Μπήκαμε στην αντιπυρική περίοδο. Ξανά. Και ξανά το ίδιο έργο, μιας και ορισμένοι ανεύθυνοι συμπολίτες μας συνεχίζουν να καίνε ξερά κλαδιά και χόρτα με τη θρασύτητα και την αδιαφορία ενός... μικρού δικτάτορα της γειτονιάς τους, λες και ολόκληρη η φύση είναι το προσωπικό τους τζάκι. Δεν τους νοιάζει τίποτα, ούτε ο καπνός που πνίγει τα χωριά, ούτε οι σπίθες που μπορεί να τινάξουν στα ύψη έναν ολόκληρο δασικό όγκο, ούτε οι ανθρώπινες ζωές που κινδυνεύουν, ούτε τα ζώα, ούτε οι πυροσβέστες που κάθε χρόνο γίνονται ασπίδα μπροστά στην ανευθυνότητα των πολιτών με τη λογική του «δεν έγινε και τίποτα».
Μιλάμε για ανθρώπους που ανάβουν φωτιές δίπλα σε ξερά χόρτα καταμεσής του καύσωνα μέσα στον Ιούνιο, και αν τους κάνεις παρατήρηση, σου απαντούν με ύφος προσβεβλημένου εθνικού ήρωα. Οι απαντήσεις γνώριμες, «εδώ το κάνουμε χρόνια». Λες και η βλακεία, αν επαναλαμβάνεται, αποκτά κύρος.
Η Πολιτεία οφείλει να κάνει περισσότερα. Οι ποινές υπάρχουν, αλλά δεν εφαρμόζονται επαρκώς. Γιατί ο εμπρησμός από αμέλεια, όσο “αγροτικός” κι αν είναι, είναι έγκλημα. Είναι σαν να οδηγείς μεθυσμένος σε παιδική χαρά και να λες «έλα μωρέ, δεν πάτησα κανέναν». Όχι, δεν αρκεί να μην πατήσεις. Απαγορεύεται να μπεις εξαρχής. Η πρόληψη δεν είναι προαιρετική. Είναι θέμα επιβίωσης. Και η φωτιά δεν κάνει διακρίσεις ούτε σε σπίτια, ούτε σε παιδιά, ούτε σε χωράφια. Όποιος νομίζει πως καίγοντας τα ξερά του καθαρίζει το οικόπεδό του, ας σκεφτεί πως ίσως “καθαρίζει” το δάσος του παιδιού του, του εγγονιού του ή το ίδιο του το σπίτι. Ήρθε η ώρα να “καούν” οι συνήθειες, όχι τα δάση.
