα τους και τώρα πεθαίνουν περήφανα δίπλα στους κάδους. Είναι το άτυπο τελετουργικό των νυχτερινών “καθαρισμών”. Πολίτες που αποφασίζουν πως ήρθε η ώρα να “ξεφορτωθούν” ό,τι τους βαραίνει, αλλά όχι στις προβλεπόμενες υπηρεσίες. Άλλωστε, το πεζοδρόμιο είναι πιο βολικό, καθώς δεν είναι το σπίτι τους.
Το φαινόμενο αυτό δεν είναι απλώς αντιαισθητικό, είναι απόδειξη μιας βαθιά ριζωμένης κουλτούρας αδιαφορίας και αστικής αυθαιρεσίας. Πίσω από κάθε ξεχαρβαλωμένο έπιπλο κρύβεται μια συνείδηση που αποφάσισε πως το δικό μου πρόβλημα πρέπει να γίνει πρόβλημα όλων και πάντα με τη λογική του «έλα μωρέ, και τι έγινε;», το πεζοδρόμιο μετατρέπεται σε σκουπιδοθέατρο. Το Ηράκλειο, η πόλη του πολιτισμού και της ιστορίας, αξίζει καλύτερη μεταχείριση από τους ίδιους της τους κατοίκους. Οι δημοτικές υπηρεσίες κάνουν ό,τι μπορούν κάποιες φορές, τουλάχιστον. Αλλά τι να προλάβουν όταν κάθε γωνία γίνεται μόνιμος σκουπιδότοπος; Και το πρόβλημα δεν είναι τεχνικό, είναι βαθιά κοινωνικό. Ο Δήμος μπορεί να χρειάζεται περισσότερους υπαλλήλους, όπως χρειάζεται και περισσότερους υπεύθυνους πολίτες.
Ίσως, τελικά, το πραγματικό σκουπίδι να μην είναι αυτό που αφήνεται δίπλα στον κάδο, αλλά η νοοτροπία που το άφησε εκεί. Σε αυτή τη χώρα όλοι έχουν ευθύνη, εκτός από εμάς!
