Δε χρειάζεται να είσαι οδηγός Formula 1 για να διασχίσεις τους δρόμους του Μασταμπά, αρκεί να έχεις γερά νεύρα, δυνατό σασμάν και προσευχές στο ρεζερβουάρ. Κάθε τετράγωνο και μια λακκούβα, κάθε στροφή και μια παγίδα. Οδηγείς και αναρωτιέσαι «είμαι σε αστικό ιστό ή σε δοκιμαστικό πεδίο για αναρτήσεις;».
Η κατάσταση σε συγκεκριμένα σημεία του Μασταμπά αγγίζει πλέον τα όρια του γελοίου. Οι δρόμοι δεν είναι απλώς ταλαιπωρημένοι, αλλά εγκαταλελειμμένοι. Λες και κάποιος έριξε άσφαλτο πριν δεκαετίες και από τότε περιμένουμε τον Μεσσία με την πίσσα.
Οι κάτοικοι και οι επαγγελματίες της περιοχής δε ζητούν πολυτελείς λεωφόρους, αλλά τουλάχιστον δρόμους που να μη σε τινάζουν στον αέρα με κάθε πέρασμα. Το να βουλιάζεις σε λακκούβες με κάθε βήμα ή με το αυτοκίνητο δεν είναι πλέον ατυχία, είναι η καθημερινότητα. Και το ερώτημα είναι απλό: Υπάρχει δημοτική Αρχή ή απλώς κάποιοι διακοσμούν τα γραφεία τους με χάρτες της πόλης, χωρίς να έχουν βγει ποτέ έξω; Αν οι δρόμοι αυτοί ήταν άνθρωποι, θα ζητούσαν συνταξιοδότηση. Αν ήταν ζώα, θα ήταν τραυματισμένα.
Η υπομονή των κατοίκων εξαντλείται. Δε θέλουν άλλες υποσχέσεις, άλλα “θα”, άλλες φωτογραφίες με φτυάρια και κορδέλες. Θέλουν δρόμους που να μη θυμίζουν... κρανίου τόπο. Και τους αξίζουν.
