Αν προσπαθούσε κανείς να περιγράψει την κατάσταση των δρόμων στο Ηράκλειο με όρους σκακιού, θα έλεγε πως οι λακκούβες λειτουργούν σαν απρόβλεπτες “παγίδες” σε μια σκακιέρα γεμάτη κινδύνους. Είναι σαν ένας καλοστημένος συνδυασμός του αντιπάλου την ώρα που νομίζεις ότι έχεις ασφαλή διαδρομή, ξαφνικά σου στήνει “πιρουέτα” το αυτοκίνητο πάνω σε μια καλά κρυμμένη παγίδα, που δεν είναι άλλη από μια λακκούβα ακριβώς εκεί που δεν το περιμένεις.
Σαν ένας ύπουλος ίππος που κάνει περίεργα ζιγκ-ζαγκ άλματα, έτσι και οι λακκούβες αναγκάζουν τον οδηγό να κάνει κινήσεις που δεν είχε προγραμματίσει. Αντί να βαδίζεις σε ευθεία, αναγκάζεσαι να κάνεις “πλάγιες κινήσεις”, να παρακάμπτεις, να θυσιάζεις χρόνο και καμιά φορά να ρισκάρεις την ίδια σου την αντοχή, δηλαδή τις αναρτήσεις και τα λάστιχα του αυτοκινήτου σου.
Θα μπορούσαμε να πούμε ότι σε αυτή τη “σκακιέρα του Ηρακλείου”, οι λακκούβες παίζουν τον ρόλο του αντίπαλου στρατού, που βρίσκεται σε διαρκή επίθεση. Στην πραγματικότητα, δεν είναι καν στατικές, μιας και με τις βροχές μεγαλώνουν, με την κίνηση βαθαίνουν, με τη ζέστη ανοίγουν. Είναι σαν ένας αντίπαλος που όχι μόνο κινείται, αλλά κι εξελίσσεται δυναμικά μπροστά σου, προσαρμοζόμενος στις συνθήκες του “παιχνιδιού”.
Και φυσικά, όπως σε κάθε παρτίδα σκάκι, ο απρόσεκτος παίκτης, δηλαδή οδηγός στην περίπτωσή μας, που δε διαβάζει σωστά τη “θέση” και δε σκέφτεται δύο με τρεις κινήσεις μπροστά, πληρώνει το τίμημα. Μια άτσαλη κίνηση, ένα στιγμιαίο λάθος εκτίμησης και βρεθήκαμε με σπασμένο τροχό, τραντάγματα και ό,τι άλλο μπορεί να προκαλέσει μεγάλες ζημιές. Τελικά, ας το δούμε θετικά, με μια βόλτα στους δρόμους του Μεγάλου Κάστρου κάνεις προπόνηση στο σκάκι, μόνο που εδώ το “ματ” το κάνει πάντα η... λακκούβα. Αν δεν τη δούμε αλλιώς, μάλλον πρέπει να χάνουμε την υπομονή μας σε κάθε βόλτα στο Ηράκλειο, που ειδικά στις συνοικίες έχει γίνει μια τεράστια σκακιέρα με ματ από τις λακκούβες και πιόνια όλους εμάς τους οδηγούς. Για να μην κατηγορηθούμε όμως και για μηδενιστές, ας αναφέρουμε και το θετικό της ασφαλτόστρωσης στους δρόμους των Καμινίων, που εκεί το “ματ” το έκανε η Λότζια.
Μήπως ήρθε η ώρα να γίνει κάτι επί της ουσίας πριν γίνουμε όλοι πρωταθλητές στο σκάκι;
