Στην Ελλάδα του 2025, ο τουρίστας μετράει περισσότερο από τον φοιτητή, και το κέρδος από το ενοίκιο ανά βραδιά υπερισχύει του δικαιώματος στην κατοικία.
Δάσκαλοι και φοιτητές, οι θεμέλιοι λίθοι της Παιδείας και του μέλλοντος, εκτοπίζονται από τα σπίτια τους για να μετατραπούν σε σπιτάκια για τουρίστες των τριών ημερών. Στην πόλη, ψάχνεις σπίτι και βρίσκεις... ελβετικό σαλέ με τιμή Μυκόνου. Ο ιδιοκτήτης βάζει λουκέτο στον φοιτητή και στρώνει... ριχτάρι για τον επισκέπτη.
Τι κάνει το κράτος;
Και το κράτος; Απόν. Ή μάλλον όχι ακριβώς: παρόν, αλλά μόνο ως θεατής σε μια αγορά που θυμίζει ξέφραγο αμπέλι για εύκολο και κυρίως γρήγορο χρήμα.
Πώς να “χτίσεις” μέλλον όταν κοιμάσαι με βαλίτσα στο χέρι;
Πώς να διδάξεις γράμματα όταν το ενοίκιο... καταπίνει τον μισθό πριν δεις το φως της Δευτέρας;
Αν η Παιδεία είναι το “κλειδί” για μια καλύτερη κοινωνία, τότε ποιος αποφάσισε να το πετάξει στα σκουπίδια για λίγα πενηντάρικα τη βραδιά; Ας μην απορούμε μετά γιατί η χώρα αδειάζει από μυαλά.
Όταν το δωμάτιο του φοιτητή γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης, το μόνο που μένει στο ράφι είναι η ελπίδα.
Δυστυχώς, στην Κρήτη “δεν ανοίγει μύτη” και την ευθύνη την έχουν οι πάντες, εκτός βέβαια από τους φοιτητές και τους αναπληρωτές.
